Αρχές καλοκαιριού του 2018, αποφασίσαμε με την αδερφή μου να διασχίσουμε τον Όλυμπο από τη δυτική προς την ανατολική πλευρά του. Στόχος ήταν να προβάλουμε ότι μπορεί να πάει ο περισσότερος κόσμος στο μυθικό βουνό, αρκεί να προετοιμαστεί σωστά και να επιλέξει μία διαδρομή που ανταποκρίνεται στις δυνατότητές του.
Το 2014, είχαμε χαρτογραφήσει την περιοχή με τη ROUTE για να δημιουργήσουμε έναν πρότυπο πεζοπορικό χάρτη.
Περπατήσαμε σε κάθε πλευρά του βουνού και καταγράψαμε το οδικό δίκτυο, τα μονοπάτια και τα σημεία ενδιαφέροντος. Από τότε επισκεπτόμαστε τον Όλυμπο πολύ συχνά. Είναι αλήθεια, ότι αν πας μία φορά, τον βάζεις στο ημερολόγιο των εξορμήσεων σου κάθε χρόνο.
Ξεκινήσαμε από τη Θεσσαλονίκη με διάθεση και μουσική στα ύψη και σε 1,5 ώρα βρισκόμασταν στο Κτήμα Μπέλλου. Τακτοποιήσαμε τα πράγματά μας στο γλυκύτατο σπιτάκι Νο4 και αργότερα η οικογένεια Μπέλλου επιμελήθηκε το βραδινό μας.
Μας σέρβιρε εντυπωσιακά πιάτα τόσο στην όψη όσο και στη γεύση! Το Κτήμα επιβεβαίωσε τη φήμη του καθώς διακρίνεται για τη φιλοξενία και την κουζίνα του.
Την επόμενη, πήραμε ένα πλούσιο πρωινό με μαρμελάδες, φρούτα και μέλι βιολογικής παραγωγής του Κτήματος και φύγαμε για τον Κοκκινοπηλό. Σε μισή ώρα ήμασταν στο ψηλότερο δυτικό χωριό του Ολύμπου (1.100μ.) απ′ όπου ξεκινάει το μονοπάτι Ε4 και η διαδρομή μας. Εδώ διεξάγεται ένας από τους δυσκολότερους ορεινούς μαραθωνίους της χώρας, ο Faethon Olympus Marathon.
Απολαύσαμε έναν ελληνικό καφέ, κάτω από το μεγάλο πλατάνι και το πετρόκτιστο καμπαναριό του Αγίου Αθανασίου, ελέγξαμε τον εξοπλισμό μας και πήραμε αρκετό νερό μαζί μας. Μοιραστήκαμε 6 λίτρα για να μαγειρέψουμε το βράδυ στο καταφύγιο ανάγκης Χριστάκη και να έχουμε για την υπόλοιπη διαδρομή μέχρι το Οροπέδιο των Μουσών.
Η διάσχιση μόλις ξεκίνησε!
Μετά από 45′ πορείας μπήκαμε στο όμορφο δάσος της Σταλαματιάς και συνεχίσαμε να ανηφορίζουμε μέσα σε ρόμπολα και πεύκα. Χρειαστήκαμε ακόμη 2,5 ώρες για να περάσουμε τα τελευταία καγκέλια, κάτω από την κορυφή Σμέος και να φτάσουμε στην αλπική ζώνη, στα 2.000μ υψόμετρο.
Μπροστά μας απλώνονταν η δυτική πλευρά του Ολύμπου και η χαράδρα της Σταλαματιάς που μας οδηγούσε στο καταφύγιο Χριστάκη. Δεξιά μας, οι διαδοχικές κορυφές Σμέος (2.087μ.), Πύργος Γρίβα (2.324μ.) και Χότζα (2.589μ.) οριοθετούσαν τον νότιο άξονα του βουνού. Στη λιμνούλα, κοντά στη θέση Τερψιθέα, τα άγρια άλογα έσπαγαν με το χλιμίντρισμά τους την ησυχία του βουνού και τα πουλάρια έκαναν τα πρώτα τους βήματα. Περάσαμε τη Μικρή Γούρνα και σε 30’ φτάσαμε στο καταφύγιο.
