Τα θρησκευτικά κείμενα της ιουδαίο–χριστιανικής παράδοσης, από την οποία αντλεί την έμπνευση της η βυζαντινή και η σύγχρονη πολιτιστική κληρονομιά της Ελλάδας –και αυτή είναι μεγάλη και αξιόλογη– είναι στην πραγματικότητα ένα καλά δομημένο φιλοσοφικό σύστημα.
Ιδιαίτερα ο χριστιανισμός, ο οποίος αφορά άμεσα και τους Έλληνες, ξεπήδησε μέσα από τον ιουδαϊσμό, στην αρχή ως μία σεκταριστική, σκοτεινή αίρεση, με ανατρεπτική για την εποχή της κοινωνική φιλοσοφία, η οποία όμως δεν παύει να είναι στις μέρες μας θετικά επίκαιρη.
Μέσα από τους απλούς φαινομενικά μύθους, οι οποίοι απαρτίζουν την Βίβλο, μπορούμε να αντιληφτούμε τις πανανθρώπινες αξίες οι οποίες κατακτήθηκαν τα επόμενα δύο χιλιάδες χρόνια, από τους αγώνες όλων των σπουδαίων προσώπων για αξιοπρέπεια και σεβασμό.
Το εν λόγω γεγονός δεν σημαίνει επ’ ουδενί πως έχουν πλήρως καρποφορήσει όλοι αυτοί οι κοινωνικοί αγώνες, δυστυχώς, βρίσκουν και την αντίσταση του κλήρου, ο οποίος πηγαίνει κόντρα στις αρχές τις οποίες κηρύσσει η χριστιανοσύνη.
Το πρόβλημα αυτό δεν οφείλεται στην έλλειψη φιλοσοφικών επιχειρημάτων από την πλευρά της χριστιανικής φιλοσοφίας, αλλά στο πολύ χαμηλό επίπεδο κοινωνικής μόρφωσης, γνώσεων και παιδείας, που διαθέτει μεγάλο μέρος του κλήρου της εποχής μας.
Το ιουδαίο–χριστιανικό φιλοσοφικό σύστημα στην εποχή μας θεωρείται κυρίως από τους επιστήμονες των θετικών επιστημών πως έρχεται σε ρήξη με τους νόμους της φύσης, έτσι όπως αυτοί εκφράζονται μέσα από την μοντέρνα επιστήμη, η οποία έχει ως βάση της το πείραμα, που επαληθεύει τον εκάστοτε φυσικό κανόνα.
Όμως η πραγματική ρήξη της θρησκείας και ιδιαίτερα του χριστιανισμού με την επιστήμη έγινε πολλούς αιώνες πριν και όχι για επιστημονικούς λόγους αλλά για πολιτικούς, καθώς η εκκλησία ως πολιτική οντότητα και κυρίως η καθολική εκκλησία ήταν πανίσχυρη πολιτικά. Με αυτόν τον τρόπο λοιπόν προσπάθησαν οι πολιτικοί ταγοί να καταστρέψουν την τεράστια πολιτική ισχύ που κατείχε, καθώς και την επιρροή που ασκούσε, η εκκλησία και ο υψηλόβαθμος κλήρος.
Το εν λόγω εγχείρημα πραγματοποιήθηκε για την κυριαρχία επί των απλών και αμόρφωτων πολιτών, ανεξάρτητα από το έθνος, κατά τον Μεσαίωνα έως και τον 19ο αιώνα, σφραγίζοντας ανεξίτηλα, κυρίως την ιστορία της Ευρώπης.
Επίσης για την καλύτερη απάντηση της σχέσης που μπορεί να υπάρχει μεταξύ της επιστήμης και του Θεού ή όπως αλλιώς μπορούμε να χαρακτηρίσουμε αυτό το υπέρτατο Ων –που σε αυτό το άρθρο δεχόμαστε πως υπάρχει–, μας την δίνει ένας οραματιστής, αμερικανός συγγραφέας.
Ο λόγιος αυτός θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας όλων των εποχών. Ονομάζεται Philip K. Dick.
Πέθανε το 1982 στις ΗΠΑ, ύστερα από μία περιπετειώδη ζωή και μία λαμπρή καριέρα, έχοντας κερδίσει τα ανώτατα βραβεία για συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας.
Μέσα από το αριστοτεχνικό μυθιστόρημα, το λαβύρινθος θανάτου, θίγει όσο κανείς άλλος συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας, φιλοσοφικά ζητήματα εν σχέσει με την φύση της φιλοσοφίας, της θεολογίας και κατά επέκταση της θρησκείας.
Στο μυθιστόρημα του, λαβύρινθος θανάτου, ο Philip K. Dick μας αναφέρει πως ο Θεός, ως ο μέγιστος νομοθέτης, ο οποίος έχει δημιουργήσει με την απόλυτη σοφία Του το μηχανιστικό σύμπαν, αν έκανε ένα θαύμα μέσα σε αυτό, θα ήταν σαν να αποδεχόταν πως δεν είναι ο άριστος και ο πάνσοφος νομοθέτης.
Η δημιουργία ενός θαύματος –που μπορεί κάλλιστα να πράξει, αλλά δεν θα πράξει ποτέ– και η επιβολή μέσω αυτού, θα ήταν μία πράξη η οποία θα καταδείκνυε ολοκάθαρα πως οι νόμοι Του ήταν και είναι σαθροί.
Τι είναι όμως κάποια φαινόμενα τα οποία δεν μπορούμε να εξηγήσουμε με την επιστήμη;
Φυσικά επιστήμη που δεν κατέχουμε ως ανθρωπότητα έως σήμερα. Ένα λάθος μπορεί να συγχωρεθεί στον κάθε άνθρωπο, όσο σπουδαίος και να είναι αυτός, αλλά όχι στον Θεό, ή αλλιώς στο υπέρτατο Ων, ο οποίος δεν αγγίζει… αλλά είναι η προσωποποίηση της τελειότητας.
Εν κατακλείδι μέσα από το παρόν άρθρο, κατανοούμε πως όποιος πιστεύει στα θαύματα, πιστεύει απλά και μόνο σε δεισιδαιμονίες και δεν είναι πραγματικός πιστός.
Ο Θεός ή αλλιώς το υπέρτατο Ων δείχνει την παντοδυναμία του με μία απόλυτα πιστή εφαρμογή των φυσικών νόμων, οι οποίοι διέπουν μηχανιστικά όλο το σύμπαν.
Μάλιστα θα μπορούσαμε να πούμε, ιδιαίτερα, πως ακριβώς επειδή ο Θεός, ή αλλιώς το υπέρτατο Ων, δεν δίνει το στίγμα του μέσα από κανένα θαύμα, δείχνει μέσα από αυτήν Του την στάση, την παντοδυναμία του και κυριαρχία του σε όλον τον άπειρο κόσμο που μας περιβάλει.
Πώς θα φτάσουμε εμείς όμως στην ένωση με το θείο; Φυσικά μέσα από την επιστήμη, η οποία θα έχει ως θεραπαινίδα την φιλοσοφία των θετικών επιστημών και την φιλοσοφία όλης της ανθρωπότητας –που έχει τις ρίζες της στην αρχαία Ελλάδα και τους Εβραίους προφήτες– η οποία φτάνει έως και τις μέρες μας, με τεράστιες προσθήκες από σπουδαίους ανθρώπους, οι οποίοι βρίσκονται σε όλους τους 20 τελευταίους αιώνες της ιστορίας μας.