Φτάνω στις έξι το πρωί στο αεροδρόμιο Σόνεφελντ του Βερολίνου για μια ακόμα πτήση με την Wizz Air. Ο προορισμός αυτή τη φορά είναι η πόλη Λβιβ στην Ουκρανία, που έχει άλλαξει κάμποσα ονόματα μέσα στους αιώνες, ανάλογα με τον εκάστοτε κατακτητή. Τα τελευταία χρόνια η Λβιβ ανακαινίζεται και γίνεται το πολιτιστικό κέντρο της Ουκρανίας, με πλήθος εκδηλώσεων.
Όπως και στο ταξίδι στο Κισινάου, το αεροπλάνο της Wizz Air είναι πεντακάθαρο και το πλήρωμα ευγενικό. Η πτήση θα διαρκέσει περίπου μιάμιση ώρα κι η καμπίνα είναι δροσερή. Κάθομαι στην έξοδο κινδύνου, στο παράθυρο, και κοιτάζω την Γερμανία να μένει πίσω. Το πλήρωμα σερβίρει ποτά και φαγητά σε λογικές τιμές. Έπειτα, όταν αργότερα μπαίνουμε στην Ουκρανία, αντικρύζω ατελείωτες πεδιάδες. Από ψηλά, η εντύπωση της Λβιβ είναι συγκεχυμένη: σκόρπια σπίτια σε μια αγροτική έκταση, που πυκνώνουν όσο πλησιάζουμε στο αεροδρόμιο.
Η προσγείωση γίνεται κάτω από έναν γαλάζιο ουρανό κι όταν το αεροπλάνο της Wizz Air σταθμεύει, εμφανίζεται στ’ αριστερά ένα μοντέρνο αεροδρόμιο από ατσάλι και γυαλί. Αλλάζω χρήματα σ’ ένα γκισέ πριν την έξοδο (ενενήντα ευρώ για τέσσερις γεμάτες μέρες, που θα αποδειχθούν πολλά) και ρωτάω έναν αστυνομικό πώς μπορώ να φτάσω στην πόλη. Μου δείχνει ένα στέγαστρο έξω απ’ το αεροδρόμιο κι ένα μικρό λεωφορείο που περιμένει εκεί.
Στην καρδιά της πολής
Το λεωφορείο σταματάει στο Πανεπιστήμιο, ένα επιβλητικό κτήριο στις παρυφές της παλιάς πόλης. Απέναντί του, το πάρκο με το άγαλμα του Ιβάν Φράνκο και την πυκνή βλάστηση που του σκιάζει το πρόσωπο. Οι ντόπιοι ξαπλώνουν στο γρασίδι φορώντας λιγοστά ρούχα κάτω απ’ τον ήλιο. Είναι Κυριακή πρωί κι η Λβιβ μοιάζει ακίνητη: είμαι ο μόνος που περπατάει στο δρόμο, οι κάτοικοι δεν σαλεύουν και μοιάζουν με ημιτελή αγάλματα. Μέχρι να φτάσω στο ξενοδοχείο, αισθάνομαι ότι παραβιάζω κάποιο πρωτόκολλο ησυχίας εξαιτίας της μικρής βαλίτσας που σέρνω πίσω μου. Καθώς περπατάω, αναρωτιέμαι αν ο θόρυβος της τροχήλατης βαλίτσας είναι τελικά ο ήχος του 21ου αιώνα.
