Το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ απασχόλησε και απασχολεί την επικαιρότητα για όλους τους λάθος λόγους. Εξελίχθηκε σε άλλη μία παλινωδία που προσμετράται στις πολλές μετά το τραυματικό καλοκαίρι που πέρασε αλλά και στις συνολικές των τελευταίων χρόνων. Νικητής δεν υπάρχει αλλά υπάρχει ηττημένος και αυτός είναι το πολλαπλά «τραυματισμένο» κόμμα.
Ο πολιτικός οργανισμός ΣΥΡΙΖΑ έχει χάσει κάθε ίχνος σοβαρότητας, πολιτικής συγκρότησης και αξιοπιστίας και δεν δείχνει να ξέρει πως θα καταφέρει να τα ανακτήσει έως τις ευρωεκλογές που συνιστούν σημείο καμπής για την κατάληξη του θεωρώ. Δηλαδή την ανασύσταση ή την ολοκληρωτική διάλυση.
Το να μπεις στην διαδικασία να ερμηνεύσεις με αμιγώς πολιτικούς όρους τα αποτελέσματα του συνεδρίου, με φιλότιμη προσπάθεια αν μη τι άλλο, θα οδηγήσει σε ένα συμπέρασμα.
Το «πείραμα» Κασσελάκη δεν έχει αποδώσει στην ουσία. Ακόμα και όσοι από τα στελέχη το στήριξαν αρχίζουν να το συνειδητοποιούν, τουλάχιστον δημοσκοπικά, πως όχι απλά σε τροχιά εξουσίας δεν έχει ξαναβάλει το κόμμα αλλά το εκτροχιάζει έτι περισσότερο καθώς το διαλύει εσωτερικά με τις πρακτικές του.
Η διαχείριση του κυρίου Κασσελάκη μέχρι στιγμής στο εσωτερικό του κόμματος, αποδεικνύεται διαλυτική καθώς στην προσπάθεια του να προσδώσει ηγεμονικό χαρακτήρα στο προφίλ του και να κερδίσει τον ρόλο του διαμεσολαβητή του κόμματος με την κοινωνική βάση, το έχει «αποψιλώσει» πλήρως οδηγώντας το στην διάλυση.
Μπορεί να διαθέτει το περιβόητο προφίλ που φαίνεται να «επιβάλλει» η εποχή, μπορεί να διαθέτει επικοινωνιακά χαρίσματα, αλλά αυτά μέχρι στιγμής πείθουν μόνο όσους έπειθαν και κατά την εκλογή του. Δηλαδή τους υποστηρικτές του στην βάση του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε έναν παραπάνω. Κάτι ιδιαίτερα προβληματικό για έναν αρχηγό που εκλέχθηκε με γνώμονα την άμεση «εκτόξευση» και μόνο.
Από εκεί που η συζήτηση περιστρεφόταν γύρω από την προοπτική νίκης απέναντι στο Κ. Μητσοτάκη, πλέον περιστρέφεται γύρω από την νίκη απέναντι στους εσωτερικούς «υπονομευτές» στην καλύτερη.
Κάποιος θα υποστηρίξει πως ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να καθαρίσει το τοπίο στο κόμμα και εν συνεχεία απερίσπαστος να ασχοληθεί με την ανασύνταξη. Αν συνεχιστεί με τον ίδιο ρυθμό η εσωτερική «αναδόμηση» δεν θα μείνει ύλη προς ανασύνταξη. Ποιος θα πειστεί μετά να συμμετάσχει σε ένα φαινομενικά καταρακωμένο εγχείρημα;
Η κατάσταση που βιώνει η αξιωματική αντιπολίτευση ούτε τυχαία είναι ούτε από τον ουρανό έπεσε. Η συντριβή του καλοκαιριού έβγαλε στην επιφάνεια όλα τα κρυμμένα πάθη που «πνίγονταν» ή καμουφλάρονταν έστω και πρόχειρα από το 31,5% του 2019 και ότι αυτό συνεπαγόταν για όλες τις «φυλές».
