Τα τελευταία χρόνια, η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει μετατραπεί σε ναρκοπέδιο όπου τα προβλήματα συνεχώς αυξάνονται από την απουσία αποτελεσματικής ηγεσίας που θα τερματίσει τις ανωμαλίες και θα αποκαταστήσει την κλονισμένη ισορροπία αυτής της τόσο σημαντικής για τα κράτη της Γηραιάς Ηπείρου συμμαχίας. Η ανακοίνωση του Brexit από το Ηνωμένο Βασίλειο, ακολουθούμενη από την ενεργειακή κρίση της Γερμανίας και την αυξανόμενη ανάγκη για τo ρωσικό φυσικό αέριο και πετρέλαιο, η κρίση του προσφυγικού/μεταναστευτικού που ήταν αιτία της ανόδου του λαϊκισμού σε πολλές χώρες της ΕΕ και κυρίως στην Ιταλία και, ανάμεσα σε όλα αυτά, η αύξηση των διαφορών μεταξύ των χωρών της Ένωσης υποδηλώνουν ότι η κατάρρευση είναι το μόνο μέλλον των σημαντικότερων επιτευγμάτων του 20ου αιώνα στην Ευρώπη.
Με την έναρξη της Αραβικής Άνοιξης το διεθνές σύστημα, με επικεφαλής ορισμένες χώρες της ΕΕ, θεώρησε ότι έχασε τον έλεγχο αυτών των σημαντικών για τον κόσμο αραβικών κρατών και ότι η αλλαγή ήταν αναπόφευκτη. Αποφάσισαν, λοιπόν, να την εκμεταλλευτούν για τα προσωπικά τους συμφέροντα και να προσπαθήσουν να συγκεντρώσουν τα μεγαλύτερα κέρδη.
Όταν το κύμα της Άνοιξης έφθασε στη Λιβύη, η Γαλλία και η Ιταλία επεδίωξαν να επωφεληθούν ωθώντας την Ουάσιγκτον να δεχθεί την άμεση στρατιωτική επέμβαση υπό την κάλυψη του ΝΑΤΟ προκειμένου να επιβάλουν την επιρροή τους σε μία από τις πλουσιότερες χώρες της Βόρειας Αφρικής σε ενεργειακούς πόρους. To ΝΑΤΟ τελικά κατάφερε να ρίξει το καθεστώς Καντάφι με το πρόσχημα του εκδημοκρατισμού και της απελευθέρωσης από τον δικτάτορα. Αυτό ήταν το προκάλυμμα ενός οργανωμένου σχεδίου με στόχο την κλοπή του λιβυκού φυσικού αερίου και την υπογραφή μακροχρόνιων συμβάσεων με φανταστικά ποσά. Κατά τον νόμο της ζούγκλας, όταν οι λύκοι σκοτώσουν το θήραμά τους αρχίζουν να τσακώνονται για το ποιος θα πάρει το μεγαλύτερο κομμάτι. Αυτό περιγράφει με ακρίβεια το τι συμβαίνει τώρα στο λιβυκό έδαφος. Η σύγκρουση ανάμεσα στο Παρίσι και την Ρώμη δεν περιορίστηκε εντός των λιβυκών συνόρων, αλλά επεκτείνεται παραπέρα.
Η Ρώμη υποστήριξε θερμά το ισλαμικό κυβερνών κόμμα του Γενικού Λαϊκού Κογκρέσου της Λιβύης στην πρωτεύουσα Τρίπολη. Υπάρχουν διαρροές σχετικά με την υπογραφή εικοσιπενταετών συμβάσεων για την πώληση του φυσικού αερίου της Λιβύης στην ιταλική κυβέρνηση σε χαμηλότερες τιμές ενώ οι ιταλικές εταιρείες θα αναλάβουν το έργο των γεωτρήσεων, της άντλησης και της μεταφοράς του φυσικού αερίου.
Από την άλλη πλευρά, η Γαλλία διαπιστώνοντας ότι έμεινε έξω από το παιχνίδι, προώθησε ως εναλλακτική λύση την υποστήριξη του στρατηγού Χάφταρ στην δημιουργία ενός λιβυκού στρατού που θα επανακτήσει τον έλεγχο της χώρας με το προκάλυμμα της καταπολέμησης του ISIS και της τρομοκρατίας. Τα γαλλικά αεροσκάφη υποστήριξαν τον Χάφταρ και γαλλικές ειδικές δυνάμεις συμμετείχαν στη διαδικασία επιβολής του ως του ανώτατου Διοικητή της Λιβύης. Με τον καιρό, η σύγκρουση για την ανατροπή του δικτάτορα και την ανάπτυξη των ελευθεριών μετατράπηκε σε πόλεμο εναντίον της τρομοκρατίας και στη συνέχεια σε σύγκρουση μεταξύ Ρώμης και Παρισιού για τον έλεγχο της λήψης αποφάσεων στη χώρα. Τα θύματα, φυσικά, είναι και πάλι ο λαός της Λιβύης, η οικονομία της και οι πόροι της. Η διαμάχη δεν σταμάτησε εδώ, αλλά επεκτάθηκε ακόμα περισσότερο. Η Τουρκία και το Κατάρ συντάχθηκαν με την Ιταλία στην υποστήριξη της κυβέρνησης της Τρίπολης, ενώ η Αίγυπτος και τα ΗΑΕ συντάχθηκαν με την Γαλλία και υποστήριξαν τον στρατηγό Χάφταρ.
