Πρόσφατα ανήρτησα ένα κείμενο-πρόταση για τη δημιουργία ενός εργαλείου χρηματοδότησης/δωρεών το οποίο θα μπορούσε να βοηθάει το κράτος να συγκεντρώνει πόρους στις περιόδους της κρίσης, αλλά και να κατευθύνει με διαφάνεια τα χρήματα που ο κάθε πολίτης επιθυμεί να διαθέσει, όταν ευαισθητοποιείται. Εκτός όμως από την οικονομική ενίσχυση, στις περιπτώσεις τις σχετικές με την ανθρώπινη σκέψη, εξίσου ή ακόμα και πιο σπουδαίο ρόλο κατέχει η ηθική ανταμοιβή.
Θα ήθελα όμως αγαπητή αναγνώστρια, αγαπητέ αναγνώστη να αναλογιστούμε για λίγο τους ανθρώπους που συνέδραμαν ώστε να ανταπεξέλθει η χώρα μας από αυτήν την κρίση. Θα μιλήσω δηλαδή κυρίως για τους ανθρώπους του συστήματος υγείας (γιατρούς, νοσηλευτές κτλ.) καθώς και τους ανθρώπους των σωμάτων ασφαλείας με την ευρεία έννοια.
Η καθημερινότητα αυτών των δύο ομάδων ανθρώπων μέσα στο 2020 συνοψίζεται περίπου ως εξής: Εργάστηκαν συνεχόμενα χωρίς ύπνο, πολλές φορές χωρίς τροφή και νερό για πάνω από 24 ή και 48 ώρες. Έμειναν για αρκετές εβδομάδες μακριά από τους αγαπημένους τους, οι οποίοι με αγωνία περίμεναν να ακούσουν ένα νέο τους, όμως αυτοί δεν μπορούσαν να τους στείλουν ούτε ένα sms γιατί ο φόρτος ήταν τέτοιος ή σε κάποιες περιπτώσεις ένα απλό sms θα αποκάλυπτε τις θέσεις τους στους Τούρκους και κάτι τέτοιο είχε απαγορευτεί. Σχεδόν όλοι αυτοί οι άνθρωποι είχαν προγραμματίσει να πάνε διακοπές (είχαν πληρώσει σε πολλές περιπτώσεις και έχασαν τα χρήματά τους) και οι άδειες τους ανακλήθηκαν. Δεν γκρίνιαξαν, δε λύγισαν όταν έφυγαν από το σπίτι τους γνωρίζοντας πως υπάρχει έστω και 1% πιθανότητα (στην πραγματικότητα ήταν πολύ παραπάνω) να μη ξαναδούν τους αγαπημένους τους γιατί τους καλούσε το καθήκον με έναν φονικό ιό ή με έναν αδηφάγο γείτονα.
Το ελληνικό κράτος διέθεσε, στη βάση των δυνατοτήτων του, ένα χρηματικό ποσό για να το δώσει και στις δυο αυτές ομάδες ανθρώπων. Το ποσό αυτό ήταν πενιχρό, αλλά ήταν κάτι σημαντικό στα μάτια τους ως ανταμοιβή. Θα μιλήσω όμως και για κάτι ακόμα το οποίο είμαστε υποχρεωμένοι να πράξουμε δεν είναι άλλο από την ηθική ανταμοιβή.
Πολλά από τα στελέχη στα οποία αναφέρθηκα, είμαι σίγουρος πως αν παραιτηθούν από το ελληνικό σύστημα υγείας ή από τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις, θα είναι σε θέση να βρουν στον ιδιωτικό τομέα τον διπλάσιο ή ακόμα και τον δεκαπλάσιο μισθό αν πάρουν το δρόμο της ξενιτιάς. Η χώρα μας δεν έχει τη δυνατότητα να «ισοφαρίσει» τις απολαβές αυτές, όμως έχει τη δυνατότητα να κάνει κάτι άλλο, ίσως πιο σπουδαίο, χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει ότι δεν πρέπει να παλέψει να βελτιώσει όσο μπορεί την καθημερινότητά τους.
Γνωρίζοντας προσωπικά ανθρώπους από τα Σώματα Ασφαλείας και Νοσοκομεία Αναφοράς για την COVID 19, που όλο αυτό το διάστημα βρίσκονται στην πρώτη γραμμή, είμαι σε θέση να πω ότι το απλό ευχαριστώ από έναν ψαρά που βρίσκεται δίπλα από μια ελληνική φρεγάτα, ένα νεύμα με το χέρι που σημαίνει : «σας ευχαριστώ για όσα κάνετε για εμένα/για όσα κάνετε για τους γονείς μου» πίσω από μια τζαμαρία σε μια ΜΕΘ, δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα, πόσο δε με 15-20 επιπλέον ευρώ που λαμβάνουν για να είναι εκεί.
Προτείνω, η πολιτεία να βρει έναν τρόπο να ανταμείψει ηθικά αυτούς τους ανθρώπους. Αυτό μπορεί να σημαίνει να δοθεί ό,τι πιο απλό σε αυτούς, π.χ. ένα στεφάνι ελιάς, ένα παράσημο ή έστω κάτι συμβολικό, όπως μια επιστολή σε κάθε έναν από αυτούς, με ένα μεγάλο ευχαριστώ, την οποία θα την υπογράφουν και οι 300 βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου, το σύνολο των ευρωβουλευτών μας, καθώς και οποιοσδήποτε άλλος θεσμικός παράγοντας γίνεται να συμπεριληφθεί στη μεγάλη αυτή προσπάθεια. Κάτι που θα βάλουν στο κάδρο του σπιτιού τους και θα τους γεμίζει περηφάνεια. Αν βρήκαμε το χρόνο και τους πόρους να κατασκευάσουμε μνημείο για τους νεκρούς της ΕΡΤ, σίγουρα θα πρέπει κάτι να κάνουμε για την περίπτωση αυτή.
