Η φιέστα τελείωσε. Η κουρτίνα έπεσε. Έσβησαν τα φώτα της πλατείας και οι τελευταίοι γερανοί άνοιξαν τα γκριζογάλανα φτερά τους και γύρισαν στις φωλιές τους. Οι καθαρίστριες του θεάτρου, συμβασιούχες και μόνιμες, άνοιξαν τις μάνικες και πλημύρισαν τη Μητρόπολη και τα πέριξ στενά με πεντακάθαρο νερό, - κατ’ ευθείαν από την πηγή της εθνικοφροσύνης και της ράτσας μας που δεν μολύνονται ποτέ.
Κι όλοι ανάσαναν. Όλοι ανακουφίστηκαν. Μια παράσταση που κράτησε τόσο λίγο, που αναγγέλθηκε αιφνίδια, που προκάλεσε διεθνές ενδιαφέρον για τους πρωταγωνιστές, τους δεύτερους και τα εξαπτέρυγα της, που συζητήθηκε σε «αυλές» και «παράθυρα», κατέβηκε άρον άρον αφού δεν είχε πια ενδιαφέρον. Τόσο ήταν προγραμματισμένο, ούτε μέρα παραπάνω κι όσοι κατάλαβαν, κατάλαβαν.
Έπειτα, με την υπερέκθεση να την ακολουθεί κατά πόδας, με γνωστό το φινάλε του έργου, τι παραπάνω να πει; Πόσα εισιτήρια ακόμη να «πουλήσει;» Υπήρχαν, βέβαια - πάντα υπάρχουν,- οι ανικανοποίητοι. Εκείνοι που θέλουν να την ξαναδούν, που δεν την χόρτασαν, οι φανς των πρωταγωνιστών, οι χαιρέκακοι για να πειστούν πως στο φινάλε ο ήρωας πραγματικά πεθαίνει, όσοι δεν βρήκαν εισιτήριο αφού εξ αρχής ήταν sold out, οι ανθοπώλες, οι καφετιέρες πέριξ της πλατείας που κινδύνεψαν να εκραγούν, οι ράφτες, οι στυλίστες, οι κοστουμίστες, οι κουρείς και οι κομμώτριες, οι ψιμυθιολόγοι, και ένας ολόκληρος στρατός αφανών ηρώων που δούλεψαν back stage (όπως λέμε εμείς οι άσχετοι) για να ετοιμάσουν τα πάντα πριν ανάψουν τα φώτα. Όλοι, σε τελική ανάλυση που είδαν τους κόπους τους να δικαιώνονται αλλά λίγο περισσότερο χρήμα δεν θα τους έβλαπτε…
Στην απέναντι πλευρά του δρόμου, οι αντίθετοι, οι προοδευτικοί που τα’ χουν τετρακόσια, αυτοί που «ξέρουν να καλιγώνουν τον ψύλλο», οι άποροι επιχειρηματίες, τα θύματα της εστίασης από τον COVID-19, καλλιτέχνες και καρνάβαλοι παντός είδους και καιρού, απόστρατοι, συνταγματολόγοι και λέκτορες, υποψήφιοι δήμαρχοι και περιφερειάρχες, βουλευτές της αναμονής με όλους τους δεξιούς ψάλτες και άλλα φρούτα από το θερμοκήπιο της κονόμας, διερρήγνυαν τα ιμάτια τους για την παραβίαση της νομιμότητας και την de facto αναγνώριση αυτής της παρέας που χωρίς κανένα δικαίωμα κατέλαβαν μια θέση στη δική τους σκηνή. Και με προεξάρχουσα την εκπρόσωπο τους, ολόιδια η κούκλα του Τσάκυ με την κροταλίζουσα σιαγώνα, το ανυπότακτο μαλλί με τη χωρίστρα στη μέση, το κιτρινόμαυρο δέρμα, άρχισαν να εξαπολύουν μύδρους εναντίον εκείνωνπου ως ιδιώτες, ιδίοις εξόδοις, χωρίς κρατική επιχορήγηση, χωρίς να βγουν περιοδεία, χωρίς ταμπούρλα και μεγάφωνα, χωρίς κουπόνια από τα super markets, χωρίς de jure απαιτήσεις από την Πολιτεία, πήραν το δικαίωμα να ανεβάσουν το έργο τους για λίγες παραστάσεις.
Πλην όμως, η κούκλα του Τσάκυ με την επιλεκτική αμνησία, πιστή στον όρκο που έδωσε στους θεατρώνες της, μπορεί να μη γροικάει πολλά, αλλά ένα το ξέρει απ’ έξω:
Όταν δεν πιστεύεις τίποτα από όσα λες, τότε τα ψέματα είναι πιο αποτελεσματικά από την αλήθεια.
Και: Δεν είναι ότι λένε ψέματα. Το θέμα είναι ότι δεν έχουν καμιά αλήθεια να πουν.
Μ’ αυτά και μ’ εκείνα η χώρα μοιάζει με χύτρα ταχύτητας όπου η πίεση έχει αυξηθεί τρομακτικά και αν δεν ανοίξει η βαλβίδα αποσυμπίεσης, δεν θα υπάρξει ούτε τώρα ούτε στο μέλλον τίποτα άλλο από μια Ελλάδα ταλαιπωρημένη όπου ελάχιστοι θα μπορούν να εκτιμήσουν τη λίγη δόξα που της απέμεινε.
Ο θίασος των δευτεραγωνιστών το γνωρίζει καλά, αλλά δεν ιδρώνουν. Ούτε η παταγώδης αποτυχία της προηγούμενης παράστασης τους τούς πτοεί. Το θέατρο θέλουν δικό τους και «γαία πυρί μειχθήτω». Προτιμάνε τα σοσιαλιστικού τύπου μελοδράματα από το σύγχρονο ρεπερτόριο. Προτιμάνε μια ηθική έρημο και μια χώρα που οι μισοί θα μισούν τους άλλους μισούς.
Μια χώρα γεμάτη έχθρα