Μπορεί η ιστορία της να ήταν έμπνευση για το θεατρικό The Glass Piano που παίζεται στο Λονδίνο, ωστόσο η ιστορία αυτή είναι πέρα για πέρα αληθινή. Η πριγκίπισσα Αλεξάνδρα της Βαυαρίας (1826-1875) πίστευε ότι όταν ήταν μικρή, είχε καταπιεί ένα πιάνο φτιαγμένο από γυαλί, και ότι υπήρχε κίνδυνος με οποιοδήποτε λάθος, ή απότομη κίνηση, να σπάσει μέσα της.
Περπατούσε με προσοχή στους διαδρόμους των ανακτόρων, πρόσεχε πως περνούσε τις πόρτες, μην ακουμπήσει κάπου, και φυσικά δεν έτρεχε, υπό τον φόβο ότι το πιάνο μέσα της θα έσπαγε και θα γινόταν χιλιάδες κομμάτια.
Το ακόμη πιο εντυπωσιακό είναι ότι δεν ήταν η μόνη με αυτή την πεποίθηση. Η «ψευδαίσθηση του γυαλιού», ήταν στην πραγματικότητα μια κοινή ψυχολογική πάθηση εκείνη την εποχή και την θεωρούσαν μια μορφή μελαγχολίας. Μπορεί να μην υπάρχει άλλη καταγραφή ανθρώπου να νομίζει ότι έχει καταπιεί πιάνο, ωστόσο υπάρχουν πολλές αναφορές ανθρώπων που νόμιζαν ότι ένα μέρος τους ή ολόκληροι, ήταν φτιαγμένοι από γυαλί. Αυτοί οι άνθρωποι ζούσαν με τον φόβο ότι θα σπάσουν, ή, σε κάποιες περιπτώσεις, φοβόντουσαν να έρθουν σε άμεση επαφή με το φως του ήλιου.
Αναφορά για την ψευδαίσθηση του γυαλιού υπάρχει και στο «Η Ανατομία της Μελαγχολίας», του Ρόμπερτ Μπάρτον, το 1612, όπου αναφέρει για τις παρανοϊκές ανησυχίες: «Φόβος του διαβόλου, του θανάτου, ότι θα αρρωστήσουν από κάποια σοβαρή ασθένεια, τρέμουν κάθε αντικείμενο... ότι είναι φτιαγμένοι από γυαλί και επομένως δεν ανέχονται κανείς να τους πλησιάσει».
Είναι μια φοβία που ήταν ιδιαίτερα κοινή από τον μεσαίωνα μέχρι τον 19ο αιώνα. Επίσης ο φόβος ότι κάποιος είναι πολύ εύθραυστος για αυτόν τον κόσμο, πιστεύεται ότι ήταν ιδιαίτερα κοινός μεταξύ των ευγενών και μορφωμένοι ανθρώπων, που πολύ πιθανό να έχουν διαβάσει ιατρικά δεδομένα για την πάθηση πριν αναπτύξουν και οι ίδιοι τα συμπτώματα.
Μεταξύ των πιο παλιών και πιο διάσημων ανθρώπων που είχαν αυτή την πάθηση, ήταν ο βασιλιάς Κάρολος VI της Γαλλίας, ο οποίος βασίλεψε από το 1380 μέχρι τον θάνατό του το 1422. Η πεποίθηση ότι ήταν φτιαγμένος από γυαλί ήταν τόσο μεγάλη, που είχε φτιάξει μια ειδική στολή από σίδερο και την φορούσε με τα ρούχα του για να προστατεύσει το λεπτό και εύθραυστο σώμα του, ενώ δεν επέτρεπε σε κανέναν να τον αγγίξει.
Η ψευδαίσθηση ωστόσο του γυαλιού άρχισε να μειώνεται ξαφνικά στα μέσα του 19ου αιώνα, προτού εξαφανιστεί. Κανείς δεν ξέρει πως έγινε αυτό, αν και ακόμη υπάρχουν ελάχιστες περιστασιακές καταγραφές, με το πιο πρόσφατο το 2015 από έναν ψυχίατρο στην Ολλανδία.
Η πριγκίπισσα Αλεξάνδρα δε, φαίνεται ότι ήταν ένα εξαιρετικά εύθραυστο άτομο, ακόμη και πριν από την ξαφνική πεποίθησή της ότι είχε ένα πιάνο μέσα της. Έδειχνε μάλιστα συμπτώματα που θα μπορούσαν σήμερα να χαρακτηρίζονται ως ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή (OCD). Αναφορές περιγράφουν μια γυναίκα εμμονική με την καθαριότητα, ενώ φορούσε μόνο λευκά ρούχα. Το πιάνο ήρθε στο προσκήνιο μετά από ένα σκάνδαλο που ενέπλεκε τον πατέρα της, τον βασιλιά Λουδοβίκο Α, ότι έδινε τίτλους και περιουσίες στην ερωμένη του, την ηθοποιό και χορεύτρια Λώλα Μοντέζ. Εκείνη η περίοδος ήταν εξαιρετικά αγχωτική για το μοναδικό από τα παιδιά του που ήταν ακόμη άγαμο και ζούσε στα ανάκτορα.
Όλα τα παραπάνω ταιριάζουν και με την πεποίθηση ότι η ψευδαίσθηση του γυαλιού, συχνά συνδέεται με κάποιο είδος εμμονής με την καθαρότητα και την αγνότητα -και τα δύο εύθραυστα ή εύκολα χαμένα.
Πηγή: BBC