Η ελληνική διπλωματία καλείται να αντιμετωπίσει όχι μία ακόμα τουρκική προκλητικότητα με αμφισβήτηση συνόρων ή δημιουργία γκρίζων ζωνών, αλλά ένα νέο τουρκικό δόγμα που εφαρμόζει στην εξωτερική της πολιτική.
Με την πρόφαση κάθε είδους «παραβατικότητας» η νέα εξωτερική πολιτική της Τουρκίας έχει θέσει σε ισχύ εδώ και αρκετό καιρός - κυρίως μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα εναντίον του Ερντογάν - τη διπλωματία της «ομηρίας», με συλλήψεις και πολύμηνες κρατήσεις προσώπων που θεωρεί ότι αμφισβητούν την εσωτερική της έννομη τάξη.
Πρόκειται ίσως για ένα ζήτημα που έχει δημιουργήσει ουκ ολίγα προβλήματα στις σχέσεις της κυρίως με τους δυτικούς της συμμάχους, κάτι το οποίο όλοι γνωρίζουν άλλα αποφεύγουν να ονοματίσουν.
Η πιο πρόσφατη υπόθεση αφορά τον ανταποκριτή του Die Welt, Deniz Yucel - με γερμανική και τουρκική υπηκοότητα - ο οποίος ετέθη υπό κράτηση τον Φεβρουάριο του 2017, για ρεπορτάζ που αφορούσε τα μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου που είχαν καταφέρει να υποκλέψουν χάκερ, από τον προσωπικό λογαριασμό του Μπεράτ Αλμπαϊράκ, υπουργού Ενέργειας της Τουρκίας και γαμπρού του προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.
Στην περίπτωση του, αν και το αρχικό ένταλμα σύλληψης αφορούσε αυτά τα άρθρα, μετά την κράτηση του, οι δικαστές που ερευνούσαν την υπόθεση έστρεψαν την προσοχή τους, σε άρθρα του δημοσιογράφου για το Κουρδικό Εργατικό Κόμμα (PKK), και ειδικότερα σε μια συνέντευξη που είχε κάνει με τον ηγέτη του PKK Cemil Bayik.
Χρειάστηκε να παραμείνει φυλακισμένος για περισσότερο από ένα χρόνο, πριν απελευθερωθεί με εγγύηση, και αφού είχε προηγηθεί ένα οργιώδες παρασκήνιο σε πολιτικό επίπεδο μεταξύ Άγκυρας και Βερολίνου, με την συζήτηση να επικεντρώνεται στα πιθανά ανταλλάγματα που έδωσε ο Άνγκελα Μέρκελ στον Ταγίπ Ερντογάν για την απελευθέρωση του δημοσιογράφου...
Επρόκειτο ίσως για την πιο γνωστή πρόσφατη υπόθεση διαπραγμάτευσης για την απελευθέρωση «ομήρου» μεταξύ χωρών - συμμάχων του ΝΑΤΟ, που δημιουργεί εύλογα ερωτήματα και συνειρμούς για τις πραγματικές προθέσεις των Τούρκων σε σχέση με την σύλληψη των δυο Ελλήνων στρατιωτικών στον Έβρο.
Και αν αυτά τα περιστατικά φαντάζουν ως ταινίες αστυνομικής φαντασίας για την πολιτισμένη Ευρώπη, οι πολιτικές αυτές των «ομήρων» είναι ακόμα πιο ορατές στις αμερικανο-τουρκικές σχέσεις.
Χαρακτηριστική η υπόθεση του Αμερικάνου Andrew Brunson, ενός ιερωμένου που ζούσε και λειτουργούσε σε μια μικρή ευαγγελική εκκλησία στη Σμύρνη, ο οποίος συνελήφθη τον Οκτώβριο του 2016 με κατηγορίες για εμπλοκή του στην απόπειρα πραξικοπήματος του Ιουλίου του 2016.
Ο Ταγιπ Ερντογάν έχει κάνει την υπόθεση αυτή αντικείμενο διπλωματικού παζαριού με τον Λευκό Οίκο, ζητώντας από τον Ντόναλντ Τραμπ να ανταλλάξουν «έναν πάστορα για έναν πάστορα», αναφερόμενος προφανώς στον Fethullah Gulen ο οποίος ζει αυτοεξόριστος στην Πενσιλβάνια των ΗΠΑ από το 1999, και η τουρκική ηγεσία θεωρία ως τον ιθύνων νου πίσω από το αποτυχημένο πραξικόπημα τον Ιούλιο του 2016 κατά το οποίο σκοτώθηκαν περισσότεροι από 240 άνθρωποι.