χρόνος: Κοκκινοπηλός - Χριστάκη 6,5 ώρες
tip: Το καταφύγιο του Χριστάκη είναι καταφύγιο ανάγκης και παρέχει στους πεζοπόρους προστασία από τις καιρικές συνθήκες. Αν θέλετε να διανυκτερεύσετε θα πρέπει να έχετε sleeping bag, ζεστά ρούχα και να μεριμνήσετε για το νερό και το φαγητό σας.
Σύμφωνα με τα προγνωστικά ο καιρός ήταν απρόβλεπτος με πιθανότητα ισχυρών καταιγίδων! Ανοίξαμε τον χάρτη και σχεδιάσαμε το πρόγραμμα σύμφωνα με τα «παράθυρα» που μας έδινε ο καιρός, γιατί ο Δίας συχνά εξαπολύει κεραυνούς στα ψηλά και ανοιχτά πεδία του βουνού!
Αργά το βράδυ ξέσπασε ψυχρή και δυνατή βροχή, αλλά εμείς απολαμβάναμε τη θαλπωρή του καταφυγίου! Δεν αργήσαμε να ανάψουμε το γκαζάκι για να ετοιμάσουμε το βραδινό μας. Το πρωί περιμέναμε να ανοίξει ο καιρός και ξεκινήσαμε για τη Σκάλα (2.882μ). Αργά και σταθερά καλύψαμε την ανηφόρα και βγήκαμε στη ράχη που το Ε4 διασταυρώνεται με το Ο2, βόρεια βρίσκεται το Σκολιό και νότια ο Άγιος Αντώνιος.
Σύντομα φτάσαμε στη Σκάλα, τραβήξαμε μερικές φωτογραφίες με φόντο τον Μύτικα και συνεχίσαμε για τη μεγάλη κατηφόρα του Γολγοθά. Η κλίση είναι έντονη αλλά με θέα το οροπέδιο της Μπάρας, τη Μεταμόρφωση και τον Καλόγερο δεν καταλάβαμε πότε πέσαμε στα 2.500μ. Αφήσαμε το Ε4, το οποίο συνεχίζει για το καταφύγιο Σπήλιος Αγαπητός (καταφύγιο Α’) και πήραμε το ανηφορικό μονοπάτι για Ζωνάρια.
Συναντήσαμε επτά χιονούρες που το τελείωμά τους χάνονταν μέσα στις χαράδρες. Τις διασχίσαμε με μεγάλη προσοχή και συνεχίσαμε για το Στεφάνι.
Σε λίγο, ξεπρόβαλλε το καταφύγιο Χρήστος Κάκαλος. Ο κόσμος απολάμβανε τη λιακάδα στο Οροπέδιο των Μουσών. Σχολιάσαμε πόσο αλλάζει το πεδίο τον χειμώνα. Θυμηθήκαμε τις φωτογραφίες και τις περιγραφές του Ηλία, του Μιχάλη και του Γιώργου που κατέβηκαν με σκι και snowboard το Στεφάνι (άρθρο).
Χρειάστηκαν 4 ώρες για να διασχίσουν ένα τμήμα της διαδρομής Σκάλα - Στεφάνι που εμείς κάναμε σε 30’!
χρόνος: καταφύγιο ανάγκης Χριστάκη - καταφύγιο Χρήστος Κάκαλος 3:45′
Δεν προλάβαμε να μπούμε στο καταφύγιο και ο Άλεξ έβγαλε σφηνάκια για το καλωσόρισμα! Το σούρουπο έπεσε και μας βρήκε να γυροφέρνουμε πάνω από το κοκκινιστό μοσχαράκι με ρύζι! Η βραδιά έκλεισε με κρασάκι και καλή παρέα. Έξω, τα αστέρια έλαμπαν στον καθαρό ουρανό.
Την επόμενη αποχαιρετήσαμε την ομάδα του καταφυγίου και ξεκινήσαμε να κατηφορίζουμε για τον Λαιμό και την κορυφή της Σκούρτας.
Τα αγριόγιδα, εξοικειωμένα στην ανθρώπινη παρουσία, κυκλοφορούσαν γύρω μας και μας υπενθύμιζαν ότι βρισκόμασταν στο σπίτι τους!
Σε 1 ώρα από το Οροπέδιο φτάσαμε στη Σκούρτα και σε 20’ από εκεί στο καλυμμένο από ρόμπολα Ντερέκι. Πλησιάζοντας στο καταφύγιο της Πετρόστρουγκας το μόνο που θέλαμε ήταν ένας ζεστός καφές!
