Όσοι ανήκουμε στο ευρύτερο αυτό χώρο, με λύπη διαπιστώνουμε ότι στο μεν ΠΑΣΟΚ το μόνο που ενδιαφέρει τα «ηγετικά» στελέχη είναι μια θεσμική θέση και μόνο, ενώ στο ΣΥΡΙΖΑ, αντί να προσπαθήσουν να μαζέψουν τα κομμάτια τους, επιδίδονται στην προσπάθεια να τα κάνουν περισσότερα. Και όλα αυτά όταν στην Ευρώπη εξελίσσεται η συσπείρωση της δεξιάς παράταξης, με εθνικιστικές προεκτάσεις, με κίνδυνο εξάπλωσης και στις υπόλοιπες χώρες και όχι μόνο στη Γαλλία και την Ιταλία.
Από το, έστω και την ύστατη στιγμή, παράδειγμα της Γαλλικής Κεντροαριστεράς και του Συνασπισμού της, οι δικοί μας «ηγεμονίσκοι» του ΠΑΣΟΚ δεν αντιλήφθηκαν τίποτα. Δεν τους ενδιαφέρει τίποτα άλλο, εκτός από τις προσωπικές τους επιδιώξεις. Οι κ.κ. Ανδρουλάκης, Γερουλάνος, Δούκας (μεθυσμένος από την νίκη στις αυτοδιοικητικές εκλογές), Αποστολάκη, Κατρίνης, Γιαννακοπούλου, Κανελάκης, δεν μπορούν να δουν ούτε λίγους μήνες ή χρόνια μετά.
Στο ΣΥΡΙΖΑ, δε, όπως προανέφερα, κάνουν ότι μπορούν για να διασπαστούν σε περισσότερα κομμάτια, μόνο και μόνο επειδή δεν θέλουν να κάθεται κάποιος άλλος στην καρέκλα του επικεφαλής.
Στα όσα παραπάνω ανέφερα, ο καθένας μπορεί να συμπληρώσει, να αναλύσει και να περιγράψει πολλές περισσότερες εκφάνσεις της παθογένειας που χαρακτηρίζει τα κόμματα της Κεντροαριστεράς στη χώρα μας.
Όμως, τι μέλλει γενέσθαι;
Κατά την ταπεινή μου γνώμη η απάντηση και η λύση είναι μονόδρομος :
Μια ευρεία συνεργασία ΟΛΩΝ των κομμάτων της Κεντροαριστεράς, η προγραμματική σύγκληση και η κατάρτιση ενός Κώδικα Αρχών και Θέσεων, υπό την ηγεσία ενός κοινά αποδεκτού επικεφαλής, ο οποίος θα έχει το αναγκαίο για τις περιστάσεις κύρος και ειδικό βάρος.
Ως εκ τούτου, η συμπαράταξη αυτή όλων των προοδευτικών και δημοκρατικών δυνάμεων είναι η μόνη ελπίδα για τον τόπο μας. Η Δημοκρατική Συμπαράταξη είναι αυτή που μπορεί να εμπνεύσει τους πολίτες στους δύσκολους αυτούς καιρούς της ακρίβειας, της ανέχειας, της ανεργίας και να τους ενεργοποιήσει και πάλι στην κατεύθυνση της συμμετοχής και δράσης.
Ποιος, όμως, θα πάρει την πρωτοβουλία για αυτή την Πανελλαδική Κινητοποίηση;
Σίγουρα, όχι ο επικεφαλής της Δημοκρατικής Συμπαράταξης. Την κινητοποίηση αυτή θα πρέπει να την προκαλέσουν όλα τα υγιώς σκεπτόμενα στελέχη που υπάρχουν στον ευρύτερο χώρο της Κεντροαριστεράς, είτε ανήκουν οργανωμένα σε κάποιο κόμμα είτε όχι. Και να πιέσουν και «αναγκάσουν» στη συνέχεια και τα κόμματα να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι, έχοντας τον ίδιο κοινό στόχο:
Την δημιουργία της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και μόνο. Η σύστασή της θα σημάνει αυτοδίκαια και την κατάργηση των κομμάτων και κινημάτων που θα συμμετάσχουν. Και σ’ αυτήν την Δημοκρατική Συμπαράταξη έχουν όλοι θέση ως απλά μέλη. Από τον Στ.Κασσελάκη, τον Ν.Ανδρουλάκη, την Ζ,Κωνσταντοπούλου, τον Ι.Βαρουφάκη, τον Αλ.Χαρίτση, τον Π.Κόκκαλη κ.α., μέχρι και τον κάθε ανώνυμο προοδευτικό πολίτη αυτής της Χώρας. Με την ίδια αφετηρία και με τον ίδιο κοινό προορισμό.
Και ο επικεφαλής, τελικά, ποιος θα είναι;
Όπως είπα οι καιροί απαιτούν ένα άτομο εγνωσμένης αξίας, με κύρος, με ειδικό βάρος, κοινά αποδεκτό δημοκράτη, που έχει δώσει τις «εξετάσεις» του στην κοινωνία και είναι γνωστό το πολιτικό του στίγμα.Εγώ θα πρότεινα τον Νίκο Αλιβιζάτο, που αντικειμενικά έχει τα εχέγγυα να οδηγήσει την Δημοκρατική Συμπαράταξη σε ένα Ιδρυτικό / Καταστατικό Συνέδριο και να ηγηθεί μέχρι τις επόμενες εκλογές. Υπάρχουν, σίγουρα, πολλές άλλες προσωπικότητες που συγκεντρώνουν τα χαρακτηριστικά του εν λόγω και θα πρέπει ΑΜΕΣΑ να δρομολογηθούν οι εξελίξεις. Ευελπιστώ ότι η πρόταση αυτή δεν θα πέσει (και δεν πρέπει να πέσει) στο κενό, διότι οι καιροί που έρχονται φαίνεται ότι θα είναι δύσκολοι, οπότε θα πρέπει να λάβουμε τα μέτρα μας ως κοινωνία και ως Χώρα.-
Γρηγόρης Νικ. ΜαρκοβίτηςΔικηγόρος
Ένας ανένταχτος της Κεντροαριστεράς