Μπαίνοντας στο 2025 αυτό που έχω ως προτεραιότητα να πω, είναι να σταματήσουμε να χρησιμοποιούμε τις λέξεις καταχρηστικά γιατί έτσι αυτές χάνουν την ουσία τους. Οι λέξεις που για μένα είναι το αντικείμενο δουλειάς μου έχουν την ιδιότητα του σελοτέιπ. Όσο πιο πολύ τις χρησιμοποιείς, τόσο αυτές παύουν να ακουμπάνε το στόχο τους. Παύουν να μετράνε λίγο πολύ σαν το σεξ που μετά από ένα σημείο υπερβολής, αρχίζεις να ξεχνάς πότε, με ποιον, πώς ήταν.
Ειδικά οι λέξεις αγάπη, οικογένεια, πίστη είναι οι περισσότερο πρόσφορες λέξεις για κακοποίηση ανθρώπου από άνθρωπο. Πόση προσπάθεια για καταστροφή της προσωπικότητας του παιδιού από την οικογένειά του δεν διαπράχθηκε κάτω από το πέπλο της υπέροχης φράσης « τα λέω για το καλό σου;» Το οποίο ρητό, δίνει περιθώριο για να συμβούν τέρατα στη χειραγώγηση, ειδικά στο κομμάτι των γονιών προς το παιδί τους όπου αυτοί έχουν απόλυτη δύναμη πάνω του. Επειδή ακριβώς έχουν συμβάλλει στη δόμηση του παιδιού τους ξέρουν και να το αποδομήσουν με τις κατάλληλες λέξεις.
Έτσι το παιδί δεν έχει κανένα περιθώριο ανακάλυψης του εαυτού του, μένει με τους γονείς του ή στην καλύτερη περίπτωση μένει εντός εκτός και επί τα αυτά κοντά τους, με τηλέφωνα για να πάρει έγκριση για τα πάντα. Ψυχικά τάπερ αρχίζουν να μπαίνουν και να βγαίνουν από την πόρτα του μυαλού, τόσο που πια ο ευνουχισμένος ενήλικας είναι δυστυχισμένος αλλά δεν έχει τα λόγια να πει το γιατί.Πίνει, καπνίζει, ρίχνει και κανένα κέρατο που και που, μικρό και σε εργάσιμη μέρα για να μην πιάνεται, σκάει ένα μπάφο στο πάρκιγκ του αυτοκινήτου την Παρασκευή το απόγευμα και σιγά σιγά οι ροζ ιστοσελίδες που επισκέπτεται γίνονται όλο και πιο extreme.
Ο ευνουχισμένος μεσήλικας της εποχής μας δε χαμογελά. Εγώ δε θέλω να ρίξω το βάρος της θλίψης της εποχής μας αυτή τη φορά στο σύννεφο του πολιτικοοικονομικού σκηνικού και της κρίσης γιατί οι άνθρωποι έχουν ζήσει πολύ χειρότερες εποχές από αυτή που ζούμε τώρα. Ζήσαμε τον εμφύλιο, ζήσαμε τη χούντα, ζήσαμε ως άνθρωποι του 21 αιώνα στην Ελλάδα αυτά τα vintage για τα τωρινά δεδομένα σκηνικά όπου μια οχταμελής οικογένεια ένιωθε ευτυχισμένη όταν είχε γάλα και ψωμί και παρόλα αυτά ήμασταν πιο χαρούμενοι γιατί υπήρχαν η αλήθεια και η ελπίδα.
Σήμερα οι λέξεις είναι όπως οι πιο επεξεργασμένες τροφές στο Costco.Έχουν χάσει το νόημα και τη γεύση τους. Η θρησκεία έχει τόσο πολύ αποδομηθεί και έχει καταντήσει να είναι ο τελευταίος a priori μηχανισμός που κάνει τους ανθρώπους να νιώθουν συλλογικά καλύτερα από τους άλλους ανθρώπους. Η πίστη στο Θεό, έγινε η πίστη του ότι εγώ είμαι ήδη πολύ ανώτερος από εσένα επειδή δηλώνω ότι πιστεύω κάτι που εσύ δεν πιστεύεις. Η αγάπη έγινε το μεγαλύτερο εφαλτήριο για την γυναικεία και την παιδική κακοποίηση. Η αγάπη που συνοδεύεται από τόσα κακοστολισμένα μπογαλάκια όπως ‘’το έκανε γιατί σε αγαπούσε‘’, ή το ’’ό,τι και να είναι τα αγαπάει τα παιδιά του’’ είναι αυτή που αντί να φέρνει ανθρώπους αντιμέτωπους με τις ευθύνες τους, τους φέρνει αντιμέτωπους με το θάνατο.
Οι λέξεις κατά κόρον χρησιμοποιούνται καταχρηστικά και φτιάχνουν Θεούς ή κρατάνε κυβερνήσεις στην εξουσία με τη μορφή προπαγάνδας. Για αυτό το λόγο πρέπει να πάψουμε να ακούμε τις λέξεις με τα αυτιά. Να τις ακούμε με το στομάχι. Να νιώθουμε αν είναι αληθινές. Γιατί το στομάχι και το ένστικτο νιώθουν όταν τα αυτιά σταματάνε. Έτσι μόνο τουλάχιστον θα καταλάβουμε γιατί έχουμε πάψει να χαμογελάμε. Αν αρχίζουμε να χτίζουμε στην ουσία και όχι στην επιφάνεια. Να τις προσέχουμε τις λέξεις και όταν χρειάζεται να τις αφήνουμε έξω από την πόρτα και να ζητάμε τα απλά και δύσκολα, δηλαδή την αλήθεια. Αν το να ζητάμε την αλήθεια από τους άλλους είναι ένα ακριβό δώρο, ας τη ζητήσουμε από τον ίδιο μας τον εαυτό τουλάχιστον. Και με αυτή την παράξενη ευχή ας έρθει για όλους μας το 2025. Με περισσότερη αλήθεια από όλους προς όλους.