Ο Auguste Michel Marie Étienne Régnault (ή Régnaud) de St-Jean d’Angely, γεννήθηκε στο Παρίσι στις 30 Ιουλίου 1794. Το πιστοποιητικό γέννησης του αναγράφει ότι ήταν «γιος της Marie-Louise-Augustine Chenié, καλλιτέχνιδας, και του Michel-Louis-Etienne Desrichards, στρατιωτικού της Στρατιάς του Βορρά». Στην πραγματικότητα, ο πατέρας του ήταν ο Michel-Louis-Etienne Regnaud (1760-1819). Desrichards ήταν το όνομα μίας έκτασης που ανήκε στην οικογένεια της μητέρας του πατέρα του. Η μητέρα του πέθανε λίγο μετά γέννησή του, και ο Auguste Régnault υιοθετήθηκε από τη νέα σύζυγο του πατέρα του, Laure Regnaud de Saint-Jean d’Angély, το 1795.
Ο πατέρας του ήταν δικηγόρος καθώς και βουλευτής της περιοχής του Saint-Jean d’Angély. Κατέλαβε πολλά και σημαντικά αξιώματα και ασκούσε σημαντική επιρροή στον Ναπολέοντα, ο οποίος τον εκτιμούσε και σεβόταν τη γνώμη του σε μεγάλο βαθμό. Διετέλεσε μεταξύ άλλων Σύμβουλος της Επικρατείας, μέλος της Ακαδημίας του Παρισιού, Γενικός εισαγγελέας του Άρειου Πάγου, υφυπουργός εξωτερικών της αυτοκρατορικής οικογένειας (1807), ενώ έλαβε και τον τίτλο ευγενείας κόμη.
Ο Auguste Regnaud, εισήχθη στο διάσημο Πρυτανείο του St Cyr (ΣτρατιωτικήΣχολή), και στη συνέχεια, ξεκίνησε τις σπουδές του στη Σχολή Ιππικού το Saint-Germain, απ’ όπου απεφοίτησε το 1812 με τον βαθμό του ανθυπολοχαγού. Το επόμενο έτος υπηρέτησε στο 8ο Σύνταγμα των Ουσάρων, και συμμετείχε στην εκστρατεία της Ρωσίας και έπειτα της Σαξονίας, όπου πολέμησε στη μάχη της Leipzig. Στις 10 Οκτωβρίου 1813 προήχθη σε υπολοχαγό. Αργότερα ορίσθηκε υπασπιστής του Υποστρατήγου, κόμη Jean-Baptiste Corbineau, ο οποίος ήταν με τη σειρά του υπασπιστής του Ναπολέοντα. Ο Auguste Regnaud συμμετείχε στην Εκστρατεία στη Γαλλία το 1814, και διακρίθηκε στη μάχη στο Reims. Ακολούθως, υπηρέτησε με το 1ο σύνταγμα των Ουσάρων από το καλοκαίρι του 1814 μέχρι την άνοιξη του 1815. Στη συνέχεια, επέστρεψε στην υπηρεσία του Ναπολέοντος, προήχθη σε λοχαγό και διορίσθηκε αξιωματικός της ακολουθίας του Ναπολέοντα. Πολέμησε στο Βατερλό και, στις 21 Ιουνίου 1815, προήχθη σε επίλαρχο από τον ίδιο τον Ναπολέοντα στο πεδίο της μάχης, ο οποίος αναγνώρισε την ανδρεία του. Ο βαθμός αυτός του αφαιρέθηκε κατά την Παλινόρθωση. Εν τέλει, επέστρεψε στην πατρίδα του μετά τη δεύτερη παραίτηση του Ναπολέοντα, με τον βαθμό του υπολοχαγού. Στη συνέχεια ταξίδευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής (ΗΠΑ), για να συνοδεύσει τον πατέρα του ο οποίος είχε εξοριστεί επειδή υπερασπίσθηκε νομικά τον Ναπολέοντα. Στις ΗΠΑ συνελήφθη στις 28 Αυγούστου 1815, για είσοδο σε ξένη χώρα χωρίς άδεια. Ο Auguste Regnaud επέστρεψε στη Γαλλία το 1816. Εκεί παρέμεινε για αρκετά χρόνια διαγραμμένος από τις τάξεις του στρατού, και ακολουθούσε μη στρατιωτικό βίο.
