Απολύτως αναμενόμενη, η αντίδραση της Τουρκίας να γκριζάρει το Αιγαίο, σε απάντηση της οριοθέτησης από την Ελληνική Κυβέρνηση θαλάσσιων πάρκων πέριξ των Κυκλάδων.
Η τακτική επαναπροσέγγισης της Τουρκίας, βασίζεται ακριβώς στην επιβεβαίωση των διεκδικήσεών της έναντι της Ελλάδας, την ίδια στιγμή που θα πυκνώνει η οικονομική συνεργασία και οι εμπορικές συναλλαγές.
Ιδίως ως προς το Ανατολικό Αιγαίο, η Τουρκία κρίνει ότι η αναπτυξιακή και δημογραφική ανισορροπία των Δωδεκανήσων, ή της Μυτιλήνης, της Χίου και της Σάμου με τα παράλια της Μικράς Ασίας, θα οδηγήσει στην δορυφοριοποίησή των νησιών στην απέναντι πλευρά. Περυσινά δημοσιεύματα (Οικ Ταχυδρόμος 31.07.2023) μιλούσαν για άμεσες και έμμεσες επενδύσεις που ίσως και να υπερβαίνουν το 1 δισ.€, τάση που προφανώς θα ενισχυθεί ακόμα περισσότερο υπό το καθεστώς της βίζας-εξπρές στα 10 ελληνικά νησιά (Κάλυμνος, Λήμνος, Κως, Λέσβος, Χίος, Σάμος, Λέρος, Ρόδος, Σύμη και Καστελόριζο) που συμφώνησε (πανηγυρίζοντας κιόλας ότι κατάφερε να πείσει και την ΕΕ γι’ αυτό) η ελληνική πλευρά.
Ο δε υδροκέφαλος χαρακτήρας του ελληνικού κράτους και οικονομίας, χειροτερεύει τα πράγματα, ενισχύει και θα ενισχύσει ακόμα περισσότερο την τάση του Ανατολικού Αιγαίου να προσδεθεί στην απέναντι πλευρά.
Υπάρχουν θεμελιώδεις αστοχίες στην ανάγνωση που αφορά στην σημερινή Τουρκία και κυριαρχεί σε ΜΜΕ, μεταξύ αρκετών πολιτικών της κυβέρνησης, αλλά και της αντιπολίτευσης.
Πρώτον, με την συνεκτική στρατηγική της Τουρκίας δεν ισχύει δόγμα το ”εμπόριο θα υποκαταστήσει τον γεωπολιτικό ανταγωνισμό”. Αντίθετα, όπως η Ρωσία, η Τουρκία χρησιμοποιεί τις εμπορικές, τουριστικές, και επενδυτικές σχέσεις ως μοχλό γεωπολιτικής προώθησης και επιρροής.
Δεύτερον, είναι εντελώς αντιφατική η ερμηνεία της πολιτικής συγκυρίας στην γειτονική χώρα. Ο Ερντογάν πιέζεται μεν από την αντιπολίτευση, η απώλεια στήριξης και επιρροής του στην βάση συμβαίνει ωστόσο εξαιτίας της ηπιότερης στάσης που διάλεξε να έχει έναντι της Ελλάδας και της Δύσης. Διότι, η κοινή γνώμη και με βάση την ισραηλο-παλαιστινιακή διαμάχη, έχει σκληρύνει την στάση της, την ίδια στιγμή που ο Ερντογάν για τακτικούς λόγους πατάει σε δύο βάρκες.
Ο δε Ιμάμογλου, και οι λοιποί της αντιπολίτευσης, προκειμένου να κερδίσουν οι ίδιοι μερίδες της δυσαρέσκειας αυτής, σκληραίνουν ολοένα και περισσότερο την ρητορική τους: προσπαθούν να πείσουν την κοινή γνώμη την πείσουν ότι είναι όχι μετριοπαθείς, αλλά περισσότερο συνεπείς από τον Τούρκο πρόεδρο «στον δρόμο για τον τουρκικό 21ο αιώνα».
Ενδεχομένως, η πτώση του ΑΚP να εκφράζει μια βαθύτερη τάση, την απαρχή κορεσμού του τουρκικού Ισλάμ. Θα πρέπει να μελετήσουμε το ενδεχόμενο αυτό, ώστε να δούμε τι θα μπορούσε να σηματοδοτεί, όχι μόνον για την Τουρκία αλλά και εν γένει για τον ισλαμικό κόσμο. Αυτό όμως δεν συνεπάγεται ταυτόχρονα ότι οι κοσμικότερες εκφράσεις που το αντιπολιτεύονται θα είναι κατ’ ανάγκην και πιο φιλελεύθερες, ή θα εγκαταλείψουν το δρόμο του επεκτατισμού και της ανάδυσης της Τουρκίας σε αυτόνομο πόλο της νέας πολυπολικότητας.