Στη Μόρια της Λέσβου εξελίσσεται η ταπείνωση της χώρας – και είναι μία ντροπή ενυπόγραφη, ένας εξευτελισμός κυβερνητικού προγραμματισμού. Το μεταναστευτικό είναι ο τόπος της καθολικής εξαέρωσης του συμβολικού φορτίου αυτού που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε μεταπολιτευτικό αγωνιστικό δικαιωματισμό. Άλλος ένας καταστατικός μύθος που όταν δοκιμάστηκε στην πράξη απέτυχε παταγωδώς.
Ο καθηγητής Δουζίνας είχε γράψει κάποτε πως η σχέση πολλών θεωρητικών των δικαιωμάτων με αυτά, η μόνη παραβίαση που έχουν υποστεί, είναι κάποιο κακό μπουκάλι κρασί σε πιθανό μαγαζί. Έπρεπε να ανέλθουν στην εξουσία προκειμένου όλοι να καταλάβουν πως είχε απόλυτο δίκιο.
Πράγματι, την ώρα που οι θεωρητικοί της Αριστεράς αναλύουν τα μεγαλόπνευστα επαναστατικά τους οράματα συνοδεία χριστουγεννιάτικων ήχων, την ώρα που αντικαθιστούν την κρατική πολιτική με την φιλανθρωπία, την ώρα που η ευαίσθητη σιωπή τους χαστουκίζει την πλάτη των ευάλωτων, παιδιά κρυώνουν ζώντας μέσα στα σκουπίδια και τη δυσωδία, αναζητώντας προστασία στα βρεγμένα πανιά των σκηνών. Δίχως φώτα, σε χωρητικότητα δυσανάλογη του υπερπληθυσμού. Ενός υπερπληθυσμού στον οποίο το σύστημα των ριζοσπαστών επένδυσε και τώρα, ανενδοίαστα, κυνικά, απ-ενοχοποιημένα, ταυτοτικά, τον έχει εγκλωβισμένο να τρέμει και να λιποθυμά στο κρύο εκλιπαρώντας για την προστασία της ελάχιστης αξιοπρεπείας του.
Αναμφίβολα, η κατάσταση αυτή τους εκφράζει. Ο κατ’ όνομα υπουργός μεταναστευτικής πολιτικής, εκείνος που παρέα με τον έλληνα πρωθυπουργό δεν έχασε ευκαιρία να καπηλευτεί την περίπτωση του μικρού Αμίρ, όπως και τόσες άλλες –πράγμα που θα ήταν ορθό σε περίπτωση που η ευρύτερη πολιτική τους κινούνταν στον ίδιο ρυθμό–, ο υποτιθέμενος υπερασπιστής των ατομικών δικαιωμάτων που είχε το θράσος να αποδεχτεί την πρόταση υποψηφιότητας για τη θέση του επιτρόπου για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα του Συμβουλίου της Ευρώπης, δεν τολμά να εμφανιστεί στη Μόρiα. Δεν τολμά να εμφανιστεί πουθενά, παρά μόνο όπου υπάρχουν κάμερες και αλληλεγγύη της φτήνειας. Και από την άλλη, ειρωνεία στον πόνο, χαρακτηριστικό όλων των αλαζονικών καθεστώτων.
Έπειτα από τρία χρόνια, το μεταναστευτικό έχει χειροτερεύσει. Έπειτα από τρία χρόνια, ο υπουργός έφτασε στο έσχατο σημείο αναίδειας να πει πως δεν εγγυάται τη σωματική ακεραιότητα εκείνων για τους οποίους είναι υπεύθυνος. Έπειτα από τρία χρόνια θριάμβου του εγχώριου παρεοκρατικού δικαιωματισμού, αντί να έχουν δημιουργηθεί σοβαρές δομές διαχωρισμού και αντιμετώπισης, αντί να έχει εξασφαλιστεί το ελάχιστο της αξιοπρεπούς διαβίωσης, αντί να υπάρχει πλήρης διαφάνεια αναφορικά με τα ευρωπαϊκά κονδύλια, πέπλο σκότους σκεπάζει τα πάντα. Έλεγχος, διαχείριση έκτακτης ανάγκης, επιχειρησιακός σχεδιασμός, ενημέρωση, δημοσιότητα, καταλογισμός ευθυνών, φαντάζουν λέξεις άγνωστες. Σαν ένα υπόρρητο κάλεσμα αδυναμίας να ελέγξουμε το παρόν και το μέλλον, ενώ άτομα δίπλα μας είναι στα όρια του βασανισμού, εκτός νόμου και σε επικράτεια φόβου.
Και πολύ φοβάμαι ότι όταν τα χρόνια περάσουν και το πέπλο διαρραγεί, όταν θα μάθουμε για τα ασυνόδευτα τέκνα, τους φερόμενους ως βιαστές, τις απόπειρες δραπέτευσης, τη βία που προκλήθηκε, το χτύπημα θα είναι συντριπτικό.
Προς το παρόν, ελπίζουμε στην αποχώρηση των εμπόρων του ανθρωπισμού, στην παύση των εκπροσώπων της ντροπής των δικαιωμάτων.
ΥΓ. Δεν μπορώ να κρύψω την απογοήτευσή μου για το ότι όταν ελάχιστοι ασκήσαμε έντονη κριτική στην κυβερνητική μεταναστευτική πολιτική δεν είχαμε συμμάχους. Τώρα όλοι ξέρουν.
Αναδημοσίευση από την http://booksjournal.gr/slideshow/item/2641-h-ntroph-twn-dikaivmatvn