Από τις αρχές της δεκαετίας του 1820, ενθουσιάσθηκε από την Ελληνική Επανάσταση, και στήριξε τις φιλελληνικές πρωτοβουλίες στην Γαλλία, μαζί με πολλές άλλες προσωπικότητας της εποχής. Το 1825 αποφάσισε να μεταβεί στην Ελλάδα και να πολεμήσει ως Φιλέλληνας εθελοντής στο πλευρό των Ελλήνων. Στην Ελλάδα εντάχθηκε στο Τακτικό Σώμα του Συνταγματάρχη Φαβιέρου, που μόλις είχε αναλάβει τα χρέη διοικητού.
Ο Auguste Regnaud ανέλαβε την σύσταση από το μηδέν, και την οργάνωση ενός σώματος Ιππικού. Μάλιστα φρόντισε να το εκπαιδεύσει σύμφωνα με τα πλέον προηγμένα ευρωπαϊκά πρότυπα. Αξίζει να σημειωθεί ότι είχε φέρει μαζί του όλα τα απαραίτητα μέσα για την οργάνωση Ιππικού στην Ελλάδα, τα οποία ήταν προσφορά των φιλελληνικών κομιτάτων της Γαλλίας. Προέβη επίσης με την ενίσχυση αυτή, και στην αγορά ίππων. Ο ίδιος αρνήθηκε να λάβει μισθό από την Ελληνική κυβέρνηση, και μάλιστα χρησιμοποίησε προσωπικά χρήματα για να ενισχύσει το έργο της μονάδας του και των στρατιωτών του.
Περί τα τέλη Οκτωβρίου του 1825, έπειτα από διαταγή της προσωρινής Κυβέρνησης, ο Φαβιέρος μετέβη στις Σπέτσες για να επιχειρήσει με τον Τακτικό Στρατό. Κατά την περίοδο αυτή, ο Ίλαρχος Regnaud ανέλαβε αντικαταστάτης διοικητή του στρατεύματος.
Το Ιππικό Σώμα, εμπνευσμένο από το παράδειγμά του, δεν άργησε να διακριθεί υπό τις διαταγές του, ιδιαίτερα κατά την εκστρατεία στην Κάρυστο. Σύμφωνα με τον Henri Fornèsy, ο Auguste Regnaud έχαιρε του αμέριστου σεβασμού και της εκτίμησης των στρατιωτών του. Κατά την εκστρατεία στην Κάρυστο, ένα μικρό μέρος της εμπροσθοφυλακής σκοτώθηκε και ο Auguste Regnaud μόλις γλίτωσε τον θάνατο κυνηγημένος από τρεις Τούρκους. Στη συνέχεια οι άνδρες του Ιππικού, οργισμένοι για την απώλεια που υπέστησαν οι σύντροφοί τους, ρίχθηκαν σε καταδίωξη του εχθρού χωρίς να περιμένουν εντολή του αρχηγού τους. Ο Auguste Regnaud, βλέποντας ότι το Σώμα του κινδύνευε, όρμισε διασχίζοντας το πλήθος του τουρκικού ιππικού και μπήκε στη μάχη για να εμψυχώσει τους στρατιώτες του. Δεδομένου όμως ότι το Ιππικό ήταν μικρό σε αριθμό, δεν ξεπερνούσε τους εκατό άνδρες, διέταξε υποχώρηση την οποία το σώμα εκτέλεσε με «μεγίστην ανδρίαν και φρόνησιν», κατά τα λεγόμενα του ιστορικού Βυζάντιου. Στη μάχη αυτή το Σώμα του έχασε περί τους 20 άνδρες, καθώς και την περίφημη σημαία του, την οποία είχαν κεντήσει Φιλελληνίδες νέες του Παρισιού και είχαν παραδώσει στον ίδιο, πριν από την αναχώρησή του από τη Γαλλία. Ο Auguste Regnaud λυπήθηκε βαθύτατα για την εξέλιξη της εκστρατείας στην Κάρυστο, υπέβαλε λίγο αργότερα την παραίτησή του και αναχώρησε για την πατρίδα του. Αντικαταστάτης στη θέση του ανέλαβε ένας από τους αξιωματικούς του, ο μεγάλος Πορτογάλος Φιλέλληνας, συνταγματάρχης Almeida.
