Στις μεγάλες τραγωδίες, απέναντι στον πόνο των ανθρώπων που χάνουν άδικα, ξαφνικά και φρικτά τους ανθρώπους τους, δεν υπάρχουν λόγια. Ό,τι κι αν πεις είναι καταδικασμένο να είναι μάταιο και παράταιρο.
Αναρωτιόμαστε λοιπόν αν είναι ασέβεια να μιλήσουμε ή είναι ασέβεια να σιωπήσουμε, τα παιδιά κοιμούνται, καθόμαστε στον καναπέ και κοιτάμε το κενό, Σάββατο βράδυ, καταπίνουμε τον θυμό μας όπως μας έμαθαν τόσο καλά να το κάνουμε και μετράμε τους παλμούς μας στα τελευταίας τεχνολογίας ρολόγια μας. Το άγχος σε αυτήν την ηλικία πρέπει να ελέγχεται. Σκεφτόμαστε τι ακριβώς θα πούμε στον ψυχοθεραπευτή μας για το πώς ακριβώς νιώσαμε βλέποντας στις ειδήσεις για τα τρένα.
Αποδιοπομπαίοι τράγοι, καφκικός παραλογισμός, η χυδαιότητα των καναλιών, όπως συνήθως. Τα αρπακτικά κάνουν κύκλους πάνω από τα τρένα.
Κι οι νέοι βγήκαν στους δρόμους. Κάποιος πρέπει να πιστεύει πως οφείλουμε να παλεύουμε για τη δικαιοσύνη.
Η δική μας χαμένη γενιά με τις πιτζάμες- τις συνήθισε τόσο άλλωστε στην πανδημία. Παραμυθιάζει τα παιδιά της και εξουθενωμένη τα βράδια αναρωτιέται τι στ’ αλήθεια έχει συμβεί και είναι όλα τόσο λάθος. Μετρά τους παλμούς της, κάνει ψυχοθεραπεία και κοιτάζει με κενό βλέμμα τον τοίχο προσπαθώντας να μην σκέφτεται τι θα γινόταν αν ήταν αυτή στο τρένο. Και μάλλον δεν έχει καμία ελπίδα γιατί είναι γεννημένη και μαθημένη στην ασέβεια, και εντελώς αποκαρδιωμένη.
Είμαστε απαθείς και προσηλωμένοι αποκλειστικά στον δικό μας οικογενειακό μικρόκοσμο. Αυτό τελικά μας κατατρώει, οι οικογένειες είναι πολύ δυστυχισμένες σήμερα γιατί ο άνθρωπος δεν είναι φτιαγμένος για να ζει μόνο για τρεις ανθρώπους. Κι όσο το παλιό, σάπιο σύστημα κατατρώει τη χώρα, εμείς ασχολούμαστε με πάθος με τις δραστηριότητες των παιδιών, είναι καλύτερα να κάνουν πιάνο ή γαλλικά;
Ζούμε σε μια μαζική ψευδαίσθηση παρασυρμένοι από οτιδήποτε μας πουλάνε. Τα παιδιά μας, αν συνεχίσουμε έτσι θα στερηθούν τα βασικά τους δικαιώματα όταν μεγαλώσουν, ζωτικό χώρο, ασφάλεια, εργασία, ίσως ακόμη και τη ζωή τους αν βρεθούν στο επόμενο «ατύχημα». Σαν μικρές Μαρίες Αντουανέτες βλέπουμε εδώ και χρόνια τη χώρα μας να καταρρέει κι εμείς έχουμε το μυαλό μας στο παντεσπάνι που σερβίρουν στους παιδότοπους.
Τα παιδιά μας αναπόφευκτα στο μέλλον θα μας φτύσουν και θα έχουν δίκιο, γιατί δεν παλεύουμε για αυτά. Και το χειρότερο, τα μεγαλώνουμε έτσι ώστε να μην μπορούν να παλέψουν κι εκείνα για τον εαυτό τους. Μοιράζουμε απολαύσεις που δεν θα τους δώσει κανείς άλλος όταν βγουν στη ζωή και ζητάμε να μας κάνουν περήφανους με τα ταλέντα και τις δεξιότητές τους αλλά δεν έχουμε καταλάβει ότι όλοι είμαστε μέρος ενός μεγάλου τσίρκου.
Το πολιτικό σύστημα είναι ένα τέρας, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία γι’ αυτό. Και είμαστε άνθρωποι της εποχής μας, υπάρχουν λόγοι που είμαστε έτσι, ο κυριότερος είναι ότι έτσι μας μεγάλωσαν. Το θέμα είναι ότι αν δεν ασχοληθούμε ουσιαστικά, ο καθένας όπως μπορεί, με την κοινωνία, στην οποία ζούμε, γινόμαστε κι εμείς κάθε μέρα όλο και περισσότερο μέρος αυτού του τέρατος.
Κι αν οι πολιτικοί έχουν μεγαλύτερη ευθύνη ή μεγαλύτερη δύναμη, αυτό δεν αλλάζει τίποτα. Τα δικά μας παιδιά δεν θα έχουν σχολεία, πανεπιστήμια και νοσοκομεία. Τα δικά μας παιδιά θα μπαίνουν στα τρένα.