Με απόλυτη ειλικρίνεια, δεν ξέρω εάν την ιδέα την είχε κάποιος μέσα από το επικοινωνιακό επιτελείο της Κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κι ειδικά του κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ. Προσωπικά τη στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ, παρότι έχει κάποια μοντέρνα στοιχεία, την βρίσκω παλαιοκομματική έως παλαιολιθική.
Η γενική στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ βασίζεται στο τρίπτυχο (1) για όλα τα κακά φταίνε οι προηγούμενοι (2) εμείς βγάλαμε τη χώρα από τα μνημόνια (3) έχουμε κοινωνική ευαισθησία (και ηθικό πλεονέκτημα). Τελευταία, με βάση το τρίτο σημείο, αυτό της κοινωνικής ευαισθησίας, έχει αναπτυχθεί μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση, αυτή της Στρατηγικής Κοινωνικού Αντιμετώπου λόγω των «αντικοινωνικών» εξελίξεων στην Ευρώπη ή αλλιώς της Ευρώπης που πηγαίνει στην Άκρα Δεξιά.
Μέχρι στιγμής προς τον - όποιο - στενό πυρήνα των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ η στρατηγική αυτή λειτουργεί σχεδόν ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Κι έχει πραγματικά ενδιαφέρον αυτό.
Φαίνεται ότι το σκληρό υπογάστριο όσων -όντως οικτρά απογοητευμένοι- δεν θέλουν να αυτομαστιγώνονται επειδή εμπιστεύτηκαν τον ΣΥΡΙΖΑ αντανακλαστικά βρίσκει μαξιλάρι ασφαλείας στη θεωρητική κοινωνική ευαισθησία.
Προσωπικά μιλάω για θεωρητική κοινωνική ευαισθησία διότι όσον αφορά στο θέμα των μεταναστών η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ έχει και σε αυτό το τομέα αποτύχει στην πρακτική πολιτική, οικτρά. Δεν έχει τυχαίο ότι σύμφωνα με κυριακάτικη εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας, σε άρθρο σχετιζόμενο με το μεταναστευτικό και την επικείμενη συμφωνία με την Γερμανία, αναφερόταν ότι “τα γερμανικά δικαστήρια, επίσης, αρνούνται συστημικά, τουλάχιστον σε πρώτο βαθμό, να επιτρέψουν την «επαναπροώθηση» στην Ελλάδα αιτούντων ασύλου εξαιτίας των «άθλιων συνθηκών στέγασης και κοινωνικής προστασίας που θίγουν την αξία του ατόμου»”. Ή το χαστούκι του ρεπορτάζ του BBC για την τραγική κατάσταση στον καταυλισμό της Μόριας στη Λέσβο.
Ωστόσο αυτό το Κοινωνικό Αντιμέτωπο, αυτή η προσέγγιση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να εκπροσωπήσει τα συμφέροντα των αδυνάμων δείχνει να αποδίδει ψήγματα επιβίωσης. H ανάγκη δε της πλειοψηφίας των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ να πιαστούν από οπουδήποτε προκειμένου να δικαιολογήσουν την επιλογή τους τον Ιανουάριο του 2015, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ έλαβε 36,34% και τον Σεπτέμβριο του 2015 όπου έλαβε 35,46%, (στην πράξη φτωχά εκλογικά αποτελέσματα για την ελληνική πολιτική σκηνή) μπορεί να βρει απάντηση εκεί.
Προς αυτή την κατεύθυνση οι καταστροφικές επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ ως προς την πολιτική γλώσσα, την ατέρμονη πολιτική προσπάθεια τετραγωνισμού του κύκλου και την εμμονή να λειτουργεί ο ΣΥΡΙΖΑ σε αντιδιαστολή με την κοινωνική του αποδοχή, παρόλο που έχουν δημιουργήσει τετελεσμένα, εντούτοις αποκτούν αντισώματα με βάση μια βασική αρχή στην οποία ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ένα κάποιο θεωρητικό υπόβαθρο να βασιστεί.