Μετά την ανάληψη της προεδρίας της Γαλλίας από τον Εμμανουέλ Μακρόν αυξήθηκαν οι φωνές του λαϊκισμού όλο και περισσότερο μέσα στην ιταλική κυβέρνηση, η οποία με τη σειρά της υποδαύλισε την φωτιά ανάμεσα στους δύο γείτονες. Η διακοπή από τον Τραμπ της πυρηνικής συμφωνίας με το Ιράν και η εκ νέου επιβολή οικονομικών κυρώσεων επέφερε ισχυρότατο πλήγμα στις ιταλικές και γαλλικές επιχειρήσεις.
Έτσι, οι δύο ευρωπαϊκές κυβερνήσεις στράφηκαν προς την αναζήτηση νέων ευκαιριών στον τομέα της ενέργειας. Και αφού το μακρύ χέρι των ΗΠΑ βρίσκεται πάνω από τη Μέση Ανατολή, το Παρίσι και η Ρώμη έβαλαν στόχο να πάρουν ένα κομμάτι από τα τεράστια αποθέματα φυσικού αερίου της Ανατολικής Μεσογείου. Σε αυτό το πλαίσιο αυξήθηκαν οι επαφές της Γαλλίας με την Ελλάδα, την Κύπρο και την Τουρκία από την μία πλευρά και το Ισραήλ και την Αίγυπτο από την άλλη. Αυτή είναι στην πραγματικότητα η αιτία της πρόσφατης επίσκεψης Μακρόν στην Αίγυπτο και την Κύπρο και η ανακοίνωση της συμμετοχής της Ιταλίας στην επικείμενη διάσκεψη για την ενέργεια στην Κρήτη με την παρουσία της Κύπρου, του Ισραήλ και της Αιγύπτου.
Οι δύο χώρες τελευταία βάζουν πολλές τρικλοποδιές η μία στην άλλη. Σύμφωνα με Γάλλους διπλωμάτες, η Ιταλία έβαλε το χέρι της στην υποστήριξη των Κίτρινων Γιλέκων κατά τις πρόσφατες κινητοποιήσεις στη Γαλλία. Μάλιστα, ο Ιταλός πρωθυπουργός ντι Μάγιο συναντήθηκε ανοιχτά με τους επικεφαλής του κινήματος των Κίτρινων Γιλέκων. Από την άλλη πλευρά, η Ρώμη θεωρεί το Παρίσι άμεσα υπεύθυνο για την διατήρηση της ροής μετανάστευσης από τη Βόρεια Αφρική προς τις ιταλικές ακτές σε μια προσπάθεια αποσταθεροποίησης της χώρας. Η ανατολική Συρία είναι ακόμα ένα πεδίο αντιπαράθεσης μεταξύ των δύο χωρών. Η Γαλλία και η Ιταλία διαθέτουν στρατιωτικές δυνάμεις στην περιοχή όχι για να πολεμήσουν εναντίον των τρομοκρατών αλλά για να διεκδικήσουν ενεργειακά συμβόλαια η κάθε μία για λογαριασμό της.
Το διεθνές σύστημα έχει εισέλθει μέσα σε ένα σκοτεινό τούνελ χωρίς να φαίνεται φως στην άκρη του. Η ηγεσία των ΗΠΑ, που αποτελούσε την πυξίδα της παγκόσμιας ισορροπίας μετά το Β ’Παγκόσμιο Πόλεμο, βρίσκεται σε φάση εσωτερικής αστάθειας που επηρεάζει την επιρροή της και την διεθνή κινητικότητά της κατά τρόπο που ανάγκασε πολλές διεθνείς δυνάμεις για να επαναπροσδιορίσουν την στρατηγική τους, θέτοντας σε πρώτη προτεραιότητα τα συμφέροντά τους.
Η Μόσχα επέστρεψε στον διεθνή στίβο δυνατά, ενώ το Ηνωμένο Βασίλειο βγαίνει από την Ευρωπαϊκή Ένωση και αρχίζει να οργανώνει την διεθνή παρουσία του μακριά από το όραμα της Αμερικής και της Ευρώπης. Τέλος, η απουσία της ευρωπαϊκής ηγεσίας είναι σαφής από την ενασχόληση της Γερμανίας με τις εσωτερικές της κρίσεις, κατάσταση που πιέζει τόσο την Ιταλία όσο και την Γαλλία να κινηθούν αυτόνομα προς τη συγκομιδή κερδών. Η σταθερότητα της Ευρώπης επηρεάζεται επίσης και από την αποχώρηση της Ουάσιγκτον από την συμφωνία με την Μόσχα περί μη διάδοσης των πυρηνικών όπλων και της ανάπτυξης βλημάτων μικρής και μεσαίας εμβέλειας. Μπορούμε, λοιπόν, να πούμε ανοιχτά ότι αυτό που συμβαίνει σε παγκόσμιο επίπεδο σήμερα είναι χορός στο χείλος της αβύσσου.