Ήταν το 2016 όταν συνάντησα στο Ευρωκοινοβούλιο τον παιδοχειρουργό Α. Κοβάνη, Πρόεδρο του Παγκόσμιου Συνδέσμου Επιληψίας και την Αντιγόνη Καλλιμάχου, του Κυπριακού Συνδέσμου Στήριξης Ατόμων με Επιληψία, με σκοπό την ενημέρωση για τις ανάγκες προσώπων με επιληψία και των οικογενειών τους. Στην Κύπρο υπολογίζονται στις 7 χιλιάδες και στην Ευρώπη 300 χιλιάδες. Στη συνάντηση ξεχώριζε η αγάπη τους για αυτό που υπηρετούν και η Α. Καλλιμάχου μού χάρισε το βιβλίο «Επιληψία αγάπη μου» του συζύγου της Κ. Καλλιμάχου. Στο εξώφυλλο, εικονίζεται η φιγούρα ενός κοριτσιού σ΄ ένα καταπράσινο λιβάδι, της κορούλας τους, Μαρίας-Φωτεινής, πάσχουσας από σπάνια και βαριά μορφή επιληψίας. Στις σελίδες του βιβλίου ξεδιπλώνονται γεγονότα, σκέψεις, μαζί κι ανθρώπινες παλινδρομήσεις, μέχρι την ιερή στιγμή της απόφασης των δύο γονιών να ακολουθήσουν τον κοινό δρόμο μιας αγάπης δίχως όρια, σ ΄ ένα ταξίδι που το συντροφεύει ο πόνος κι η αγωνία. Κι είναι όντως αντισυμβατικά τολμηρό να δηλώνουν πως ένα στα πέντε παιδάκια με επιληψία δεν θα φτάσει ποτέ στην εφηβεία… Τέτοιου είδους καταστάσεις, σε πιο ελεγχόμενο περιβάλλον, βιώνουν πολλοί γονείς και παιδιά με διάφορες διαταραχές.
Στο βιβλίο, η «γνωριμία» με την επιληψία είναι μια αλυσίδα από κρίκους, πρώτα το 1974, όταν η μικρή Αντιγόνη, κατατρεγμένο προσφυγάκι λόγω της τουρκικής εισβολής, φτάνει με την οικογένειά της σ΄ ένα χωριό στο Τρόοδος. Εκεί, μέσα στα χαλάσματα ενός σπιτιού, ακούει θόρυβο και μια πονεμένη πνιχτή κραυγή ενός ανθρώπου. Ένα σκελετωμένο πλάσμα, μια νεαρή γυναίκα ξεπροβάλλει μέσα στη βρώμα και τα κουρέλια, με το ένα πόδι δεμένο με αλυσίδα. Ξαφνικά, μια γριά φώναξε στη μικρή Αντιγόνη:
- Κόρη, φύγε! Είναι δαιμονισμένη.
Ακούγονται ουρλιαχτά, το πλάσμα χτυπιόταν. Η μικρή Αντιγόνη έτρεξε να γλυτώσει, αν όμως ο χρόνος γύριζε πίσω, το μόνο που θα’ θελε θα ήταν ν’ αγκάλιαζε εκείνο το παιδί όπως τώρα το δικό της.
Τέλειωσα το βιβλίο και βυθισμένος στις σκέψεις μου για όσα υποφέρουν καθημερινώς παιδιά και γονείς, βρέθηκα τη Μεγάλη Παρασκευή βράδυ, στην εκκλησία της ενορίας μου. Η χορωδιακή ψαλμωδία με τον Επιτάφιο Θρήνο έφτασε στην Στάση Γ΄:
«Η δάμαλις τον μόσχον, εν ξύλω κρεμασθέντα, ηλάλαζεν ορώσα.»
Εκείνη τη στιγμή, ακούστηκε από τον γυναικωνίτη ένας πονεμένος αλαλαγμός. Μετά, θόρυβος από σώμα που πέφτει και χτυπιέται και την υμνωδία να τα σκεπάζει:
«Ανέκραζεν η κόρη, θερμώς δακρυρροούσα, τα σπλάγχνα κεντουμένη.»
Για μια στιγμή ήθελα να τρέξω να φύγω μακριά αλλά με κρατούσε στο πόδι μια βαριά αλυσίδα, όπως εκείνη που ήταν δεμένο το πλάσμα του Θεού μέσα στα χαλάσματα το 1974. Ευτυχώς, η ψαλμωδία ακούστηκε λυτρωτικά:
«Πεπλάνηται ο πλάνος, ο πλανηθείς λυτρούται, σοφία σή Θεέ μου.»
Με τη σκέψη στα πονεμένα πλάσματα του κόσμου, η ψυχή του ανθρώπου γαληνεύει κάτω από τα ρόδα του Επιταφίου.
Υ.Γ. Μια πρώτη εκδοχή του κειμένου, δημοσιεύτηκε πριν αρκετά χρόνια με διαφορετικό τίτλο.
Κώστας Μαυρίδης, Ευρωβουλευτής (ΔΗΚΟ - S&D), Πρόεδρος της Πολιτικής Επιτροπής για την Μεσόγειο