Η κυβέρνηση του Κ. Μητσοτάκη κάλεσε τους βουλευτές να δώσουν το μισό της αποζημίωσης Απριλίου-Μαΐου. Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κ. Σακελλαροπούλου δήλωσε ότι θα το πράξει και αυτή, οι δικαστές με τους εισαγγελείς ακολούθησαν και ίσως τους μιμηθούν και άλλοι κλάδοι ή άτομα που είναι σε θέση να συνεισφέρουν κάτι από το μισθό, ή την αποζημίωση, ή εν πάση περιπτώσει από το εισόδημά τους. Κανείς δεν είπε να το κάνουν εάν δεν μπορούν ή δεν θέλουν, ούτε ετέθη ζήτημα επιβολής. Εντούτοις, οι πρώτες αντιδράσεις προέρχονται από εκεί που δεν το περιμέναμε.
Τι ιός είναι αυτός που έχει χτυπήσει κάποιους αριστερούς πολιτικούς και δεν περνάει ημέρα δίχως να προκαλέσουν την κοινή λογική (ας αφήσουμε το περί δικαίου αίσθημα). Πριν καλά καλά δούμε που πάει η πλειοδοσία, με τον Α. Τσίπρα να αντιπροτείνει υποχρεωτική περικοπή για όλο το πολιτικό προσωπικό, βουλευτών, ευρωβουλευτών και συμβούλων, τον Δ. Κουτσούμπα που επαυξάνει να είναι αορίστου χρόνου, εξανέστη ο Π. Πολάκης και κατόπιν η Λ. Κανέλλη, ο μεν θεωρώντας λαϊκιστικό και η άλλη πελατειακό το να δώσουν χρήματα για τον κορονοϊό. Και αυτά δεν τα είπαν κατ΄ιδίαν κάπου ή στους αρχηγούς τους, αλλά δημοσίως, περιμένοντας ότι έτσι θα χτυπήσουν το Μέγαρο Μαξίμου. Οι βολές τους χτύπησαν αδιακρίτως όσους παρακολουθούν τα μέσα ενημέρωσης ή τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και άφησαν άλλο ένα κακό σημάδι στο κοινωνικό σώμα.
Σε περιόδους κρίσης και ιδίως στην τρέχουσα του κορονοϊού, το τελευταίο που μπορεί να υπομείνει κανείς είναι οι παραστάσεις ετσιθελισμού δημοσίων προσώπων. Αν δεν μπορούν να δώσουν μισή βουλευτική αποζημίωση (αποζημίωση και όχι μισθός καθότι είναι υπηρέτες του λαού) ας μη τη δώσουν, δεν χάθηκε ο κόσμος. Ο κόσμος δεν σώζεται με τα χρήματα που θα δώσουν οι βουλευτές, όπως άλλωστε δεν σώζεται με τα ψώνια που κάνει ο φοιτητής από τον δεύτερο όροφο για τον ηλικιωμένο του τρίτου, τα πιάτα αλληλεγγύης που φτιάχνουν άνεργοι μάγειρες και άλλες παρόμοιες...λαϊκιστικές και πελατειακές πρωτοβουλίες. Πλην όμως τέτοιες ταπεινές πράξεις ανθρωπιάς είναι που να κρατούν ζωντανό τον κοινωνικό ιστό και τον κόσμο όρθιο. Μία μπουκιά ψωμί και ένα πιάτο φαΐ δεν θα χορτάσει τη χώρα. Αλλά μπορεί να δώσει ελπίδα, κατά το παλιό γνωμικό ο λόγος σου με χόρτασε και το ψωμί σου φάτο, όταν δυό καλά λόγια κάνουν τη διαφορά, σε αντίθεση με τον φαρισαϊσμό που δεν κάνει τίποτα.
Από τότε που ξέσπασε η επιδημία μία κουβέντα ανθρώπινη δεν ακούστηκε από επίσημα αριστερά χείλη. Δεν υπάρχουν ερεθίσματα; Δεν συζητούν πιά μεταξύ τους οι τομείς πολιτικής λόγω της καραντίνας; Έχουν χαμηλή ταχύτητα σύνδεσης και δεν τα καταφέρνουν με τηλεδιασκέψεις; Τους αγχώνει τόσο πολύ το μετά; Ότι και αν είναι ο κορονοϊός απειλεί πάσα ιδέα γύρω από τις αριστερές δυνάμεις, μεγεθύνοντας τις αδυναμίες που έχουν οι ορισμένοι εκφραστές τους, την έλλειψη κατανόησης και ενσυναίσθησης για τους ανθρώπους γύρω τους.
Στην σιγή που επικρατεί δεν χρειάζεται να φωνάζει κανείς για να τον ακούσουν. Και ένας ψίθυρος είναι αρκετός για να φθάσει στα αυτιά του κόσμου η άποψη καθενός. Αρκεί να λέει κάτι και όχι να προκαλεί, να προσβάλει και να φτύνει κάθε άλλη άποψη. Η επιδημία ανέδειξε τον επιστημονικό λόγο ο οποίος επιβάλει και στην πολιτική ασκήσεις κοινωνικής λογικής. Για την κυβέρνηση η άσκηση σημαίνει τη λήψη κρίσιμων αποφάσεων για όλους. Για την αντιπολίτευση, την επισήμανση λαθών και παραλείψεων, έργο επίσης δύσκολο τέτοιες ώρες. Αν σε μερικούς πολιτικούς δεν ταιριάζει, δεν πειράζει, τα μέσα που διαθέτει η κοινωνία είναι αρκετά για τη διεξαγωγή συζητήσεων. Δεν θα λείψουν δα οι παράληλλοι μονόλογοι και τα φραστικά ξυλίκια. Όταν με το καλό περάσουν τα χειρότερα, αν θέλουν ας επανέλθουν σε αυτά που ξέρουν, στις κορόνες. Μέχρι τότε λίγη υπομονή και πολλή προσοχή. Αν μη τι άλλο για αυτοπροστασία από την...επάρατο.