Καταρχήν, συγχαρητήρια στην Όλγα Κεφαλογιάννη. Όχι για τα χαλιά των 17.980 ευρώ.
Αλλά επειδή κατόρθωσε - προσέξτε, δεν συμβαίνει κάθε μέρα - να διχάσει Άδωνι Γεωργιάδη και Άρη Πορτοσάλτε.
“Η υπουργός Τουρισμού δεν μπορεί να εργάζεται σε αχούρι.”
- Τάδε έφη Άδωνις
Υπέρ της συναδέλφου του υπουργού ο πρώτος, που την υπερασπίζεται σε «στυλ Άδωνι» λέγοντας ότι δεν μπορεί να εργάζεται «σε αχούρι» η υπουργός Τουρισμού της χώρας, καθώς εργάζεται ακριβώς για την εξωστρέφεια και για ένα από τα κορυφαία εθνικά αγαθά - προϊόντα.
“Η απόφαση είναι νόμιμη αλλά (η υπουργός) φαίνεται ξιπασμένη σε μία πρόσφατα χρεωκοπημένη χώρα.”
- Τάδε έφη Άρης Πορτοσάλτε
Ο αντίλογος είναι μάλλον απλός: Όσοι δεν πατάνε σε περσικά μαλλο-μέταξα χαλιά, δεν ζουν απαραίτητα σε «αχούρια».
Το αντιλαμβάνεται σίγουρα ο Άδωνις, αλλά το επιβεβαιώνει και ο Πορτοσάλτε, που παρατήρησε ότι δεν έκανε κάτι παράνομο η Κεφαλογιάννη, αλλά δεν πρέπει και να φαίνεται «ξιπασμένη», αγοράζοντας χαλιά πολλών χιλιάδων ευρώ σε μία πρόσφατα χρεωκοπημένη χώρα.
“...είναι σημαντικό να είμαστε προσεκτικοί όταν διαχειριζόμαστε χρήματα των φορολογουμένων”
- Τάδε έφη Παύλος Μαρινάκης
Η σκυτάλη πέρασε στον κυβερνητικό εκπρόσωπο που ρωτήθηκε στη διάρκεια του briefing των πολιτικών συντακτών.
Ο κύριος Μαρινάκης έδειξε ότι - όταν το επιθυμεί - μπορεί να είναι ικανότατος στις ασκήσεις ισορροπίας, φροντίζοντας να μην καλύψει 100%, αλλά και να μην «αδειάσει» την Όλγα Κεφαλογιάννη. Είπε: «Κατανοούμε ότι το υπουργείο Τουρισμού, λόγω της φύσης του, επενδύει στην εξωστρέφεια και δίνει προσοχή στην εικόνα που παρουσιάζει». Ωστόσο, υπογράμμισε πως «είναι σημαντικό να είμαστε προσεκτικοί όταν διαχειριζόμαστε χρήματα των φορολογουμένων».
“Εκανα πολύ μεγάλη υποχώρηση στην τιμή. Θα κόστιζαν πάνω από 50.000 ευρώ εάν τα αγόραζε κάποιος στο Ιράν”
- Τάφε έφη Δέσποινα Μοιραράκη
Η κυρία Μοιραράκη δεν φταίει σε τίποτα. Είναι έμπορος και κάνει τη δουλειά της.
Δεν έκλεψε. Και ως καλή έμπορος (που είναι) σπεύδει να υπερασπιστεί το εμπόρευμα και τον αγοραστή. Στο Ιράν, λέει, θα τα παίρναμε ακριβότερα. Βέβαια, υπάρχει και εδώ ο αντίλογος: Και ποιός τρέχει, κυρία Δέσποινα, στην Τεχεράνη για χαλιά;
Oι δηλώσεις της εν συντομία - παρακάτω και το βίντεο: «Η κυρία Κεφαλογιάννη δεν αγόρασε χαλιά για το σπίτι της, αγόρασε χαλιά για το γραφείο του υπουργού Τουρισμού... Πήγα στο χώρο, έπρεπε να τοποθετήσουμε μεγάλα χαλιά. Δε μπορώ να διαλέξω ό,τι θέλω, πρέπει να είναι οικονομικά, πρέπει να είναι και ποιοτικά...Γιατί δδώ ξοδεύουμε χρήματα του ελληνικού λαού, μου είπε. Είναι 14.000 ευρώ για περσικά χαλιά και θα είναι εκεί για πάνω από 100 χρόνια. Είναι προς τιμήν της...Εκανα πολύ μεγάλη υποχώρηση στην τιμή. Θα κόστιζαν πάνω από 50.000 ευρώ εάν τα αγόραζε κάποιος στο Ιράν»
Ιδού, το χαλί από το Ιράν...
Η θέση της HuffPost: Περί νομίμου και ηθικού
Η απόφαση είναι σίγουρα νόμιμη - ή για την ακρίβεια, νομότυπη. Το ποσό είναι γύρω στις 18.000 ευρώ και άρα επιτρέπεται η απευθείας ανάθεση.
Γιατί στην Μοιραράκη; Και γιατί μήνα Ιούνιο;
Εδώ χωράει συζήτηση. Κάποιος θα μπορούσε να αναρωτηθεί: Γιατί όχι την Άνοιξη με διαγωνισμό, ώστε να υπάρχουν περισσότεροι μήνες μέχρι να πιάσουν τα κρύα, οπότε θα προλάβαινε να ολοκληρωθεί ο διαγωνισμός προμηθειών από το υπουργείο Τουρισμού και να στρωθούν τα χαλιά για τους ξένους επισήμους - επισκέπτες τον χειμώνα.
Τον Ιούνιο είναι, θεωρητικά, πεσμένες οι τιμές στα χαλιά. Αλλά και τον Απρίλιο μάλλον πεσμένες θα είναι. Τουλάχιστον το ίδιο.
Επιχειρώντας να διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας, εγώ θα έλεγα ότι το λογικό και μάλλον αυτονόητο, θα ήταν να γίνει ένας διαγωνισμός για τα χαλιά. Η κυρία Κεφαλογιάννη δεν θα τα «άκουγε» τώρα και το ελληνικό κράτος θα είχε κάνει μία απευθείας ανάθεση λιγότερη. Κάποτε πρέπει να τα σκεφτόμαστε αυτά...