Μία νίκη, όπως αυτή της Μελόνι στην Ιταλία, γιατί ξάφνιασε; Αφού τα σημάδια έδειχναν πού οδεύουν τα Κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης... Η Γαλλία, μία χώρα που διαμόρφωσε τις δημοκρατικές κατευθύνσεις στη Νεότερη Ευρωπαϊκή Ιστορία, έφτασε ένα βήμα πριν την εκλογή ακροδεξιάς προέδρου!... Δυστυχώς, η Ένωση για μία ακόμη φορά δεν μπόρεσε να σταματήσει το ”μετεωρίτη”, για τον οποίο ενώ είχε πληροφορίες ότι θα την πλήξει, δεν έκανε κάτι δραστικό...
Τόσο οι γραφειοκράτες του θεσμικού οικοδομήματος, όσο και οι ηγέτες των κρατών- μελών έχουν ή -πιο σωστά - βρίσκουν άλλοθι τον/ στον Πόλεμο στην Ουκρανία (και ιδίως τους τελευταίους μήνες για την αναβλητική πολιτική τους, ακόμα και σε κρίσιμους τομείς. Γιατί οι αποφάσεις που παίρνουν κάθε άλλο παρά κρίνονται επωφελείς για τους λαούς της Ευρώπης)...
Πάντοτε, άλλωστε η Ευρώπη κάπου βρίσκει άλλοθι, ώστε να δικαιολογήσει τις ατέλειες του θεσμικού οικοδομήματός της, κι αυτό γιατί αφενός οι ”χτίστες” του το 1957 μέσα από μεταξύ τους διαφωνίες δημιούργησαν -στην πραγματικότητα - το δεκανίκι των ΗΠΑ στην κεντρική και ανατολική περιφέρεια, και σήμερα, τόσες δεκαετίες μετά αδυνατούν οι σημερινοί ”ένοικοι” να το μετατρέψουν σε ένα οικοδόμημα που θα αφορά την κοινωνιολογία και την οικονομία όλων ανεξαιρέτως των μελών της (κι όχι -ουσιαστικά- μόνο αυτών που το ”έχτισαν”)...
Μελόνι και ο συνασπισμός που ηγείται και αποτελείται από κόμματα που στο πρόσφατο παρελθόν είχαν είτε ηγηθεί της Ιταλίας είτε είχαν συγκυβερνήσει, είναι πλέον η πραγματικότητα... Δεν ξέρω κατά πόσο η νέα πρωθυπουργός του ευρωπαϊκού κράτους θα τηρήσει τις προεκλογικές δεσμεύσεις της ότι δεν θα επιφέρει κλυδωνισμούς στην εξωτερική πολιτική της ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, ούτε νομίζω, ότι μπούσουλα για την πολιτική της μπορούμε να έχουμε για το πώς είχαν κινηθεί πολιτικά (όταν ήταν επικεφαλής Κυβέρνησης) οι εταίροι της στον ιταλικό συνασπισμό, όμως το μόνο σίγουρο είναι, ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν θα βγει αλώβητη...
Ο ευρωσκεπικισμός που επικρατεί σε πολλά κράτη- μέλη της και η ανεπιτυχής μετάβαση των ανατολικών, ευρωπαϊκών κρατών στο Δυτισμό είναι ένα μείγμα συστατικών που η δυσμενή επίδραση στον (ευρωπαϊκό) Οργανισμό θα φανεί από την ποσότητα που θα χρησιμοποιήσει η Ιταλία...
Και θα πρέπει να πούμε κάτι... Η Ιταλία δεν είναι Γερμανία που θέλει να αποτινάξει το ιστορικό παρελθόν της, κι αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι είναι (παρά το γεγονός ότι υπάγεται στα ιστορικά κράτη, δηλαδή με αδιάλειπτη πολιτισμική συνέχεια) μία χώρα συνιστωσών, με έντονη την τάση απόσχισης τμημάτων της (λόγω της μη ισότιμης οικονομικής ανάπτυξης)... Και ίσως για το λόγο αυτό, έχει παράδοση να εκλέγει κόμματα που έχουν περισσότερο συντηρητικές ιδέες, προκειμένου να κρατά συμπαγή τον πληθυσμό της, εφαρμόζοντας όσο το δυνατόν μία πολιτική πολύ κοντά σε εθνοκεντρικά στοιχεία...
Επιπλέον, δεν πρέπει να ξεχνάμε ωστόσο, ότι οι συνασπισμοί συγκυβέρνησης στην Ιταλία δεν είχαν πάντα τα καλύτερα αποτελέσματα στο εσωτερικό της, παρόλα αυτά η τωρινή συγκυρία εκλογής τής Μελόνι έρχεται και σε μία περίοδο που όλη η Ευρώπη μαστίζεται από προβλήματα, που ο Θεσμός φαίνεται ανήμπορος να επιλύσει ή τουλάχιστον, δεν έχει την πρόθεση να επιλύσει (άραγε γιατί;).
Μήπως η πολιτική της Μελόνι τόσο στο εσωτερικό περιβάλλον της χώρας όσο και ως η τρίτη οικονομία του ενωσιακού Θεσμού θα στηρίζεται στο συγκυριακό; Αυτό θα φανεί...
Ωστόσο το μόνο σίγουρο είναι, ότι οι γραφειοκράτες της Ένωσης μετά τη νίκη αυτή αισθάνονται ένα σύγκρυο και επίσης η Ουγγαρία με την Πολωνία, δεν είναι αδόκιμο να ειπωθεί, ότι πανηγυρίζουν, για ένα-γιατί όχι- νέο μέτωπο πολιτικής (με ισχυρότερα ερείσματα) μέσα στον ενωσιακό Θεσμό...