Υπάρχει μια άποψη ότι με την πρόταση μομφής κερδισμένος βγήκε ο Ανδρουλάκης και ότι πλέον έχει εξαναγκάσει σε παραίτηση τρεις από το στενό περιβάλλον του Πρωθυπουργού (Δημητριάδη, Παπασταύρου, Μπρατάκο).
Διαφωνώ γιατί το ζήτημα δεν παίζεται εκεί αλλά στην κοινωνία, και εκεί το ΠΑΣΟΚ με αυτόν πρόεδρο έχει αποδείξει ότι δεν μπορεί να αυξήσει την απήχηση του στην πλατιά εκλογική βάση.
Όντως, κέρδισε κάποιους πόντους έναντι του Κασσελάκη στην εσωτερική διαμάχη για το ποιός θα εκφράσει την κεντροαριστερά. Ας έχουμε όμως στο νου μας πώς ο χώρος από την εξωκοινοβουλευτική αριστερά μέχρι την σοσιαλδημοκρατία στον οποίον απευθύνονται, δεν αφορά σήμερα πάνω από το 30%-35% στο σύνολό του. Έχει, δηλαδή συρρικνωθεί δραματικά σε σχέση με το 50%-55% της μεταπολίτευσης, ηλικιακά είναι γερασμένος, και γενικώς εκδηλώνει τάσεις κορεσμού.
Ούτως ή άλλως ο χώρος αυτός δεν δείχνει να έχει να πει κάτι επί της ουσίας για τα μεγάλα ζητήματα που ταλανίζουν την κοινωνία και ευρύτερα την εποχή μας.
Για όλους τους παραπάνω λόγους, αλλά και εξαιτίας της μετριότητας (επιεικώς...) που ως επί το πλείστον χαρακτηρίζει το πολιτικό προσωπικό αυτού του χώρου προς το παρόν μάλλον δεν θα τον κερδίσει κανένας, και θα έχουμε ένα σκηνικό με δύο μεσαίες δυνάμεις που θα τον εκφράζουν και άλλοτε θα είναι στα μαχαίρια και άλλοτε θα διαπραγματεύονται την σύμπραξή τους.
Αντιθέτως από την πρόταση μομφής και την κοινοβουλευτική της διαδικασία νομίζω ότι κέρδισε ο Βελόπουλος. Αυτός πλέον κεφαλαιοποιεί αυτήν την ισοπεδωτικού τύπου αντιπολίτευση που αντί για τις πραγματικές πολιτικές και διοικητικές ευθύνες εστιάζει στα μπαζώματα και την συγκάλυψη.
Ο δεξιός λαϊκισμός (και ένα νέο φαινόμενο Μπερλουσκονισμού που μας περιμένει στην γωνία και αναφέρεται στον φανατικό συλλέκτη ιδιοκτησιών εφημερίδων) κερδίζει γενικότερα από την εύκολη καταφυγή της αριστεράς στο σχήμα της κριτικής ”μαφία Μητσοτάκη/πέτσινο κοινοβούλιο”. Κάτι που στην πραγματικότητα είναι υποκατάστατο ενός πολιτικού και ιδεολογικού κόσμου ο οποίος καταρρέει και το μόνο που μπορεί να αρθρώσει είναι τέτοια ψελλίσματα.
Δεν είναι ότι μεγάλες μερίδες της κοινωνίας δεν ανταποκρίνονται σε αυτά. Αντιθέτως, το χάσμα που τείνει να παγιώνεται μεταξύ τους και του κεντρικού πολιτικού συστήματος, θρέφει την δημαγωγία. Εντούτοις, η εποχή της αριστερής της εκδοχής παρήλθε με το τέλος της προηγούμενης δεκαετίας.
Τώρα, δεν έχει σημασία αν η αριστερά ”παίζει αυτό το πιάνο”. Ο τραγουδιστής πια είναι άλλος.
Μόνη διέξοδος, η παραγωγική αντιπολίτευση, η ιδεολογική ανανέωση, και η διατύπωση ενός νέου οράματος.