Σε αυτή την κατεύθυνση κινείται και η μάλλον αποτυχημένη προσπάθεια του τελευταίου ανασχηματισμού. Το Κοινωνικό Αντιμέτωπο του ΣΥΡΙΖΑ ξεπερνάει τις δικές του διαχωριστικές γραμμές και προχωρεί σε ανοίγματα προς κάθε θεωρητική προσέγγιση με γνώμονα το κοινό ενδιαφέρον για τον άνθρωπο και την ποιότητα ζωής του. Κι εδώ φυσικά η πράξη απογοητεύει αφού οι επιλογές των προσώπων έρχονται σε πλήρη αναντιστοιχία με το επιδιωκόμενο μήνυμα. Η επιλογή του προσώπου της Κατερίνας Παπακώστα, ιδιαίτερα, αντιμετωπίστηκε με χλευασμό έως απαξίωση πρωτίστως λόγω της ίδιας της πολιτικής κουλτούρας που πρεσβεύει και των, εκτός σύγχρονης πραγματικότητας, μηνυμάτων της το τελευταίο χρονικό διάστημα.
Κι αν είναι νωρίς να κρίνουμε τον ανασχηματισμό επί της ουσίας είναι εξαιρετικά δύσκολο να αποφύγει κανείς τον πειρασμό ότι την ίδια ώρα που εξυπηρετεί τη στρατηγική του Κοινωνικού Αντιμετώπου εντούτοις αποδεικνύει και την απώλεια επαφής της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ με την πραγματικότητα. Οι επιλογές των προσώπων που θα αποδείκνυαν την υποτιθέμενη διεύρυνση του πολιτικού ακροατηρίου του ΣΥΡΙΖΑ αδυνατίζουν επί της ουσίας την όποια προσπάθεια του αφού αποτελούν μέρος ενός συστήματος που η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ πολέμησε κατά το παρελθόν με θέρμη δίνοντας έτσι μια εικόνα του «τελικά όλοι ίδιοι είναι». Ταυτόχρονα οι όποιες υποσχέσεις (από μικρές ή μεγάλες) ακουστούν από εδώ και πέρα πλέον αφενός πέφτουν στο μύθο του βοσκού με το λύκο που όταν είπε την αλήθεια κανείς δεν τον πίστεψε αφετέρου -στην περίπτωση θεαματικών υπερβάσεων- ενδέχεται να προκαλέσουν την μήνη των αγορών.
Έχει ελπίδα ο ΣΥΡΙΖΑ με τα παραπάνω δεδομένα να επικρατήσει στις επόμενες Εθνικές Εκλογές; Η απάντηση κατά την γνώμη μου είναι κατηγορηματική: όχι. Οι επόμενες εκλογές, όποτε κι αν γίνουν, έχουν περισσότερο ενδιαφέρον για την τρίτη θέση ή/και τη διαφορά ανάμεσα στο πρώτο και το δεύτερο κόμμα παρά για την ουσία του ποιος θα μας κυβερνήσει. Ωστόσο αφενός δημιουργούν μια συνειδησιακή δικαιολογία, αφετέρου υπερθεματίζουν ίσως το μοναδικό σημείο στο οποίο μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να δείξει μια κάποια δική του πολιτική ταυτότητα.
Με αυτή τη προσέγγιση κι όχι την πολιτικά αδύναμη περί εξόδου από τα μνημόνια ή την εθνικά διφορούμενη άσκηση εξωτερικής πολιτικής προσπαθεί να πάει ο ΣΥΡΙΖΑ σε εκλογές με μια προσπάθεια επιβίωσης με ένα αξιοπρεπές ποσοστό, με σκοπό να επανέλθει στις μεθεπόμενες εθνικές εκλογές γεγονός που αντικειμενικά είναι πλέον εξαιρετικά δύσκολο.