«Πέθαναν γιατί οι οχιές
κι οι γιοι των οχιώνέφτυσαν δηλητήριο στον χώρο, όπου οι Ιεροί Κέδροι
και τα ρόδα και τα γιασεμιά
αποπνέουν το άρωμά τους».ΧΑΛΙΛ ΓΚΙΜΠΡΑΝ
Πίσω από τις «έντρομες» αναρτήσεις των Κυπρίων ιθαγενών στο φέισμπουκ, κρύβεται ολόκληρη η ιστορία του Λιβάνου. Μια ιστορία πολέμου, προσφυγιάς, κατατρεγμών, διωγμών, εισβολών και θανάτου. Μια ιστορία που θυμίζει τόσο έντονα την Κύπρο, ειδικά τις άγριες μέρες του Αυγούστου. Τις άγριες μέρες της κατάκτησης του Καραβά, της Λαπήθου, της Ακανθούς, της Κώμας του Γιαλού. Ο Λίβανος, το «μικρό Παρίσι» της Φεϊρούζ, βρυχήθηκε άγρια το απόγευμα της Τρίτης. Το αίμα κάλυψε τη γη για να θυμίσει έντονα την καθ’ ημάς Ανατολή.
Ο Λίβανος είναι πολύ κοντά. Κι αν η νιτρική αμμωνία «ταρακούνησε» για δευτερόλεπτα «τα μπάνια του λαού», ο περήφανος λαός του Λιβάνου υπομένει -χίλια χρόνια τούρκικα- να τον αφήσουν να ζήσει αναίμακτα, ελεύθερα, όπως καθορίσει ο ίδιος. Σε σύμπαν παράλληλο με την τουρκοκρατούμενη Κύπρο, η Βηρυτός βίωσε την Τρίτη ένα ακόμα επεισόδιο τής εν εξελίξει βαρβαρότητας. Οι εικόνες ήταν συνταρακτικές και μπορεί να μη θύμισαν σε όλους το Μαρί, μα ήταν εικόνες πολέμου.
Η 4η Αυγούστου θα προστεθεί στη λίστα με τις μαύρες επετείους του Λιβάνου, συμπληρώνοντας μύριες μαύρες επετείους που κουβαλά η ιστορία του αδελφού αυτού λαού. Σαν Κύπρος της Μέσης Ανατολής, τα κιτάπια της ιστορίας είναι γεμάτα κατακτήσεις.
Οι Ρωμαίοι αρχικά, οι Άραβες τον 7ο αιώνα και οι Τούρκοι. Το 1861 ο λαός του Λιβάνου απέκτησε μια ανάπηρη «ανεξαρτησία», υπό την επίβλεψη του Σουλτάνου. Από το 1914 μετατράπηκε σε γαλλική αποικία κι από το 1926 απέκτησε άλλη «ανεξαρτησία», υπό γαλλικά όμως διακυβέρνηση. Οι Λιβανέζοι επαναστάτησαν και απέκτησαν πλήρη ανεξαρτησία το 1944.
Δεν τέλειωσαν εκεί τα βάσανα του λιβανικού λαού. Κατά τον αραβοϊσραηλινό πόλεμο του 1967 έγιναν στόχος ισραηλινών επιθέσεων, καθώς ήταν τόπος συγκέντρωσης Παλαιστινίων και προσφύγων. Το 1975 ξέσπασε εμφύλιος ανάμεσα σε φαλαγγίτες και αριστερούς Παλαιστινίους, με 6.000 νεκρούς, χιλιάδες τραυματίες και καταστροφή πόλεων. Τον Ιούνιο του 1982 έγινε νέα εισβολή Ισραηλινών, που κατέλαβαν το νότιο τμήμα της χώρας και αποχώρησαν το 2000. Ο Λίβανος βρέθηκε έπειτα υπό συριακή κατοχή μέχρι το 2005, ενώ νέος πόλεμος μεταξύ Χεζμπολάχ και Ισραήλ ξέσπασε το 2006.
Ο Λίβανος δεν είναι μακριά. Βρυχάται και θυμίζει ότι η επιβίωση των ανθρώπων στην περιοχή είναι απόλυτα εύθραυστη. Απειλείται διαρκώς από το Ισραήλ και ζητά την αλληλεγγύη της Κύπρου, που ξέρει καλά από πληγές και παραξέρει. Οι εικόνες ήταν συνταρακτικές και επισκίασαν ακαριαία τις «αγωνίες» των Κυπρίων. Οι εικόνες πολέμου θύμισαν έντονα τα παιδιά του τόπου μας, τον Καραβά, τη Λάπηθο, όλες τις ισοπεδωμένες πόλεις, που ακόμα αιμορραγούν. Η καθ’ ημάς Ανατολή βασανίζεται από τους πανίσχυρους γείτονές της, από τις διαρκείς κρίσεις, από την πείνα, τους πολέμους, τους εμφυλίους, τις εισβολές, τις μεγάλες δυνάμεις που αναζητούν ζώνες κυριαρχίας. Ο δοκιμαζόμενος λαός του Λιβάνου δεν είναι επαίτης.
Πρώτη δημοσίευση στον Φιλελεύθερο της Κύπρου