Στο φιλικό και οργανωμένο καταφύγιο της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης η ημέρα κύλησε ευχάριστα με τον διαχειριστή του καταφυγίου, Μάκη, να πειράζει τους φιλοξενούμενους και να φτιάχνει το κέφι όλων.
χρόνος: καταφύγιο Χρήστος Κάκαλος - καταφύγιο Πετρόστρουγκας 2 ώρες
Την επόμενη πήραμε το μονοπάτι για το ρέμα του Γκαβού. Κινηθήκαμε νοτιοδυτικά για 3χλμ και έπειτα κατηφορίσαμε σε δασωμένο τμήμα. Ο Νίκος, φρουρός της οικογενειακής ταβέρνας στα Πριόνια (1.100μ.), μας κέρασε μια μπύρα, ανταλλάξαμε τα νέα μας και συνεχίσαμε για το ρέμα του Ενιπέα.
χρόνος: καταφύγιο Πετρόστρουγκας - Πριόνια 2 ώρες
Στο τελευταίο μέρος της διάσχισης (Πριόνια - Λιτόχωρο) επιβεβαιώθηκαν τα προγνωστικά για το risk storm! Λίγο πριν φτάσουμε στο σπήλαιο του Αγίου Διονυσίου, έπιασε δυνατή βροχή. Το νερό έτρεχε πάνω μας σαν καταρράκτης και ακούγαμε κεραυνούς να πέφτουν στα ψηλά. Παρόλα αυτά δεν πέρασε σταγόνα γιατί ήμασταν καλά εξοπλισμένες!
tip: Σε περίπτωση κακοκαιρίας με τον κατάλληλο εξοπλισμό μειώνουμε το ενδεχόμενο να έχουμε μία άσχημη εμπειρία.
Συνεχίσαμε την πορεία στο φαράγγι του Ενιπέα. Όταν φτάσαμε στο Λιτόχωρο μάθαμε ότι στο Οροπέδιο των Μουσών μέχρι και την Πετρόστρουγκα το χαλάζι το είχε στρώσει!
Το τελευταίο βράδυ μείναμε στο Λιτόχωρο, στον παραδοσιακό ξενώνα Bayiri. Κάποτε ήταν η κατοικία των παππούδων του Περικλή Ακριτίδη, ο οποίος αναπαλαίωσε το οίκημα και δημιούργησε έναν φιλόξενο και ζεστό χώρο.
Αφήσαμε πίσω μας το ψηλότερο βουνό της Ελλάδας, τους Θεούς και τις μούσες, πήραμε τα απαραίτητα και φύγαμε για την Πλάκα Λιτοχώρου. Από τη θάλασσα αγναντεύαμε τις ψηλές κορφές του μυθικού βουνού και σχολιάζαμε τις πιο ωραίες στιγμές της διάσχισης από τη Δύση στην Ανατολή!
Τι κρατάμε; Δεν χρειάστηκε σε κάποιο σημείο αναρρίχηση, δεν συναντήσαμε κάποιο τεχνικό πέρασμα. Ο Όλυμπος προσφέρει διαδρομές για όλους, εύκολες, δύσκολες, πολύ δύσκολες. Σε κάθε περίπτωση, οφείλουμε να τον σεβόμαστε και να προετοιμαζόμαστε κατάλληλα λαμβάνοντας υπόψιν τα χαρακτηριστικά ενός ψηλού βουνού. Χωρίς ίχνος κινδύνου απολαύσαμε τη θέα από τη Σκάλα, στα 2.880 μ. που είναι εξίσου εντυπωσιακή με τη θέα από τον Μύτικα.
Δεν χρειάζεται να φτάσουμε στη ψηλότερη κορυφή για να κατακτήσουμε ωραίες στιγμές. Ο Όλυμπος προσφέρεται για όλους, αρκεί να σχεδιάσουμε διαδρομή στα μέτρα μας, να προετοιμαστούμε κατάλληλα και να τον προσεγγίσουμε με σεβασμό.
Σας ευχόμαστε να έχετε να όμορφες και ασφαλείς αναβάσεις!
πλάνα: Μπάμπης Γκιριτζιώτης
επεξεργασία βίντεο: Γιώργος Κράλλης
φωτογραφίες: Φώτης Χριστόπουλος
Προμηθευτείτε τον χάρτη Ολύμπου ROUTE maps και περιηγηθείτε με ασφάλεια στο βουνό των θεών!
