Η παρούσα κυβέρνηση όπως και οι προηγούμενες μνημονικές κυβερνήσεις στήριξε όλη της τη ρητορική στην έξοδο από τα μνημόνια δια της πιστής εφαρμογής τους και στην έξοδο από την κρίση δια του νεοφιλελεύθερου και δημοσιονομικού μονοδρόμου.
Πέραν της αναίρεσης του επιχειρήματος αυτού επί της αρχής, ως εσωτερικώς αντιφατικού, η καταστροφική πυρκαγιά στην Αν. Αττική ήρθε να το αναιρέσει με τραγικό τρόπο, ως συμπύκνωση της πραγματικότητας της εμβάθυνσης της κρίσης ακριβώς εξαιτίας της προαναφερθείσας πολιτικής «εξόδου» από την κρίση.
Πρόκειται για μια «έξοδο» από την κρίση που λόγω του δημοσιονομικού της προσήμου- υπερπλεονάσματα- της ταξικής της μονομέρειας- διάλυση του όποιου κοινωνικού και αναπτυξιακού ρόλου του κράτος, μέσα από ιδιωτικοποιήσεις και εύνοια του παρασιτικού και μεγάλου κεφαλαίου- και της στρατηγικής της εξάρτησης- κυρίως από Γερμανία, ΗΠΑ και Ισραήλ- έχει διαμορφώσει πολλαπλές εστίες παρακμής σε πλήθος τομέων του κράτους και της κοινωνίας.
Πρόκειται για εστίες παρακμής που συνιστούν παράπλευρες συνέπειες αλλά προϋποθέσεις της εν λόγω πολιτικής.
Από τους ασθενείς που αντιμετωπίζουν ένα σύστημα υγείας παρακμάζον μέχρι τους φοιτητές που πληρώνουν ολοένα περισσότερα για τις σπουδές τους, από την εθνική άμυνα που εκχωρείται στο Ισραήλ και στις ΗΠΑ χωρίς σε τίποτα να αντιστρέφεται ή έστω να ανακόπτεται η προϊούσα αδυναμία μέχρι την εξωτερική πολιτική που ακυρώνει όποιο θετικό περιφερειακό αποτύπωμα είχε ιστορικά η χώρα, από το ασφαλιστικό που εξοντώνει εργαζομένους και ελευθεροεπαγγελματίες μέχρι τη δημογραφική κατάρρευση και από μια ζωή άγχους και ανασφάλειας για Έλληνες και ξένους που σκοτώνει σιωπηλά μέχρι την τραγωδία στην Ανατολική Αττική, η εμβάθυνση της κρίσης για τους πολλούς αναδεικνύεται σε προϋπόθεση εξόδου από την κρίση για τους λίγους.
Τα τυχαία φυσικά φαινόμενα μετατρέπονται λόγω των παραπάνω συνθηκών σε ιστορικά γεγονότα που επικυρώνουν με τραγικό τρόπο τη μακρόχρονη εγκατάλειψη της χώρας και του λαού από τις ηγεσίες του αλλά και από τη μεγάλη πλειοψηφία των κοινοβουλευτικών δυνάμεων.
Αυτή η άλλοτε σιωπηλή και άλλοτε τραγικά εκκωφαντική, πολύμορφη «κρίση –μετά- την -κρίση», σε συνδυασμό με τις διεθνείς εξελίξεις, τη στατιστική «στασιμομιζέρια» της ελληνικής οικονομίας, που στην πραγματικότητα υπονομεύει την όποια πιθανότητα συμμετοχής της χώρας μας στη νέα τεχνολογική επανάσταση και τη διογκούμενη, προκλητική ανισότητα θα χαράξει τις πολιτικές και όχι μόνο, εξελίξεις κόντρα στους σχεδιασμούς επί χάρτου των επιτελείων που έχουν εθιστεί σε συγκρούσεις νομής της αυτής εξουσίας.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ δεν είναι η μόνη μνημονική κυβέρνηση που διεκήρυξε το πέρασμα σ’ αυτήν την «κρίση- μετά- την- κρίση», χωρίς φυσικά όπως και οι προηγούμενες να την περιγράφει έτσι. Είναι όμως η πρώτη που μάλλον θα το «πετύχει» και άρα και θα το πληρώσει.
Η συνειδητοποίηση αυτής της προοπτικής πάνω στις στάχτες της καταστροφής είναι που αποσταθεροποίησε και τον επικοινωνιακό μηχανισμό του Μαξίμου, με αποτέλεσμα κάθε μέρα να προκαλεί ολοένα περισσότερο το αίσθημα του λαού. Είναι δε που ωθεί και τη –συνένοχη, μνημονική- αντιπολίτευση να κρύβεται.
Το κύριο ερώτημα ωστόσο, εν τέλει είναι αν πλησιάζουμε σε μια στιγμή αναγκαίας συνειδητοποίησης από πλευράς του ίδιου λαού, του μέλλοντος που χτίζεται και που τον περιμένει. Επομένως και σε μια θεμελιακή απόφαση αλλαγής του ή αποδοχής του, που θα σημάνει την ορμητική είσοδο ή τη μακρόχρονη αποστασιοποίηση του κοινωνικού από το πολιτικό αντιστοίχως. Ο επόμενος χρόνος πριν αλλά ίσως κυρίως μετά τις επόμενες εκλογές θα δείξει τι από τα δύο θα συμβεί.
Πάντως στο Μαξίμου- και όχι μόνο- έχουν σοβαρούς λόγους να φοβούνται.