Πολύ μελάνι έχει χυθεί τον τελευταίο καιρό σχετικά με το θέμα της κατάργησης του πανεπιστημιακού ασύλου. Η Κυβέρνηση δια στόματος της Υπουργού Παιδείας, κ. Κεραμέως, υποστηρίζει ότι το άσυλο στα Πανεπιστήμια έχει μετατραπεί σε άσυλο ανομίας. Μια σειρά έκνομων πράξεων τελούνται εντός των πανεπιστημιακών χώρων προκειμένου οι δράστες να αποφύγουν τη σύλληψη. Ωστόσο, η ακαδημαϊκή ελευθερία και η ελεύθερη διακίνηση ιδεών που προστατεύονται μέσα από το θεσμό του ασύλου, ουδεμία σχέση έχουν με τη βία και την παρανομία που υπάρχουν στα μεγάλα, κατά κύριο λόγο, ΑΕΙ της χώρας, και που επηρεάζουν συχνά τη λειτουργία και την κανονικότητά τους.
Θα ήθελα, όμως, να σταθώ σε μια άλλη κοινή διαπίστωση που προκύπτει γύρω από την κουβέντα για το άσυλο. Το γεγονός ότι οι βρώμικοι χώροι και οι άνομες ενέργειες που πλήττουν τη δημόσια περιουσία, αμαυρώνουν διεθνώς την εικόνα του ελληνικού πανεπιστημίου και συνολικά της χώρας μας. Νομίζω ότι μας αδικεί εντελώς αυτή η κατάσταση. Όλοι μιλούν για τα ελληνικά μυαλά που διαπρέπουν στο εξωτερικό. Αντίθετα, λίγοι είναι εκείνοι που αναφέρουν ότι αυτοί οι μεγάλοι επιστήμονες σπούδασαν αρχικά στην Ελλάδα. Στους ίδιους χώρους που επίμονα μονοπωλούν τη δημόσια συζήτηση και γίνονται αντικείμενο για πολιτικές διαμάχες. Για παράδειγμα, ένα από τα λαμπρότερα μυαλά του πλανήτη, ο Κωνσταντίνος Δασκαλάκης, σήμερα Καθηγητής του τμήματος Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Επιστήμης Υπολογιστών του ΜΙΤ, του καλύτερου δηλαδή Πολυτεχνείου στον κόσμο, σπούδασε και πέρασε τα φοιτητικά του χρόνια στου Ζωγράφου, στην Πολυτεχνειούπολη.
Μήπως, λοιπόν, είναι άδικο να ισοπεδώνεται κατά κάποιο τρόπο η πολύ καλή δουλειά των πανεπιστημιακών καθηγητών και η υψηλής ποιότητας εκπαίδευση που παρέχεται στα ελληνικά ΑΕΙ; Διότι αυτό συμβαίνει από τη στιγμή που στην αντζέντα του ασύλου δε λείπει και το θέμα των ιδιωτικών πανεπιστημίων, που μεσουρανούν στην Κύπρο και σε άλλες χώρες. Δυστυχώς, καλλιεργείται η λανθασμένη αντίληψη στην κοινή γνώμη ότι το επίπεδο σπουδών στα ελληνικά πανεπιστήμια είναι ισάξιο με το άθλιο περιβάλλον που επικρατεί τα τελευταία χρόνια μέσα σε αυτά. Αφού δεν καταφέραμε να βάλουμε οι ίδιοι τάξη στα του οίκου μας, τώρα έρχεται μια σειρά παρεμβάσεων που θα δούμε στην πράξη αν θα μπορέσουν να αναβαθμίσουν τα πανεπιστημιακά ιδρύματα. Είσοδος με κάρτα για όλους και θέσπιση πανεπιστημιακής αστυνομίας είναι δύο από τις λύσεις που προτείνονται.
Σε κάθε περίπτωση αναμένεται “καυτό” φθινόπωρο με επίκεντρο την εκπαίδευση. Ποιοι θα την πληρώσουν και πάλι; Μα φυσικά αυτοί που δε φταίνε: φοιτητές και καθηγητές που θέλουν απλώς να κάνουν σωστά και απρόσκοπτα τη δουλειά τους.