Ο ρομαντικός ποιητής Λόρδος Βύρων - φημισμένος για την πλούσια και εκφραστική απεικόνιση του τοπίου και των ανθρώπινων συναισθημάτων - θεωρείται μία από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες της αγγλικής λογοτεχνίας.
Κατά τη διάρκεια της ζωής του, ωστόσο, υπέφερε από μια σειρά προβλημάτων υγείας, που κυμαίνονταν από ίλιγγο έως ελονοσία, ακόμη και βουλιμία και ανορεξία.
Οι αμφίβολες μέθοδοι θεραπείας της εποχής καταγράφηκαν στα γραπτά του, συμπεριλαμβανομένου του γνωστού μπουρλέσκ επικού ποιήματος Δον Ζουάν.
Μιλά για την κατανάλωση αλάτων Έψομ, τα οποία χρησιμοποιήθηκαν ως καθαρτικό ή ως μυοχαλαρωτικό όταν διαλύονταν στο νερό του μπάνιου.
Συνδυάστηκαν επίσης με άλλα ισχυρά διουρητικά και καθαρτικά για να καθαρίσουν το σώμα και να προκαλέσουν εμετό, αναφέρει το The Conversation.
Απαιτητικές δίαιτες
Στα νιάτα του, ο Βύρων ακολούθησε αυστηρές δίαιτες για να αποφύγει τα προβλήματα που υπέφερε η μητέρα του ως συνέπεια του υπερβολικού βάρους.
Σε ένα σημείο, πειραματίστηκε με την κατανάλωση μόνο ενός τετάρτου κιλού (113 γραμμάρια) κρέατος την ημέρα μαζί με μικρές ποσότητες κρασιού.
Στα τελευταία του χρόνια στράφηκε στο ξύδι, πιστεύοντας ότι το ξινό υγρό θα μπορούσε να μειώσει την όρεξή του. Η απώλεια βάρους που προέκυψε ήταν δραματικά επιτυχής, αλλά είχε το τίμημά της: οδοντικά προβλήματα, έμετος και διάρροια έγιναν σταθερά χαρακτηριστικά της ζωής του. Το κατάπινε μόνο με νερό και ρύζι.
Ως αποτέλεσμα αυτής και άλλων ακραίων διατροφών, ο συγγραφέας κατάφερε να μειώσει τον Δείκτη Μάζας Σώματος (ΔΜΣ) από 29,7 σε 22,1 kg / m² τουλάχιστον δύο φορές στη ζωή του, το 1806 και το 1822. Ενώ βρισκόταν στη Βενετία, πριν από τη δεύτερη σημαντική απώλεια βάρους του, ο δικηγόρος του ανέφερε ότι ήταν προβληματισμένος από την χλωμή, φουσκωμένη και άρρωστη εμφάνισή του.
Άλλα θύματα ξιδιού
Ο Βύρων δεν ήταν ο μόνος που χρησιμοποιούσε ξύδι για λόγους αδυνατίσματος στην εποχή του, όπως δείχνουν διάφορα τραγικά γεγονότα.
Μία από τις πρώτες δημοσιευμένες περιπτώσεις αφορούσε μια Γαλλίδα που ονομαζόταν Μαντμουαζέλ Λαπανετερί το 1773. Ανησυχώντας για τη σωματική της διάπλαση και το κόκκινο χρώμα του δέρματός της, ακολούθησε τη συμβουλή του γείτονά της να πίνει ένα μικρό φλιτζάνι ξύδι την ημέρα για να χάσει βάρος.
Όπως ανέφερε ο γιατρός Πιέρ Ντεσό, ο Λαπανετερί ακολούθησε αυτή τη σύσταση για περισσότερο από ένα μήνα. Είδε το βάρος της να μειώνεται και η ζωηρή επιδερμίδα της - που θεωρούνταν ανεπιθύμητη για τις γυναίκες εκείνη την εποχή - έγινε πιο χλωμή. Ωστόσο, σύντομα άρχισε να βήχει, να έχει νυχτερινές εφιδρώσεις, ναυτία, πρησμένα πόδια και διάρροια και τελικά πέθανε.
Μια δεύτερη περίπτωση αναφέρθηκε το 1826, δύο χρόνια μετά το θάνατο του Λόρδου Βύρωνα. Η Λουίζ, μια νεαρή γυναίκα από τη Ντιζόν, άρχισε να πίνει ξύδι επειδή «οι νέοι εκεί που ζούσε την κορόιδευαν». Η δίαιτα την οδήγησε επίσης σε πρόωρο θάνατο.