Η παστέλ καρδιά της Λβιβ ξεκινά διακόσια μέτρα παρακάτω, εκεί όπου το συντριβάνι μαγνητίζει ιδρωμένους ανθρώπους. Βρίσκεται μπροστά απ’ τη Λυρική Σκηνή, όπου οι κάτοικοι συναντιούνται, κοιτάζονται και παρακολουθούν το θρόισμα των φύλλων. Διασχίζει κανείς μια αλέα όπου τα παγκάκια μοιάζουν περισσότερα απ’ τα δέντρα -και στα πιο σκιερά απ’ αυτά, οι μεσήλικες παίζουν σκάκι. Σε κάθε ζευγάρι σκακιστών αντιστοιχεί ένα μικρό τσούρμο από θεατές: οι πιο προσηλωμένοι απ’ αυτούς σπουδάζουν τη σκακιέρα με τα χέρια δεμένα πίσω απ’ την πλάτη, ενώ για τους εξωστρεφείς, αυτούς που προτείνουν μεγαλόφωνα κινήσεις κι αστειεύονται με ξεθυμασμένα χωρατά, αυτές οι παρτίδες είναι ο τρόπος τους να μετατοπίσουν το ενδιαφέρον των υπολοίπων απ’ την παρτίδα στην προσωπικότητά τους.
Εκείνη την ημέρα, στην μικρή πλατεία με το άγαλμα του ποιητή Τάρας Σεβτσένκο, υπάρχει μια σύναξη γηραιών και νεαρών ενστόλων. Ο ποιητής, του οποίου άγαλμα υπάρχει και στην Υπερδνειστερία, μοιάζει να επιβλέπει τη γιορτή απ' το βάθρο του. Οι ουκρανικές σημαίες ανεμίζουν, ένα μικρό τανκ παρκάρει σε μια άκρη για να το περιεργαστεί ο κόσμος και τα ψηλά κορίτσια φορούν παραδοσιακές φορεσιές. Σ’ όλες τις μεγάλες συγκεντρώσεις έχω την τάση να πέφτω πάνω σε ανθρώπους που δεν μπορώ να συνεννοηθώ. Είναι συμπαθητικές φιγούρες που άλλοτε έχουν πιει λίγο παραπάνω, άλλοτε έχουν αναπτύξει μια εμμονή που τους βασανίζει νυχθημερόν, κι άλλοτε είναι γεμάτοι διάθεση για συναναστροφή αρκεί να μιλούν μόνο οι ίδιοι. Ο άντρας που μου πιάνει κουβέντα είναι γύρω στα σαράντα κι έχει θλιμμένα γαλάζια μάτια. Με κοιτάζει και περιεργάζεται επίμονα το πουκάμισό μου, κάτι του κάνει εντύπωση. Σχετικά εύκολα βγάζει το πόρισμα ότι είμαι Καναδός. Οι Ουκρανοί είναι ένα απ’ τα μεγάλα εθνοτικά γκρουπ του Καναδά, και τον ρωτάω αν έχει οικογένεια στο Τορόντο ή κάπου αλλού. Δεν τον ενδιαφέρει να μου πει κάτι γι’ αυτόν, θέλει να μάθει αν μπορώ να του δώσω λεφτά, αν μπορώ να του δώσω τη φωτογραφική μου μηχανή, αν έχω άλλο ίδιο πουκάμισο να του χαρίσω. Όσο κι αν προσπαθώ να του πω ότι δεν είμαι απ’ τον Καναδά, εκείνος δεν ακούει. Του δίνω τελικά τριάντα γρίβνια και τότε χτυπάει την καρδιά του και λέει, «Ευχαριστώ, Καναδά».
Ζεστό κρασί στο λόφο
Το άγαλμα του Ποσειδώνα στέκεται στη μέση ενός συντριβανιού κι αποτελεί ένα απ’ τα σημεία συνάντησης των κατοίκων. Βλέπει κανείς ολόγυρα καφέ κι εστιατόρια, που μέσα στην απρόσμενη ζέστη έχουν απλώσει τις καρέκλες και τα τραπέζια τους όπου υπάρχει χώρος. Τα τραμ ανεβοκατεβαίνουν μπροστά απ’ το άγαλμα και το πλακόστρωτο τσουρουφλίζει τα βήματα.
