Mελετώντας κανείς τα επιχειρήματα όσων υποστηρίζουν το νομοσχέδιο υπέρ του «γάμου των ομόφυλων ζευγαριών» διαπιστώνει αβίαστα ότι στον πυρήνα τους βρίσκεται η σαφής πρόθεση ν’ αλλάξει περιεχόμενο η έννοια της οικογένειας όπως αυτό ισχύει «από καταβολής κόσμου».
«Το ζήτημα είναι η αποδοχή της αλλαγής του μοντέλου οικογένειας το οποίο έρχεται μέσα από τους αιώνες (όχι με τον ίδιο τρόπο στις διάφορες θρησκείες και κοινωνίες)» αναφέρει μεταξύ άλλων σε άρθρο της στην Καθημερινή (21 Ιανουαρίου 2024) η Άννα Διαμαντοπούλου.
Σε ό,τι αφορά τα κληρονομικά δικαιώματα αυτά είναι λυμένα στο πλαίσιο του συμφώνου συμβίωσης. Αυτό που δεν αναγνωρίζεται είναι να θεωρούνται γονείς και τα δύο μέλη του ομόφυλου ζευγαριού, εφόσον το ένα από τα δύο μέλη έχει δικό του ή αποκτήσει μετά τη σύναψη συμφώνου, παιδί. Βέβαια, η «άκρα αριστερά» του ΛΟΑΤΚΙ κινήματος και οι υποστηρικτές του δε διεκδικούν απλώς την αναγνώριση της «τεκνοθεσίας», στο πλαίσιο της οποίας και τα δύο μέλη του ομόφυλου ζευγαριού θα αναγνωρίζονται ως ισότιμοι γονείς, αλλά και τη νομιμοποίηση του θεσμού της παρένθετης μητέρας φανερώνοντας έτσι την αντίληψή τους για το γυναικείο φύλο και τον ρόλο της.
Σε ό,τι αφορά την τεκνοθεσία, η αναγνώριση του «δικαιώματος» του γονέα και στα δύο μέλη ομόφυλου ζευγαριού επίσης ανατρέπει την κοινή αντίληψη για τον πατέρα και τη μητέρα επιβάλλοντας μία κοινωνική κατασκευή, μία ιδεολογική αντίληψη (π.χ. ότι ένα παιδί μπορεί να έχει δύο μητέρες ή δύο πατέρες) ως υπέρτερης της φυσικής αναπαραγωγής και σχέσης του ζευγαριού και μεταξύ γονέα - παιδιού. Είναι το άκρον άωτον του ατομισμού: κανείς και τίποτα δεν μπορεί να μου υπαγορεύσει τι να κάνω, ούτε καν η ίδια η φύση τα όρια της οποία μπορώ να ξεπερνώ ανάλογα με τα κέφια μου.
Αυτό που τελικά δεν εξηγείται επαρκώς είναι γιατί πρέπει υποχρεωτικά ν’ «αλλάξει το μοντέλο οικογένειας» και τι σχέση έχει αυτό με τον υπαρκτό και σεβαστό ομοφυλόφιλο έρωτα που από αντισυμβατικός και ανατρεπτικός υποβιβάζεται σε μία εντελώς μικροαστική κοινωνική σύμβαση, για να χρησιμοποιήσω την ορολογία των επαναστατικών κινημάτων.
Και δεν εξηγείται επίσης τι εμποδίζει (ένας νέου τύπου gay κομφορμισμός ίσως;) να αρνηθούμε εκτός από τη σύσταση του ζευγαριού σ’ έναν γάμο (άντρας-γυναίκα) και το ίδιο το ζευγάρι ως πυρήνα μιας «οικογένειας»; Γιατί να μη γίνει αποδεκτός ως οικογένεια οποιουδήποτε είδους συνδυασμός συμβίωσης; Σε λίγα χρόνια, δηλαδή, θα μπορεί να θεωρείται «παραδοσιακό» και συντηρητικό το ίδιο το ζευγάρι είτε ομοφυλόφιλο είτε ετεροφυλόφιλο. Κι επειδή υπάρχουν ιδιαίτερα ισχυρές φωνές, πάλι στους ίδιους κύκλους της δυτικής ατομιστικής μεσοαστικής και μεγαλοαστικής κοινωνίας, που υποστηρίζουν και επιχειρούν να επιβάλουν τη θεσμική ισότητα μεταξύ ανθρώπων και ζώων ή κατά τη δική τους ορολογία μεταξύ έλλογων και μη όντων (!). Ήδη διαβάζουμε για «γάμους» μεταξύ ανθρώπων και των κατοικιδίων τους ή ακόμη και με τον εαυτό τους. Η διεκδίκηση της θεσμικής αναγνώρισης αυτών των σχέσεων θα είναι οι έσχατες συνέπειες μίας αντίληψης που εκκινεί από την αμφισβήτηση του γάμου μεταξύ άντρα και γυναίκας ως ξεπερασμένης. Κι αυτό που φαίνεται σήμερα εξωφρενικό και γελοίο θα παρουσιάζεται τότε ως μοντέρνο και προοδευτικό.
Η υπεράσπιση του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης του σώματος, του δικαιώματος στον ομοφυλόφιλο έρωτα και σε κάθε σεξουαλική επιλογή που δεν είναι κακοποιητική και δε συνιστά επιβολή είναι ένα ζήτημα και η αποδόμηση της οικογένειας επειδή παραμένει το τελευταίο ανάχωμα των ανθρώπων απέναντι στην απόλυτη κυριαρχία του εμπορεύματος ακόμη και στο επίπεδο των προσωπικών σχέσεων είναι άλλο, εντελώς διαφορετικό.