Ακόμα και οι παρεμβάσεις του Α. Τσίπρα, του «φυσικού ηγέτη» αυτής της παράταξης, πέφτουν η μία μετά την άλλη στο κενό. Γιατί αυτό; Διότι οι λόγοι που λειτουργούσαν ως συγκολλητική ουσία στον ΣΥΡΙΖΑ όπως και σε όλα τα κόμματα εξουσίας, έστω κι αν δείχνει να απομακρύνεται από αυτά, είναι η ευρεία προοπτική εκλεξιμότητας και κυβερνησιμότητας στο βάθος.
Ο ΣΥΡΙΖΑ από το Φεβρουάριο του 2015 έχει ζήσει κι άλλες εσωτερικές έριδες, διασπάσεις, αποχωρήσεις που έχουν προκύψει από την αλλαγή της ιδεολογικής του ταυτότητας, αρχής γενομένης από το καλοκαίρι του 2015. Καμία από αυτές δεν κλόνισε τόσο όσο αυτή.
Γιατί;
Διότι οι εθνικές εκλογές απέδειξαν πως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει χάσει κάθε αξιοπιστία ως αντιπολίτευση και κατ′ επέκταση κάθε επαφή με την κυβερνησιμότητα, χάνοντας με συντριπτική διαφορά από μία κυβέρνηση που εισήλθε στην μάχη με δύο «πληγές» στην πλάτη της. Το σκάνδαλο των υποκλοπών και κυρίως το έγκλημα των Τεμπών.
Η έκβαση της μάχης έδειξε πως η αξιωματική αντιπολίτευση πάσχει πολύ πλέον στην κοινωνική της απεύθυνση ακόμα και με τμήματα της κοινωνίας που συνομιλούσε από προνομιακή θέση στο παρελθόν.
Αυτό μία από τις «φυλές» την οδήγησε στο συμπέρασμα πως η λύση βρίσκεται στην επιστροφή στις «ρίζες», δηλαδή την αριστερά και μία άλλη στην λύση του «μεσσία» που θα πάρει πάνω του την επανασύσταση του κόμματος στην κοινωνία και με τα συμβατά με την εποχή χαρακτηριστικά του, θα επαναφέρει τον ΣΥΡΙΖΑ σε τροχιά εξουσίας.
Προς ώρας και οι δύο «φυλές» αποτυγχάνουν. Και όσοι έφυγαν δεν πείθουν και όσοι έμειναν με τον «μεσσία» επίσης, γεγονός που εδράζεται θεωρώ για τους μεν στην βεβιασμένη πεποίθηση πως η αριστερή στροφή θα τους έκανε πάλι ελκυστικούς σε ένα πιο «ριζοσπαστικό» κοινό που εγκατελειψε το ΣΥΡΙΖΑ το καλοκαίρι και στους δε πως ο Σ. Κασσελάκης ήταν ο ιδανικός για τον ρόλο του «μεσσία». Και οι δύο προσεγγίσεις αποδεικνύονται το λιγότερο έωλες στο πεδίο.
Ούτε η αριστερά φαίνεται να είναι η απάντηση στο ερώτημα πως θα ξαναγίνει μαζικό το κόμμα, ούτε ο κύριος Κασσελάκης φαίνεται να διαθέτει την μεθοδικότητα, την στοχαστικότητα και την πολιτική συγκρότηση ώστε να οδηγήσει τον ΣΥΡΙΖΑ στην ανασυγκρότηση.
Όσο περνά ο καιρός και εκδηλώνονται με μεγαλύτερη σαφήνεια και πυκνότητα τα γεγονότα, βγαίνουν στην επιφάνεια και οι αστοχίες τις οποίες κληροδότησε ο Αλέξης Τσίπρας στο κόμμα δείγμα των οποίων θεωρώ είναι και η παρέμβαση του 3 ώρες πριν την έναρξη του συνεδρίου, αλλά και τα όσα θεμελιώδη κατόρθωνε να αντιμετωπίζει σε σχετική αποτελεσματικότητα από το 2015 και έπειτα.
Ότι και να του προσάψεις οφείλεις να παραδεχτείς πως ήταν για το κόμμα ο μεγάλος «κυματοθραύστης» και άρα ο απόλυτος σταθεροποιητικός παράγοντας του.