Απ’ αυτό το σημείο ξεκινάει ο δρόμος για το κάστρο της Λβιβ, που βρίσκεται πάνω σ’ έναν λόφο κι είναι το ψηλότερο σημείο της πόλης. Είναι μια ανηφορική διαδρομή που διαρκεί περισσότερη από μισή ώρα και βρίσκεται σε υψόμετρο τετρακοσίων μέτρων. Το βουητό της πόλης μένει σιγά σιγά πίσω κι ο φιδίσιος δρόμος οδηγεί αρχικά στην είσοδο ενός πάρκου. Απ’ την είσοδο του πάρκου και μετά ακολουθώ έναν ανηφορικό χωματόδρομο που σε κάποια στιγμή μετατρέπεται σε σκαλιά. Δύο έφηβοι φωνάζουν στον κόσμο να κάνει στην άκρη: τρέχουν με τα ποδήλατά πάνω στα σκαλιά με μεγάλη ταχύτητα. Περπατάω τα τελευταία μέτρα σ’ ένα στενό πέρασμα και σύντομα βρίσκομαι στην κορυφή του λόφου.
Ένας μικροπωλητής έχει στήσει μια τέντα εκεί και πουλάει κρασί σε πλαστικά ποτήρια. Ο κόσμος που στέκεται στην κορυφή σκουπίζει το μέτωπό του απ’ τον ιδρώτα και πίνει κοφτές γουλιές κρασιού. Από ψηλά, μπορεί κανείς ν’ αγναντέψει ολόκληρη την πόλη, τον επιβλητικό σιδηροδρομικό σταθμό, τις εκκλησίες, την αλέα μπροστά απ’ τη Λυρική. Στέκομαι σε μια άκρη και κοιτάζω τον ορίζοντα. Ένας άντρας με πλησιάζει μ’ ένα ποτήρι κρασί στο χέρι. Μου δείχνει κάτι πέρα μακριά. «Ακριβώς εκεί, στη γραμμή του ορίζοντα», λέει, «ξεκινάει η πατρίδα μου. Εκεί, είναι η Πολωνία».
Τελευταία εικόνα απ’ την Λβιβ
Απ’ την αίθουσα αναμονής, κοιτάζω το αστραφτερό αεροπλάνο της Wizz Air. Περιμένω μαζί με τους υπόλοιπους επιβάτες την αναχώρηση. Οι ντόπιοι κάνουν αέρα με τα μπλε διαβατήριά τους. Έπειτα, η πόρτα ανοίγει και προχωράμε κάτω από τον ήλιο για μερικές δεκάδες μέτρα. Το αεροπλάνο της Wizz Air ρουφάει τους επιβάτες κι ό,τι απομένει σε λίγο απ’ τη Λβιβ, είναι η θέα απ’ τα οβάλ παράθυρα: ένα πλουμιστό κέντρο πόλης, σκόρπια προάστια και πεδιάδες, ατελείωτες πράσινες πεδιάδες.
"Η Wizz Air είναι η μεγαλύτερη low-cost αεροπορική εταιρεία της Κεντρικής κι Ανατολικής Ευρώπης, με στόλο 100 Airbus A320 και Α321, προσφέροντας περισσότερα από 600 δρομολόγια από 25 βάσεις κι ενώνοντας 141 προορισμούς σε 44 χώρες. Η Wizz Air προσφέρει 18 δρομολόγια σε 9 χώρες από την Ελλάδα, σε όμορφες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες όπως η Βουδαπέστη, το Βουκουρέστι, το Λονδίνο κι η Σόφια. Οι τιμές των πτήσεων απ' την Ελλάδα ξεκινούν απ’ τα 9,99 ευρώ."
Πού να μείνετε στην Λβιβ
Bank Hotel: Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, είναι το πιο καινούργιο ξενοδοχείο (5*) της πόλης. Στεγάζεται στο κτήριο μιας παλιάς τράπεζας και βρίσκεται στο κέντρο της Λβιβ. Μοντέρνα κι ευρύχωρα δωμάτια, εξυπηρετικό προσωπικό. Πρωινό και wi-fi συμπεριλαμβάνονται στην τιμή των δωματίων.
Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο για την Λβιβ ακολουθώντας το σύνδεσμο.
