Ζούμε στην εποχή των αλλαγών και της έλλειψης συντεταγμένων που μπορούν να οδηγήσουν σε ασφαλή συμπεράσματα για την έκβαση ενός ζητήματος στο άμεσο μέλλον, ειδικά στο πεδίο των διεθνών σχέσεων. Στον τομέα αυτό η εναλλαγή συνθηκών και δυναμικών είναι εμφανής σε πλειάδα ζητημάτων, από τις σχέσεις ανάμεσα σε υπερδυνάμεις, όπως οι ΗΠΑ και η Ρωσία, μέχρι συμμαχίες που ισχύουν σήμερα και ανατρέπονται σε λίγα 24 ώρα.
Σε αυτή την ρευστή εποχή είναι «θεόσταλτη» η παρουσία της Τουρκίας στην διεθνή σκηνή που διατηρεί αναλλοίωτο τον τρόπο με τον οποίο χειρίζεται ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής και ειδικά στα ζητήματα στρατιωτικών επεμβάσεων. Είναι γνωστό από την εποχή του Αττίλα στην Κύπρο ότι η γειτονική μας χώρα όταν εισβάλλει σε ένα κράτος όχι μόνο δεν εξέρχεται, αλλά εφαρμόζει και μια πολιτική περαιτέρω διείσδυσης σε αυτό. Το ίδιο συμβαίνει και στην περίπτωση της Συρίας. Με πρόφαση την υλοποίηση της απόφασης που έλαβε η Άγκυρα για την εξουδετέρωση τρομοκρατικών θυλάκων προτού αυτοί καταστούν απειλή για την εθνική ασφάλεια της γειτονικής μας χώρας, η Τουρκία εξαπέλυσε επίθεση με 20 αεροσκάφη εναντίον θέσεων Κούρδων μαχητών στην Συρία και στο Ιράκ. Η κίνηση αυτή μπορεί να χαρακτηριστεί ως πρελούδιο για την δεύτερη στρατιωτική επιχείρηση, που θα λάβει χώρα στην βόρειανατολική Συρία, περιοχή που οι ΗΠΑ και οι Κούρδοι μοιράζονται κοινά συμφέροντα και στόχους. Η απόφαση των ΗΠΑ για την ίδρυση μονάδας ασφαλείας αποτελούμενη από 30.000 στελέχη επιταχύνει την απόφαση των Τούρκων επιτελών για εισβολή σε περιοχές που ελέγχονται από κουρδικές δυνάμεις με μακροπρόθεσμο στόχο την εισβολή πόλη Μαντζίπ, πόλη με ιδιάζουσα σημασία και για τις ΗΠΑ. Σύμφωνα με Τούρκους αξιωματούχους, οι ΗΠΑ πρέπει να πιέσουν για αποχώρηση από την περιοχή των στρατιωτικών δυνάμεων των Κούρδων, που ανέρχονται σε 5.000 στρατιώτες.
Η άσκηση πίεσης φαίνεται ότι δεν είναι καν στην ατζέντα των επιτελών της Ουάσιγκτον, τουλάχιστον σε αυτή τη φάση.