Αν κανείς θέλει να αναζητήσει τον ένοχο ενός εγκλήματος, μια καλή αρχή είναι να ψάξει ποιος ωφελείται από αυτό. Στην περίπτωση της τελευταίας, αναφερόμενης χημικής επίθεσης στη Συρία, η πλευρά που δεν είχε κανένα συμφέρον να διαπράξει μια τέτοια ενέργεια ήταν η κυβέρνηση της Συρίας.
Οι επιχειρήσεις της στην Α. Γούτα εξελίσσονται επιτυχώς και ο πρόεδρος των ΗΠΑ είχε δηλώσει ότι επιθυμεί την αποχώρηση των ΗΠΑ από τη Συρία. Η Τουρκία θα έμενε μόνη με τη Ρωσία και το Ιράν στο «βάλτο» της Συρίας, κατάσταση που πολύ πιθανά θα αποτελούσε παγίδα παρά πλεονέκτημα για την πολιτική Ερντογάν. Επομένως το τελευταίο που θα έπραττε η κυβέρνηση της Συρίας θα ήταν μια στρατιωτικά αχρείαστη και διεθνοπολιτικά καταστροφική για την ίδια επίθεση με χημικά, που απλώς θα προκαλούσε μια επίθεση των ΗΠΑ.
Ποιοι ωφελούνται αντιθέτως από μια τέτοια, υποτιθέμενη επίθεση με χημικά; Πρώτον, η υποστηριζόμενη από τη «Δύση» και τους συμμάχους της- Σ. Αραβία, Τουρκία κλπ- αντιπολίτευση- Αλ Νούσρα, Ελεύθερος Συριακός Στρατός, ΙΚ κλπ. Δεύτερον, ένα τμήμα του κατεστημένου των ΗΠΑ- όπως και άλλων δυτικών κρατών- που ενεργά επιδιώκει τη σύγκρουση με τη Ρωσία ή την εξόντωσή της με άλλους τρόπους και το οποίο εξαρχής αντέδρασε στην εξαγγελία για αποχώρηση του αμερικανικού στρατού από τη Συρία. Και βεβαίως, τα διακομματικά «γεράκια» των ΗΠΑ που επιπλέον των άλλων βλέπουν με καχυποψία τον αμφίθυμο ιμπεριαλισμό του ίδιου του Τραμπ, σε αντίθεση με το συνειδητό, πολεμοκάπηλο τυχοδιωκτισμό, τύπου ΜακΚέιν, τον οποίο επικροτούν.
Επιπλέον αυτών, οι «αποδείξεις» περί χημικής επίθεσης που διαθέτουμε είναι κάποια βίντεο δευτερολέπτων από τα οποία ουδείς μπορεί να συνάγει το παραμικρό έστω με μια σχετική βεβαιότητα, ενώ βεβαίως έχουμε τις εδώ και ένα μήνα προειδοποιήσεις της Ρωσίας, περί προβοκάτσιας με υποτιθέμενη χρήση χημικών, προκειμένου να προκληθεί επέμβαση αλλαγής καθεστώτος στη Συρία.
Με άλλα λόγια, εάν υπήρχε στοιχειώδης σεβασμός του διεθνούς δικαίου και ένα έστω υποτυπώδες ενδιαφέρον για τη διατήρηση της διεθνούς ειρήνης θα συζητούσαμε για το αν υπάρχουν αποδείξεις πρώτα και έπειτα για τη σύγκληση επιτροπής έρευνας γύρω από το υποτιθέμενο γεγονός. Αντιθέτως, αυτά αποδεικνύονται ψιλά γράμματα σε μια εποχή όξυνσης του ιμπεριαλισμού και του πολεμοκάπηλου τυχοδιωκτισμού.
Η Συρία δεν είναι παρά το πρόσχημα αλλά και το δυστυχές πεδίο, απόπειρας βίαιου περιορισμού της Ρωσίας. Η «Δύση» και οι ΗΠΑ δεν μπορούν να ανεχθούν μια Ρωσία που δε θα «σέρνεται» και που δε θα ξευτελίζεται διεθνώς, όπως επί Γιέλτσιν. Οι ΗΠΑ επιπλέον έχουν αποφασίσει να καταστείλουν οποιοδήποτε άλλο κέντρο επιρροής στις διεθνείς σχέσεις και ιδίως μια- έστω τακτική, πολύ περισσότερο στρατηγική- συμμαχία Ρωσίας και Κίνας.
Η μεν Ρωσία εξωθείται σε πολεμική αντιπαράθεση στο έδαφος της Συρίας, η δε Κίνα σε μια εμπορική συνθηκολόγηση ή και ίσως εμπορική σύγκρουση - χωρίς η στρατιωτική επιλογή να φαντάζει προοπτικά απίθανη. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η ΕΕ, καθοδηγούμενη από ασήμαντους ηγέτες αποτελεί το χρήσιμο ηλίθιο του τυχοδιωκτισμού των ΗΠΑ.
Πρόκειται για έναν κόσμο που έχει από καιρό εισέλθει στη δίνη της πολεμοκαπηλίας και της στρατιωτικοποίησης των διεθνών αντιπαραθέσεων. Εάν τις επόμενες ημέρες, ο πρόεδρος των ΗΠΑ και μια νέα συμμαχία των προθύμων αποφασίσουν να επιτεθούν στη Συρία θα γνωρίζουμε πως έχουν αποφασίσει να διακινδυνεύσουν την έκρηξη της μεγαλύτερης μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, σύγκρουσης.
Δυστυχώς, ελάχιστες δυνάμεις στο λεγόμενο δυτικό κόσμο φαίνεται να διατηρούν την ελάχιστη νηφαλιότητα που απαιτείται, προκειμένου να αντιληφθούμε πού οδηγείται ο πλανήτης και να αλλάξουμε πορεία.