Ήδη από το έτος 18 π.Χ ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Αύγουστος, είχε καθιερώσει τις αργίες/εορτές feriae Augusti (διακοπές Αυγούστου) που συμπλήρωσαν τις υφιστάμενες rustik Vinalia , Nemoralia ή Consualia, όπου εορταζόταν το τέλος της σοδειάς και των εργασιών, η αφθονία των φρούτων και γενικά η ραστώνη, πριν το ξεκίνημα των νέων εργασιών του φθινοπώρου, όπως ο τρύγος, το όργωμα κ.λ.π.
Στη σύγχρονη Ιταλία οι μέρες λέγονται ακόμα Ferragosto, η δε Κοίμησις της Θεοτόκου ονομάζεται: dormizione/ il trapasso di Maria/ della Madonna.
- Στην αρχαία Αθήνα, το διάστημα 24 Ιουλίου-22 Αυγούστου, ονομαζόταν μήνας Μεταγειτνιών και ήταν αφιερωμένος στον Μεταγείτνιο Απόλλωνα. Την τελευταία ημέρα του μήνα εορταζόταν η γενέθλια γιορτή της θεάς Εκάτης. Σύμφωνα με τον Πλούταρχο ( Περὶ φυγής ) ο μήνας ονομάστηκε έτσι γιατί στη διάρκειά του γινόντουσαν μετακομίσεις σε άλλες γειτονιές, πόλεις και αποικίες.
Το ρόλο της παρθένου προμάχου προστάτιδος της Πόλεως, στην αρχαία Αθήνα, είχε η θεά της Σοφίας Αθηνά. Ο ρόλος αυτός καλύφθηκε μεταγενέστερα από την Παναγία πρόμαχο. Την Παναγία με τα 500 περίπου ονόματα (προσδιορισμούς).
Το ότι οι μέρες έχουν αρχαίο υπόβαθρο ηθών και εθίμων, μπολιασμένο με νεώτερα Χριστιανικά, είναι πασιφανές.
Στο σήμερα
15 Αυγούστου - Η Κοίμησις της Μαριάμ/Μαρίας της Θεοτόκου/Θεομήτορος Παναγίας ( το ”Πάσχα του Καλοκαιριού” )
Σήμερα γιορτάζουν οι παντρεμένες Μαρίες, η Δέσποινα (το όνομα απαντάται στη Γραμμική Β′ και σημαίνει κυρία, οικοκυρά και είναι το θηλυκό του Δεσπότης), η Παναγιώτα και ο Παναγιώτης/Τάκης (σημαίνει αυτός που έχει όλα τα άγια μαζί του, ως ευλογημένος), ο Μάριος (όχι όλοι), η Γεσθημανή (πόλη της Ιουδαίας που σημαίνει Ελαιοτριβείο), η Μαργέτα (σύντμηση του Μαργαρίτα και Ζαμπέτα/Ιζαμπέλα), ο Θεοτόκης (γεννήτωρ Θεού), η ’Ελωνα (ίσως από το Τσακώνικο Έουνη= Ελεούσα), η Ηλιοστάλακτη (αυτή που έσταξε επάνω της το φως του ήλιου, δηλ. η φωτισμένη ), η Πρέσβεια (η γηραιά), η Καθολική (η πλήρης), η Κρυσταλλία (διάφανη, καθαρή), η Μαρινίκη (σύντμηση του Μαρία και Νίκη), η Συμέλα (από το Παναγιά ”Στου Μελά -Σουμελά” Πόντου), ο Σπήλιος (ο αφιερωμένος στην Παναγία την ΜεγαλοΣπηλαιώτισσα Καλαβρύτων), η Μαριάνθη (Μαρία + Ανθή, άνθος ) και ίσως και άλλα ονόματα που μου διαφεύγουν.
- Μαριάμ/Μαρία, στ′ Αραμαϊκά מרים (Maryām), όπως και מרים (Miryām) στα Εβραϊκά, σημαίνει ”Αγαπημένη” ( ίσως η ρίζα του είναι αρχαία Αιγυπτιακή και σημαίνει ”ευγενής κυρία” ). Το Μaria/Μαρία είναι η λατινική εκφορά του ονόματος, που όμως σημαίνει είτε ”η θαλασσινή” ( από το Mare ), είτε η αφιερωμένη στον Αρη ( από το Mars ).
- Σύμφωνα με την Ορθόδοξη, Συριακή και Κοπτική θρησκευτική παράδοση, κείμενα και υμνογραφία, η Παναγία κοιμήθηκε σε ηλικία περίπου 59 ετών, 10 χρόνια μετά τη Σταύρωση του Ιησού, στη Σιών (Ιερουσαλήμ ), συγκεκριμένα στις 15 Αυγούστου του έτους 43 μ.Χ.και τάφηκε στη Γεσθημανή. Υπάρχει όμως και η άποψη, κυρίως των Καθολικών, πως ακολούθησε τον Ευαγγελιστή Ιωάννη στην Έφεσο, ζώντας τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής της, όπου και εκοιμήθη.
Σημείωση: πλούσια Βιβλιογραφία: Ιωάννης Ράμφος, «Η Κοίμηση της Θεοτόκου», 1948, Ν.Π.Παπαδόπουλος, «Ο Τάφος της Παναγίας», Αθήνα 1952, Μέντζος Θεοφάνης, «Τάφος της Παναγίας», Αθήνα 1955 κ.ά ).