Και παρ’ όλ’ αυτά, ο Γιάννης Βρούτσης παραμένει στη θέση του. Πράγμα που σημαίνει πως εξακολουθεί «να απολαμβάνει της εμπιστοσύνης του Πρωθυπουργού». Ας τον χαίρεται λοιπόν ο Κυριάκος Μητσοτάκης, κι ας τον καμαρώνει. Ας χαίρεται κι όλα τ’ άλλα μεγαλοστελέχη του που, μέρες τώρα, κραυγάζουν στα κανάλια υπερασπιζόμενα την καραμπινάτη ασχημία. Ας τους χαίρεται, κι ας περιμένει τα χειρότερα…
Η λέξη φιάσκο, προκειμένου για την μέσω voucher’s δήθεν τηλεκάρτιση των επιστημόνων, είναι μάλλον επιεικής. Γιατί βέβαια δεν αποδίδει την πραγματικότητα. Δεδομένου ότι επρόκειτο περί απολύτως συνειδητής επιλογής, με έντονη οσμή σκανδάλου. Πολιτικής επιλογής πρώτα-πρώτα, στρατηγικού χαρακτήρα. Μιας και η «εύνοια» είχε να κάνει με ιδιωτικά κέντρα κατάρτισης, κατά τις πάγιες αντιλήψεις του σήμερα κυβερνώντος κόμματος. Αντιλήψεις, σύμφωνα με τις οποίες αποτελεί κυβερνητική προτεραιότητα η παντί τρόπω ενίσχυση της ιδιωτικής παιδείας. Είτε με το θηριώδες σκάνδαλο της εξομοίωσης των πτυχίων των ιδιωτικών κέντρων μ’ εκείνα των δημόσιων πανεπιστημίων, είτε με τα κάθε λογής δωράκια σαν το σημερινό καλή ώρα. Και απ’ ό,τι λέγεται (και φαίνεται…) όχι με όποια κι όποια ιδιωτικά κέντρα κατάρτισης, αλλά με επιλεγμένα. Με καταφανώς «συγγενικές» (και ίσως όχι μόνο πολιτικά συγγενικές) σχέσεις με το κόμμα της ΝΔ. Και βέβαια είναι σαφές πως, στην περίπτωσή μας επρόκειτο για τον ορισμό της «αρπαχτής». Της «αρπαχτής» για την οποία, προφανώς, εκτιμήθηκε αρμοδίως, ότι θα περάσει απαρατήρητη μέσα στον χαμό της πανδημίας. Με την πρόθυμη συνδρομή της σιωπής από τα κανάλια βεβαίως. Τα οποία κανάλια, ενώ βοούσε το σύμπαν, εκείνα μόλις χθες αντελήφθησαν ότι κάτι υπάρχει. Ότι κάτι γίνεται. Μόλις χθες, οπότε αποφασίστηκε η αναδίπλωση. Και μόλις χθες ξαναβρήκαν τη φωνή τους, προκειμένου να υμνολογήσουν την πρωθυπουργική αποφασιστικότητα…
Κι έπρεπε να ξεσηκωθούν οι πάντες για να το πάρει χαμπάρι όλο αυτό ο Πρωθυπουργός. Και να το ξανασκεφτεί. Έπρεπε να αποκαλυφθούν, μέσω διαδικτύου κατά κύριο λόγο, οι γελοιότητες των «σκόιλ εληκικού». Έπρεπε να απογυμνωθεί η «επιτροπή ελέγχου» της συμφοράς. Έπρεπε να εξευτελιστεί το επιστημονικό δυναμικό της Χώρας. Έπρεπε να πιάσει τα ταμπούρια ο ΣΥΡΙΖΑ, ως ένα βαθμό και τα κόμματα της ελάσσονος αντιπολίτευσης. Έπρεπε να στριμωχτεί επ’ αυτού όσο ποτέ ως τώρα μετά την εκλογική του νίκη, προσωπικά ο Πρωθυπουργός. Ώστε να προχωρήσει στην απόφαση της απόσυρσης. Εκτιμώντας, προφανώς, ότι το πολιτικό κόστος της ανάκλησης είναι μικρότερο από κείνο της επιμονής στην σκανδαλώδη επιλογή. Και με την ευκαιρία, ας ψάξει λίγο καλύτερα και κάπως περισσότερο ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Ας ψάξει και κάποιες άλλες «περίεργες» περιπτώσεις, ειδικά αυτής της περιόδου. Μπας και, όσο είναι καιρός, γλυτώσει κανα καινούργιο στραπάτσο.
Και, για να μην ξεχνιόμαστε, ναι ο Γιάννης Βρούτσης παραμένει στη θέση του. Πράγμα που σημαίνει πως «εξακολουθεί να απολαμβάνει της εμπιστοσύνης του Πρωθυπουργού»…