Ο Ρώσος πρόεδρος διέβη το Ρουβίκωνα κυριολεκτικά, παρότι το έκανε με αποφασιστικότητα όπως φαίνεται. Ούτε αυτοκρατορικά οράματα έχει, ούτε Σοβιετικά, ούτε κατασκευάζει την κληρονομιά που θα αφήσει στους Ρώσους. Η Ρωσία είναι μια παραδοσιακή υπερδύναμη, στρατιωτική, γεωγραφική και ενεργειακή κατά βάση, που βλέπει τις ΗΠΑ να επεκτείνονται διαρκώς από το 1999 και μετά εις βάρος της. Όλο αυτό θα έδινε τους καρπούς του κάποια στιγμή κι αυτή η στιγμή ήρθε.
Η Ρωσία όπως και άλλες μεγάλες δυνάμεις ιδίως Ασιατικές, δεν έχουν επιρροή στα χρηματοπιστωτικά κέντρα, οπότε το μόνο μέσο που τους μένει για να επιβάλλουν ή και να διευρύνουν τα συμφέροντα τους είναι η βία ή η απειλή βίας. Αυτό έκανε και ο Πούτιν στην περίπτωση της Ουκρανίας. Έδειξε με την βία πως η Αμερικανική επέκταση στην ανατολική Ευρώπη δεν μπορεί να γίνει ανεκτή πλέον από την Ρωσία. Δεν είχε άλλο μέσο από την βία.
Αυτό δεν νομιμοποιεί την ενέργεια του βέβαια, όμως αποτελεί την Ρωσική αλήθεια που τεχνηέντως περιθωριοποίει η δύση, μετατρέποντας τον στον χρήσιμο «κακούργο» του νέου ψυχρού πολέμου που έστησαν εκμεταλλευόμενοι την εισβολή. Έχει παράδοση η δύση στην κατασκευή και εκμετάλλευση του «κακού», με σκοπό τον φόβο και κατ’ επέκταση την συσπείρωση γύρω από το «καλό».
Το αν η απόφαση του Ρώσου προέδρου ήταν σωστή θα αποδειχθεί σε βάθος χρόνου και για την χώρα του αλλά και για τον ίδιο, καθώς τα μέτρα της δύσης στοχεύουν σε ένα και μόνο πράγμα. Στο να το καταστήσουν μη βιώσιμη επιλογή πλέον στα μάτια των Ρώσων, από πάνω μέχρι κάτω στην κοινωνία. Στο να δείξουν πως με αυτόν στο τιμόνι η χώρα τους θα βιώσει σκληρό αποκλεισμό από όλα.
Οι σύγχρονοι Ρώσοι δεν είναι Σοβιετικοί. Η δυτικότροπη ζωή τους, τους καθιστά ευάλωτους στον αποκλεισμό από αυτήν. Αυτό ίσως αποτελέσει την αποκαθήλωση του Πούτιν εσωτερικά. Το μόνο που μπορεί να αποσταθεροποιήσει ένα καθεστώς σαν αυτό του Πούτιν στην Ρωσία, είναι ένας πόλεμος και οι αρνητικές του προεκτάσεις. Τίποτα άλλο. Η Ρωσία ιστορικά βιώνει βαρυσήμαντες τομές, έπειτα από πολέμους που «στραβώνουν» κάπου στην πορεία.
Όπως και να χει, έχουμε εισέλθει πια στην εποχή που όλοι θα κληθούν να διαλέξουν στρατόπεδο χωρίς αστερίσκους. Η Ελληνική κυβέρνηση διάλεξε και καλώς έκανε ανεξαρτήτως της επιλογής της. Αυτή θα φανεί σε βάθος χρόνου. Φυσικά και δεν μπορούσε να κρατήσει στάση ουδετερότητας και σε καμία περίπτωση θετική στάση στην ενέργεια της Ρωσίας, καθώς θα ήταν σα να νομιμοποιεί μια ενέργεια που έχει υποστεί και υπάρχει ο κίνδυνος να την ξαναβιώσει στο μέλλον. Είναι πολύ απλό.
Όπως απλός είναι και ο «γρίφος» της δυτικής υποκρισίας περί εισβολών και βομβαρδισμών. Άλλο Ρωσία και άλλο Τουρκία. Την πρώτη την θεωρούν σοβαρή ανταγωνίστρια, την δεύτερη σύμμαχο, «ιδιότροπη» αλλά σύμμαχο και μάλιστα σημαντική. Όπως και άλλο Γιουγκοσλαβία και άλλο Ουκρανία έστω και στα λόγια.
Οι Αμερικάνοι επεμβαίνουν με το πέπλο του «ελευθερωτή», ο Πούτιν προσπάθησε να το φορέσει αλλά απέτυχε σε επικοινωνιακό επίπεδο, καθώς τα δυτικά μέσα ενημέρωσης συντονισμένα το αφαίρεσαν.
Όπως απέτυχε και στο καταστήσει στα μάτια όλων των επόμενων στόχων την Ρωσική στρατιωτική μηχανή ως τρομακτική, κάτι που θα τον βοηθούσε να πετύχει τους μετέπειτα σχεδιασμούς του στην περιοχή χωρίς άσκηση βίας αλλά μόνο με την απειλή της.
Η σκληρή Ουκρανική αντίσταση τον εξέθεσε σε ένα βαθμό. Αυτό δεν σημαίνει πως η Ρωσία υποβαθμίστηκε από υπερδύναμη, εκτέθηκε όμως σε μελλοντικές αμφισβητήσεις της υπεροχής της ή στην αμαχητί υποταγή στις προθέσεις της καλύτερα.
Το κακό με αυτό τον πόλεμο είναι πως ανοίγει μια διαδικασία μίμησης από άλλους πόλους και περιφερειακές δυνάμεις, διευθέτησης των διαφορών με την χρήση νομιμοποιημένης βίας, κάτι που συνέβαινε ήδη, άλλα όχι ως παγιωμένη κατάσταση.
Ανοίγει ένα «χορό» από τον οποίο θα χρειαστεί πολύ ψυχραιμία για να βγούμε. Η αντίδραση των γρήγορων και αστραπιαίων κυρώσεων ας ελπίσουμε να αποδειχθεί απαγορευτική για τους επίδοξους μιμητές αν και δεν πρέπει να αισιοδοξούμε, καθώς αυτή η αντίδραση ήταν ανάλογη του μεγέθους της Ρωσίας, που φοβίζει ΗΠΑ και ΕΕ. Σε κάτι «υποδεέστερο» η αντίδραση θα είναι και ανάλογη. Δηλαδή δηλώσεις δυσαρέσκειας και μόνο.
Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε ως χώρα είναι να προετοιμαζόμαστε για το χειρότερο σενάριο κι ας μην έρθει ποτέ.