Αν ρωτήσεις κάποιον από τους συμμετέχοντες στα επεισόδια της Νέας Σμύρνης της περασμένης Τρίτης ή τους συμπαθούντες και χειροκροτητές αυτών για το άγριο πέσιμο στον αστυνομικό της ομάδας Δράση το πιθανότερο είναι να σου απαντήσουν κάτι του στυλ: «καλά να πάθει ο κωλόμπατσος, γυρεύοντας πήγαινε και αυτός και το συνάφι του μετά από τόσα δικαιώματα που έχουν δώσει».
Αν ρωτήσεις τους ίδιους ανθρώπους για τον απαράδεκτο ξυλοδαρμό του νεαρού την περασμένη Κυριακή, σίγουρα θα καταδικάζουν με θέρμη τη συμπεριφορά του «γουρουνιού».
Πάμε κι ανάποδα τώρα. Αν ρωτήσεις τους αστυνομικούς που έδειραν τον νεαρό χωρίς κανένα λόγο, ή όποιον άλλον συνάδελφό τους έχει προβεί κατά καιρούς σε παρόμοιες επιδείξεις «δύναμης» και «εξουσίας» σε βάρος πολιτών, κατά πάσα βεβαιότητα θα χρησιμοποιήσουν το αμίμητο επιχείρημα «τι δουλειά είχε εκεί το κωλόπαιδο και γιατί τόλμησε να αντιμιλήσει στα όργανα της τάξης».
Αντίστοιχα, θα έχουν να λένε για την αποτρόπαιη δολοφονική ενέδρα σε βάρος του συναδέλφου τους την ώρα του μεροκάματου (πείνας, για να τα λέμε όλα) από «ένα μάτσο αναρχοάπλυτους Κουφοντιναίους».
Οι απαντήσεις αυτές, που αντικατοπτρίζουν τον τρόπο που σκέφτονται ή αντιλαμβάνονται τα δύο «αντίπαλα στρατόπεδα» τα πρόσφατα γεγονότα, δεν είναι και τόσο υποθετικές. Μια γύρα στα social media είναι αρκετή για να διαπιστώσει κανείς την ακραία πόλωση που έχει αρχίσει να διαμορφώνεται στην κοινή γνώμη.
Ας βάλουμε τώρα στη θέση των επεισοδίων της Νέας Σμύρνης έναν ποδοσφαιρικό αγώνα μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού (ή όποιων άλλων ομάδων προτιμάτε). Κάπου στο 90ο λεπτό ο Ελ Αραμπί πέφτει στη μεγάλη περιοχή και κερδίζει πέναλτι, μετά από επαφή με αντίπαλο αμυντικό.
Αν ρωτήσεις τους οπαδούς του Ολυμπιακού το πέναλτι είναι «μαρς». Οι φίλοι του Παναθηναϊκού θα μιλήσουν αμέσως για «πέτσινο» και θα αρχίσουν να βρίζουν τους «κωλόγαυρους» για τα «μαϊμού» πρωταθλήματα ενώ οι αιώνιοι αντίπαλοι θα απαντήσουν, κατηγορώντας τους «βρωμοβάζελους» για την «κλάψα» τους.
Αν το πέναλτι δοθεί ανάποδα, ανάποδες θα είναι και οι αντιδράσεις. Και πάει λέγοντας.
Το πρόβλημα σε αυτή τη χώρα είναι ότι αντιμετωπίζουμε τα πάντα με οπαδικούς όρους. Είμαστε Ολυμπιακοί ή Παναθηναϊκοί, ΝΔ ή ΣΥΡΙΖΑ, φασίστες ή αναρχικοί.
Και οι άλλοι είναι «χανούμια» ή «μπαόκια», «αναρχοκουμούνια» ή «μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι», «ακροδεξιοί» ή «ακροαριστεροί».
Κοινώς, τα δύο άκρα. Δεν υπάρχει μέση κατάσταση ή πεδίο σύγκλισης, ούτε στα αυτονόητα.
Κι εκεί ακριβώς έγκειται η μεγάλη υποκρισία μας.
Καταδικάζουμε τη βία από όπου και αν προέρχεται, αρκεί να μην προέρχεται από τους «δικούς» μας.
Και κάπως έτσι (αποδεχόμαστε ότι) η βία φέρνει βία, το ξύλο φέρνει αντίποινα και ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται.
Μέχρι πότε, όμως; Μέχρι να έχουμε νεκρό ή νεκρούς;
Ας μας απαντήσουν τα κόμματα, πρώην, νυν και αεί κυβερνήσεις, που το μόνο που κάνουν μέχρι στιγμής είναι να συντηρούν, αν όχι να οξύνουν, τον επικίνδυνο διχασμό...