Με την πρόσφατη υπογραφή συνυποσχετικού καθορισμού ΑΟΖ μεταξύ Αιγύπτου και Ελλάδος, ανέκυψε σημαντική και παραγωγική δημόσια συζήτηση για όσα συμφωνήθηκαν, αλλά σε μεγαλύτερο ίσως βαθμό - όπως θα ανέμενε κανείς - για όσα αφέθηκαν για το μέλλον, τροφοδοτώντας ποικίλα σενάρια.
Αυτό που βασικά προέκυψε είναι η διαφαινόμενη επιδίωξη της Αιγύπτου για επαφή της δικής της ΑΟΖ με την τουρκική . Ενώ από την πλευρά της Ελλάδας έχουμε την επίσης διαφαινόμενη επιδίωξη επαφής της ελληνικής ΑΟΖ με την κυπριακή.
Γεωμετρικά -και με την προϋπόθεση της ύπαρξης ενιαίων ΑΟΖ για κάθε ένα από τα τέσσερα κράτη στην εν λόγω περιοχή- ο μόνος τρόπος ικανοποίησης των επιδιώξεων όλων των πλευρών φαίνεται να είναι η χάραξη ενός τετραεθνούς σημείου επαφής μεταξύ των τεσσάρων γειτόνων. Έτσι χρήζει περαιτέρω ανάλυσης η γεωπολιτική διάσταση ενός γεωμετρικού τετραεθνούς σημείου τομής ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο, αντίστοιχο με το τριεθνές σύνορο στον Έβρο.
Η επίτευξη συμφωνίας καθορισμού ΑΟΖ με Ιταλία και Αίγυπτο κατέδειξε την ευελιξία που η γεωμετρία προσφέρει από αρχαιοτάτων χρόνων στη ρύθμιση ανθρώπινων και διακρατικών σχέσεων και τον καθορισμό δικαιωμάτων.
Η χάραξη τετραεθνούς σημείου επαφής ίσως αποτελεί τη βάση για την περαιτέρω ανάπτυξη γεωμετρικών λύσεων-σεναρίων στη ΝΑ Μεσόγειο, χωρίς αποκλεισμούς κανενός από τους τέσσερεις γείτονες.
Με λίγη δημιουργική γεωμετρία - ως προς το τετραεθνές σημείο επαφής- σε συνδυασμό με την τέχνη της διπλωματίας, η επιφάνεια ΑΟΖ των γειτόνων δύναται δε να προσαρμοστεί, ώστε να διασφαλίζει πλήρη -ποσοτικά- απόδοση ΑΟΖ στο σύμπλεγμα της Μεγίστης.