Το ενδιαφέρον του για τον αγώνα των Ελλήνων δεν έπαψε όμως. Έτσι ο Auguste Regnaud επέστρεψε στην Ελλάδα το 1828, ως εθελοντής στους κόλπους του Εκστρατευτικού Σώματος του Στρατηγού Maison, στο οποίο υπηρέτησε ως γραμματέας-διερμηνέας. Το επόμενο έτος o Maison προήχθη σε Στρατάρχη της Γαλλίας. Την περίοδο αυτή, χάρη στις επίμονες ενέργειες του, ο Auguste Regnaud επανεντάχθηκε στον γαλλικό στρατό. Μετά την επανάσταση του 1830 στην Γαλλία, προήχθη σε Ίλαρχο. Στις 11 Σεπτεμβρίου 1830 προήχθη σε Αντισυνταγματάρχη και ακολούθως συμμετείχε στην εκστρατεία του Βελγίου από το 1831 μέχρι το 1833. Στις 23 Οκτωβρίου 1832 προήχθη σε Συνταγματάρχη και τοποθετήθηκε στο 1ο σύνταγμα των Λογχοφόρων, όπου παρέμεινε μέχρι το 1841. Στη συνέχεια προήχθη σε Ταξίαρχο στις 18 Δεκεμβρίου του 1841 και, το 1842, διοικούσε την 1η μεραρχία του Σώματος Επιχειρήσεων της Marne, και ακολούθως τη μεραρχία της Meurthe. Διατήρησε τα καθήκοντα αυτά μέχρι το 1844, οπότε τέθηκε επικεφαλής της ταξιαρχίας του Ιππικού στο Σώμα Επιχειρήσεων της Moselle. Μεταξύ 1845 και 1848, διοίκησε την ταξιαρχία Ιππικού των Βερσαλλιών και διακρίθηκε κατά τη διάρκεια της επανάστασης του 1848 για τον σταθερό και πειθαρχημένο ρόλο του Σώματος. Ακολούθως, διορίσθηκε διοικητής της περιφέρειας Indre-et-Loire, και της 1ης ελαφριάς ταξιαρχίας Ιππικού της Στρατιάς των Άλπεων. Στις 10 Ιουλίου 1848, προήχθη σε Υποστράτηγος και ανέλαβε την προσωρινή διοίκηση όλης της μεραρχίας ιππικού στην Στρατιά των Άλπεων. Στις 26 Νοεμβρίου 1848, εξελέγη βουλευτής της περιοχής Charente-Inférieure. Στις 15 Απριλίου 1849, τέθηκε επικεφαλής των χερσαίων δυνάμεων στο εκστρατευτικό σώμα που στάλθηκε στη Μεσόγειο για να αποκαταστήσει την παπική εξουσία στη Ρώμη. Στις 13 Μαΐου, εξελέγη αντιπρόσωπος της Συνέλευσης για την ίδια περιοχή. Μεταξύ του 1849 και του 1855, πραγματοποίησε έναν αριθμό επιθεωρήσεων. Το 1850 εντάχθηκε στο Δημοτικό Συμβούλιο της περιοχής Charente-Inférieure, όπου παρέμεινε για είκοσι χρόνια, ως πρόεδρος πολλών συμβουλίων.
Στις αρχές του 1851 (9-24 Ιανουαρίου), διετέλεσε Υπουργός Πολέμου για λίγες εβδομάδες. Στις 26 Δεκεμβρίου 1851, υπηρέτησε στη συμβουλευτική επιτροπή του Ιππικού, όπου παρέμεινε μέχρι το 1853, οπότε και ανέλαβε καθήκοντα προέδρου για ένα έτος. Στις 26 Ιανουαρίου 1852, εισήλθε ως βουλευτής στη Γερουσία. Από το 1862 έως το 1870 ήταν ένας από τους αντιπροέδρους της. Το 1854, διοίκησε για μικρό διάστημα την Αυτοκρατορική Φρουρά που συμμετείχε στον πόλεμο της Κριμαίας και το 1855, διοίκησε το Σώμα των Εφέδρων στην Ανατολή. Με την επιστροφή του στη Γαλλία, το 1856, διορίσθηκε διοικητής της Αυτοκρατορικής Φρουράς στο Παρίσι, καθήκοντα που άσκησε μέχρι το 1869, οπότε εγκατέλειψε τη θέση αυτή ύστερα από αίτησή του για λόγους υγείας. Το 1859 διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στον πόλεμο της Ιταλίας και διακρίθηκε για τη γενναιότητά του ως επικεφαλής της Αυτοκρατορικής Φρουράς στη νίκη στη Magnenta. Ο Γάλλος μονάρχης τον τίμησε για την στάση του αυτή, εκδίδοντας διάταγμα, στις 5 Ιουνίου 1859, με το οποίο τον ανακήρυσσε Στρατάρχη. Στις 20 Νοεμβρίου 1864, κληρονόμησε με αυτοκρατορικό διάταγμα τον τίτλο του κόμη από τον πατέρα του. Τίτλο που αργότερα κληροδότησε στο σύζυγο της υιοθετημένης κόρης του, μαζί με το επίθετό του.
