Η Παναγία των Παρισίων του Βίκτωρος Ουγκώ είναι ίσως το μόνο μυθιστόρημα που έχει εισχωρήσει κατά αυτόν τον τρόπο στην Ιστορία. Είναι θα έλεγε κανείς η Ιστορία του Παρισιού εκείνων των χρόνων ή εγγίζει ταυτόχρονα τα όρια της συνδιαμόρφωσης της εποχής;
Οποιος σταθεί «έξω», έξω από το φοβερό αυτό κτίριο της Παναγίας των Παρισίων και το παρατηρήσει δεν μπορεί παρά να ακούσει ταυτόχρονα την ανάσα του Κουασιμόδου πίσω από τις Καμάρες, να σκεφτεί το χορό της Εσμεράλντας, τη Δημιουργία, την πολυμορφία της φαντασίας και την αιωνιότητα.
Κατά τη γνώμη μου η τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων που έγιναν στο Παρίσι, ήταν μια τέτοια Πρόταση.
Ολα έγιναν έξω και σε διαρκή κίνηση ηθελημένα, σαν την ακαθόριστη σιλουέτα που διέτρεχε τις στέγες αριστουργηματικών κτιρίων ενώ οι σημαίες των Εθνών έπλεαν στον Σηκουάνα.
Αλλωστε η Θέα του Παρισιού από το ύψος των Πύργων της Παναγίας των Παρισίων που πρόσφατα κινδύνευσε από την φωτιά, ήταν μεγαλειώδης και γνωστή από εκατονταετίες. Ενα θέαμα που μπόρεσαν να δούν όσοι αντίκρυσαν ολόκληρη γοτθική πόλη από ψηλά όπως η Νυρεμβέργη της Βαυαρίας, η Βικτωρία της Ισπανίας και άλλες.
Το ολόκληρο λοιπόν, η ολόκληρη εντύπωση στην τελετή της Εναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων θα έλεγα κυριάρχησε σαν θέλω και τουλάχιστον επιχειρήθηκε. Ομως το ολόκληρο δεν επιτυγχάνεται ούτε με την άθροιση ούτε με την παράθεση απλώς αλλά με αυτήν την μυστική επικοινωνία των επιτευγμάτων.
Η Ιστορία, τα επιτεύγματα του Ανθρώπου ανά τους αιώνες, ο Πύργος του Άιφελ, το υπέροχο αερόστατο που ταξίδεψε τη φλόγα του Ολυμπισμού και του αθλητικού Ιδεώδους σε όλο τον κόσμο, το Παρίσι των αισθήσεων, το Καρτιέ Λατέν και η Μονμάρτη της Μνήμης, το Λούβρο με τις φωτισμένες Πυραμίδες και την εμβληματική Νίκη της Σαμοθράκης, το Μουσείο Oρσέ μέσα στη νύχτα .
Τα μετάλλια των Αθλητών, οι αιωρούμενες αβαρείς φιγούρες και η φοβερή φωνή της Σελίν Ντιόν.
Σε κάθε νέο εγχείρημα υπάρχει μια αίσθηση χάους και αποσπασματικότητας όταν συμπεριλαμβάνεται η Ιστορία για να γίνει Μέλλον και μια μεταβατική αρχιτεκτονική της σκέψης προτείνεται.
Η «Νίκη» άλλωστε είναι μια κατάσταση θριαμβική, είναι μια αέναη μεταμόρφωση, που προκαλεί η διανοητική διέγερση στη θέα της Νίκης της Σαμοθράκης.
Αυτός είναι ένας από τους λόγους που η Ιστορία επανέρχεται στην Αρχαία Ελλάδα.
Οι αθλητές μπορεί να γίνουν αγγεία, να γίνουν προάγγελοι της Ειρήνης, να μεταμορφωθούν σε πέντε έγχρωμους κύκλους.