Να κάνω όμως μια σημείωση πριν κλείσω το κείμενο. Υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν γιατροί, αστυνομικοί, αξιωματικοί των Ε.Δ. οι οποίοι με τρόπους που όλοι γνωρίζουμε, δεν συμμετείχαν στην κρίση αυτή στο βαθμό που συμμετείχαν άλλοι. Οι άνθρωποι αυτοί, όμως, κατάφεραν να εξασφαλίσουν το ίδιο επίδομα με όσους «έπαιξαν τη ζωή τους κορώνα γράμματα». Η ελληνική πολιτεία πρέπει να εξασφαλίσει πως τα εύσημα αυτά θα δοθούν μόνο σε όσους ήταν στην πρώτη γραμμή. Δε μειώνω το διοικητικό υπάλληλο ενός νοσοκομείου ή π.χ. στο Γ.Ε.Α. , μιας και όλοι είναι απαραίτητοι, όμως δε θα τους πούμε το ίδιο μπράβο με αυτό που αξίζει στον νοσηλευτή που επί 24 ώρες πάλευε στη ΜΕΘ φορώντας μάσκες και στολές, ή στο πλήρωμα μιας φρεγάτας που έχει να δέσει σε λιμάνι 14 ημέρες. Το ελληνικό κράτος, αν το επιθυμεί, ας δώσει σε όλους την ίδια χρηματική αποζημίωση. Δεν πρέπει όμως, σε καμία περίπτωση, να πει σε όσους δεν ήταν στην πρώτη γραμμή το ίδιο ευχαριστώ. Αν το πλήρωμα του υποβρυχίου που βρίσκεται επί εβδομάδες εκατοντάδες μέτρα κάτω από την επιφάνεια, λάβει το ίδιο μπράβο με αυτόν που βρίσκεται στην είσοδο του κτιρίου του ΥΠΕΘΑ, τότε καλύτερα η παραπάνω πράξη να μην υλοποιηθεί καν, γιατί τότε να είμαστε σίγουροι, πως από την επόμενη κιόλας ημέρα, όλοι θα προσπαθήσουν να βρουν έναν πολιτικό και να πιέσουν ώστε να μεταφερθούν σε μια τέτοια θέση, μιας και είτε θέτεις τη ζωή σου σε κίνδυνο, είτε όχι, το κράτος σε ανταμείβει χρηματικά και ηθικά, στον ίδιο βαθμό. Η μαγιά για την κοινωνία που θέλουμε να φτιάξουμε, δε βρίσκεται σε αυτά τα συστατικά, αλλά είναι όλα όσας μας οδήγησαν ένα βήμα πριν τον γκρεμό.
Η ίδια η πολιτεία, η οποία διαχρονικά ανταμείβει κομματάνθρωπους με τέσσερα, με πέντε, με έξι και παραπάνω χιλιάδες ευρώ το μήνα και οι οποίοι τελικά δεν προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο, ήρθε η ώρα να υποκλιθεί στο μεγαλείο των ανθρώπων που ήταν εκεί όταν το καθήκον το επέταξε και πρέπει να το κάνει με έναν τρόπο δίκαιο, καθολικό και ηθικά μεγαλοπρεπή. Να πει ένα μπράβο στους ανθρώπους που ποτέ δε ρώτησαν: «Πόσοι είναι», «Πόσο φονικός είναι ο ιός», «Πόσο θα λείψω από το σπίτι μου», αλλά το μόνο που είπαν ήταν «Πότε ξεκινάμε;». Αν το «ευχαριστώ» ενός απλού πολίτη μπορεί να σου δώσει κίνητρο να μείνεις άλλα δύο 24ωρα ξάγρυπνος, ας βάλουμε τα δυνατά μας να κάνουμε αυτό το ευχαριστώ πολύ πιο μεγάλο από οτιδήποτε άλλο στο παρελθόν. Είμαι πεπεισμένος πως το ελληνικό κράτος διαθέτει τους πόρους, διαθέτει και τη φαντασία για να το καταφέρει. Ας το κάνουμε, πριν παραιτηθούν.
Το κείμενο αυτό το αφιερώνω σε μια μητέρα που αγωνιά ξέροντας πως ο γιός της βρίσκεται κάπου εκεί έξω, στο απέραντο ελληνικό μπλε, υπερασπιζόμενος τα δικαιώματά μας. Είμαι σίγουρος πως σε αυτούς τους ανθρώπους οφείλουμε πολλά και ότι ένα ευχαριστώ είναι πιο σπουδαίο από οποιαδήποτε οικονομική ανταμοιβή. Άλλωστε εδώ και δεκαετίες η ελληνική πολιτεία κατέχει διδακτορικό στο πως να αδικεί τους πολίτες της όταν αφορά οικονομικές απολαβές.
Θα περιμένω τα σχόλιά σας στο Facebook: ΕΔΩ
Και στο Twitter: ΕΔΩ