Παρά τις περιπτώσεις όπως αυτές, το συνηθισμένο συστατικό μαγειρέματος αποτέλεσε τη βάση των διατροφών αδυνατίσματος σε όλη την Ευρώπη - ειδικά στη Γαλλία - καθ ’όλη τη διάρκεια του 18ου αιώνα και παρέμεινε δημοφιλές μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα.
Οι σοβαρές επιπτώσεις στην υγεία από την κατανάλωση ξιδιού
Το 1998, μια ομάδα ερευνητών στο Τμήμα Εσωτερικής Παθολογίας του Ιατρικού Πανεπιστημίου του Ίνσμπρουκ (Αυστρία) παρατήρησε ότι η υψηλή κατανάλωση ξιδιού μπορεί να έχει τρεις κύριες επιβλαβείς επιπτώσεις:
Υπασβεστιαιμία: Χαμηλά επίπεδα ασβεστίου στον ορό του αίματος, τα οποία μπορεί να προκαλέσουν μυϊκούς σπασμούς.
Υπερρενιναιμία: Υπερβολικά επίπεδα ρενίνης (ορμόνη που παράγεται από τα νεφρά) στο αίμα. Η ομοιοστατική απόκριση του σώματος σε αυτό έχει ως αποτέλεσμα υψηλή αρτηριακή πίεση και νεφρική ανεπάρκεια
Οστεοπόρωση: Μια κατάσταση που αποδυναμώνει τα οστά, καθιστώντας τα εύθραυστα και πιο επιρρεπή σε σπάσιμο ή κάταγμα.
Οι επιδράσεις του ξιδιού στα δόντια
Το 2012, δημοσιεύθηκε μια κλινική έκθεση ενός 15χρονου κοριτσιού που υπέφερε από διαβρωμένα δόντια που προκλήθηκαν από την κατανάλωση ενός ποτηριού μηλόξυδου κάθε μέρα. Περιέργως, ο Μπάιρον ήταν επίσης προβληματισμένος από τα δόντια του. Μασούσε και κάπνιζε καπνό με την πεποίθηση ότι θα διατηρούσε την οδοντική του υγεία και, αργότερα, θα εξορκίσει την πείνα. Στο τέλος της ζωής του, είχε ακόμα κάποια λευκά δόντια, αλλά είχαν γίνει κάπως χαλαρά.
Τουλάχιστον μία μελέτη έχει δείξει ότι το λευκό ξύδι, το μηλόξυδο και το υπεροξείδιο του υδρογόνου μπορούν να λευκαίνουν και να αποδυναμώνουν τα δόντια. Επιπλέον, το 2016 παρατηρήθηκε ότι το λευκό ξύδι μπορεί να προκαλέσει μεγαλύτερα επίπεδα βλάβης στη σκληρότητα και την ποιότητα του σμάλτου των δοντιών.
Ωστόσο, σύμφωνα με μια μελέτη με επικεφαλής τον Philipp Kanzow, η παρουσία και η σοβαρότητα αυτών των διαβρωτικών ελαττωμάτων εξαρτάται επίσης από διάφορους παράγοντες, συμπεριλαμβανομένης της διατροφής, της σύνθεσης του σάλιου, της νόσου και του λειαντικού στρες.
Κατασταλτικό της όρεξης
Το αδυνάτισμα που ο Βύρων απέδωσε στο ξύδι πιθανότατα προήλθε από την ικανότητά του να καταστέλλει την όρεξη. Το 1998 αποδείχθηκε ότι το οξικό οξύ - η χημική ουσία που δίνει στο ξύδι τη χαρακτηριστική γεύση και οσμή του - μειώνει σημαντικά την απόκριση γλυκόζης και ινσουλίνης μετά το φαγητό, ίσως λόγω μειωμένου ρυθμού πέψης.
Αυτό υποδηλώνει ότι η άνοδος των επιπέδων σακχάρου στο αίμα μετά από ένα γεύμα μπορεί να μειωθεί με την κατανάλωση ξιδιού. Αυτό συμβαίνει επειδή αναγκάζει το σώμα να πάρει περισσότερο χρόνο για να αφομοιώσει τα τρόφιμα, πράγμα που σημαίνει ότι οι υδατάνθρακες διασπώνται πιο αργά.
Η μελέτη μας δείχνει ότι η δίαιτα ξιδιού του Λόρδου Βύρων τον βοήθησε να χάσει βάρος και να του δώσει μια πιο χλωμή επιδερμίδα. Ωστόσο, η μακροχρόνια κατανάλωσή του μπορεί να συνέβαλε σημαντικά στη νευρική ανορεξία - που περιπλέκεται από επεισόδια βουλιμίας - από την οποία υπέφερε.