Ο Auguste Regnaud τιμήθηκε με το παράσημο του αξιωματικού της Λεγεώνας της Τιμής (της οποίας ήταν ιππότης ήδη από το 1813) τον Μάιο του 1831, με το παράσημο του ανώτερου αξιωματικού στις 12 Ιανουαρίου 1849, και με τον μεγαλόσταυρο στις 28 Δεκεμβρίου 1849. Επίσης έλαβε το παράσημο του Τάγματος του Αγίου Ανδρέα, το παράσημο της Αγίας Ελένης, το Μεγαλόσταυρο του Τάγματος του Bath στη Μεγάλη Βρετανία, του Ποντιφικού Τάγματος του Πάπα Πίου Θ΄. Η Ελλάδα τον τίμησε με το παράσημο του Τάγματος του Σωτήρος στις 27 Σεπτεμβρίου 1835. Πέθανε στις Κάννες στις 1 Φεβρουαρίου 1870 και κηδεύθηκε δημοσία δαπάνη. Το σώμα του βρίσκεται στο μαυσωλείο των Invalides.
Ο Auguste Regnaud ήταν άλλη μία σημαντική προσωπικότητα που πέρασε από την Ελλάδα και συνέβαλε στον αγώνα για την ανεξαρτησία της.
ΠΗΓΕΣ – ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Barth Wilhelm - Max Kehrig-Korn, Die Philhellenenzeit, von der Mitte des 18 Jahrhunderts bis zur Ermordung Kapodistrias am 9 Oktober 1831, εκδ. Hueber, Μόναχο 1960.
Comité Philhellénique de Paris, Documents relatifs à l’état présent de la Grèce, Paris, Firmin Didot, juin 1826.
Debidour Antonin, Le général Fabvier, sa vie militaire et politique, εκδ. Plon-Nourrit et Cie, Παρίσι 1904.
Frond Victor, Le panthéon des illustrations françaises au XIXe siècle, Paris, Pilon, 1866
https://www.napoleon.org Πρόσβαση 3/5/20.
Paulin Victor, Guerre d’Italie en 1859, tableau historique, politique et militaire, Paris, Librairie de l’Illustration, 1859.
St-Clair William, That Greece might still be free – The Philhellenes in the War of Independence, τ. 1, εκδ. Oxford University Press, Λονδίνο-Νέα Υόρκη 1972.
Vapereau Gustave, Dictionnaire universel des contemporains, vol. 2. Paris, Hachette et Cie, 1870.
Βυζάντιος Χρήστος, Ιστορία των κατά την Ελλην. Επανάστασιν εκστρατειών και μαχών και των μετά ταύτα συμβάντων, ων συμμετέσχεν ο Τακτικός Στρατός, από του 1821 μέχρι του 1833, χ.ε., Αθήνα 1901.
Εθνική Βιβλιοθήκη, Τμήμα Χειρογράφων και Ομοιοτύπων, χειρόγραφο 1.697: Henri Fornèsy, «Le monument des philhellènes», 1860.
Ηλεκτρονική βάση απονεμηθέντων παρασήμων της Λεγεώνας της Τιμής http://www2.coulture.gouv.fr/documentation/leonore/leonore.htm, Dossier LΗ22840/50.
Ιστορία της οργανώσεως του Ελληνικού Στρατού, 1821-1954, εκδ. ΓΕΣ, Αθήνα 1955.
Για περισσότερα νέα μας επισκεφτείτε το site μας www.eefshp.org ή ακολουθήστε μας στο Facebook και στο Instagram