Υπάρχει ένα μοναστήρι στο Αιγαίο με εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ιστορία. Πρόκειται για τη Μονή της Παναγίας της Χοζοβιώτισσας στη Αμοργό. Ένας ιερός χώρος, που μετρά πάνω από 1.000 χρόνια ζωής, ενώ τα τελευταία 50 συντηρείται από έναν και μόνο μοναχό, τον πατέρα Σπυρίδωνα Δεναξά.
Ακόμα και πρόσφατα, με τους επανειλημμένους και ταραχώδεις σεισμούς, που ο πάτερ χρειάστηκε να απομακρυνθεί από εκεί για ιατρικούς λόγους, το μόνο που επιθυμούσε και πρόσμενε ήταν η επιστροφή του στη Μονή.
«Ήθελα να είμαι εδώ με την κοινότητά μου, να νιώσω τα συναισθήματά τους, γιατί είμαι υπεύθυνος. Ο Θεός με έβαλε εδώ για να τους φροντίζω», δήλωσε στο associated press. «Αισθάνομαι πνευματική ευφορία έχοντας ξανασυναντήσει τους ανθρώπους του χωριού, αυτούς που με έψαχναν και μου έλειπαν. Είμαι πολύ χαρούμενος με τη μοναστική ζωή και την επιστροφή μου στο φυσικό μου περιβάλλον», συμπλήρωσε.
Και τα αισθήματα είναι αμοιβαία, με τους κατοίκους του νησιού να δηλώνουν πως ο μοναχός είναι «μέρος του νησιού».
Το μοναστήρι
Το ασβεστωμένο μοναστήρι, τοποθετημένο μεταξύ ουρανού και θάλασσας έχει μακρά ιστορία, σύμφωνα με την παράδοση. Όπως λέγεται, οι Βυζαντινοί μοναχοί που διέφυγαν από διωγμούς στη Μέση Ανατολή τον 9ο αιώνα έπλευσαν σε αυτό το ορεινό νησί με μια εικόνα της Παναγίας. Ψάχνοντας καταφύγιο σε σπηλιές, πρόσεξαν την εσοχή στα βράχια, που σήμερα φιλοξενεί το μοναστήρι.
Για να γίνει αυτό όμως, δούλεψαν δεκαετίες ολόκληρες, προκειμένου να φτιάξουν το μοναστήρι που πλέον στέκεται στα 150 μέτρα πάνω από τη θάλασσα.
Ο πάτερ Σπυρίδων συντηρεί τη Μονή από όταν τελείωσε το λύκειο στα 18 του, το 1971. Πλέον, έχει τη βοήθεια ενός ακόμη μοναχού και ενός βοηθού 35 ετών, του Κωνσταντίνου Παπακωνσταντίνου. Ο ρόλος αυτού, είναι εξιστόρηση της «διαδρομής» του μοναστηριού στο πέρασμα των αιώνες, σε διάφορες γλώσσες τις οποίες γνωρίζει.
Η ανάβαση για την ιερά Μονή της Παναγίας της Χοζοβιώτισσας δεν είναι εύκολη, καθώς οι πιστοί ή οι τουρίστες χρειάζεται να σκαρφαλώσουν σκαλοπάτια μήκους 300 μέτρων έως ότου να φτάσουν στην μικρή πόρτα της εισόδου. Μόλις εισέλθουν θα πρέπει να ανέβουν μια μικρή σκάλα, προκειμένου να φτάσουν στη βεράντα, όπου και αποτίουν φόρο τιμής στην εικόνα.
Οι επισκέπτες, είτε πιστοί που πηγαίνουν να προσκυνήσουν, είτε τουρίστες που θέλουν να απολαύσουν τη μοναδική θέα, γίνονται όλοι δεκτοί με κεράσματα: κρύο νερό, γλυκά και σφηνάκια ρακής. «Η Παναγία απλώνει το χέρι της και χύνει θεραπευτικό βάλσαμο στις ψυχές όλων των ανθρώπων. Αυτό είναι ένα οικουμενικό μοναστήρι, ανοιχτό σε όλο τον κόσμο. Ο καθένας λαμβάνει κάτι από τη χάρη της», εξηγεί ο πάτερ.
Η προσφορά του πατέρα Σπυρίδωνα Δεναξά
Όπως είθισται με τους μοναχούς, έτσι και ο Σπυρίδων ξυπνάει καθημερινά 3:00 ώρα το ξημέρωμα, έχοντας συχνά ένα πολυάσχολο πρόγραμμα. Κάτοικοι της Αμοργού ανακαλούν στη μνήμη τους τον πατέρα να ανεβοκατεβαίνει βιαστικά τις βραχώδεις πλαγιές του βουνού, να φροντίζει ζώα όπως ο γάιδαρος του μοναστηριού και να χαιρετά όλους τους προσκυνητές.
Ακόμα, όπως εξηγούν οι ντόπιοι το μοναστήρι έδωσε μέρος της γης του για να χτιστεί σχολείο. «Ο Σπυρίδων δίνει πολλά στους ανθρώπους», λένε καθηγητές από το σχολείο της Αμοργού. «Αυτό είναι πνευματικότητα, μπορείς να το δεις από τις πράξεις ενός ανθρώπου».
Ο ρόλος της πνευματικότητας
Για τον πατέρα Σπυρίδωνα η πνευματικότητα είναι τα πάντα.
«Ο Θεός έβαλε τον άνθρωπο στον παράδεισο για να τον φροντίζει και να εργάζεται για αυτόν. Ξέρετε πόσο σημαντική είναι η φύση: η θάλασσα, τα βουνά, οι κοιλάδες και οι πεδιάδες. Προορίζονται για ανθρώπινη χρήση, αλλά πρέπει να τα σεβαστούμε, να τα διατηρήσουμε και να τα προστατεύσουμε».
Κλείνοντας, ο μοναχός εξήγησε: «είναι στο DNA μου, συνυφασμένο με το μοναστήρι και την ύπαρξή του».
Πηγή: associated press