Η διασύνδεση του πρωτογενούς τομέα, με την εκπαίδευση, η μεταποίηση, την εστίαση και τον τριτογενή τομέα, όπως είναι ο τουρισμός, βρέθηκε και φέτος στο επίκεντρο του Messinia Forum, 3ου στη σειρά.
Μάλιστα, φέτος, ήταν τριήμερη η διοργάνωση με τη συμμετοχή πολλών καλεσμένων ομιλητών και δεκάδων παραγωγών, ενώ δεν έλειψαν και συζητήσεις γύρω από το άθλημα Padel, το οποίο γνωρίζει μεγάλη ανάπτυξη. Στη συζήτηση μίλησε και ο Καλαματιανός Σωκράτης Παπασταθόπουλος, ο οποίος αφού σταμάτησε το επαγγελματικό ποδόσφαιρο, ασχολείται ερασιτεχνικά με το Padel.
Ανάμεσα στα πολλά και σημαντικά που αναπτύχθηκαν κατά τη διάρκεια του τριημέρου, ξεχώρισε το πάνελ που είχα την τιμή να συντονίσω, με τιμώμενο πρόσωπο τον Ηλία Μαμαλάκη, μάγειρα, γαστρονομικό συγγραφέα και βραβευμένο από την Unesco. Συμμετείχαν επίσης ο σεφ Ιάκωβος Απέργης που άλλαξε τη γεύση του νοσοκομειακού φαγητού, η σεφ Μυρσίνη Λαμπράκη με τις τηλεοπτικές της εκπομπές, ο σεφ Νίκος Φωτιάδης αρχιμάγειρας, με πολλές διακρίσεις, χρυσούς σκούφους, αστέρι Μichelin (2002) και πρόεδρος του Ινστιτούτου Ελληνικού Διατροφικού Πολιτισμού και Γαστρονομίας, και ο Αναστάσιος Κώτσιρας, καθηγητής του Τμήματος Λαχανοκομίας του Τμήματος Γεωπονίας του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου.
Παράλληλα, ο πολύ γνωστός σεφ Λευτέρης Λαζάρου, που είχε ενεργό ρόλο στην υποστήριξη του Messinia Forum, είχε πολλά να πει.
Συζητήθηκαν τρόποι ανάδειξης της μεσσηνιακής διατροφής και κατ’ επέκταση κουζίνας, ίσως η δημιουργία ενός φεστιβάλ γουρνοπούλας, αλλά και η προβολή άλλων προϊόντων.
Αν η Μεσσηνία είχε φωνή, θα μιλούσε μέσα από τις γεύσεις της. Θα ψιθύριζε ιστορίες από ελαιώνες, θα αφηγούνταν παιδικές αναμνήσεις με ντομάτες από τον κήπο, θα τραγουδούσε καλοκαίρια γεμάτα αρώματα, μυρωδιές, φροντίδα και γη.
Η γεύση δεν είναι μόνο απόλαυση. Είναι πολιτισμός. Είναι μνήμη. Είναι ο πιο άμεσος τρόπος να καταλάβεις έναν τόπο, να μπεις στην ψυχή του, να τον αγαπήσεις.
Στο πάνελ δε μιλήσαμε απλώς για τρόφιμα ή συνταγές. Εξερευνήσαμε τη σχέση μας με τη γη, τους ανθρώπους της και τη δημιουργικότητα που αναδύεται από τα πιο απλά υλικά.
Ποια είναι η γεύση της Μεσσηνίας; Είναι η γλυκύτητα του σύκου, η φρουτώδης ένταση του ελαιολάδου, η δροσιά της σταφίδας, το άρωμα του βασιλικού στον ντοματοκεφτέ. Είναι όμως και κάτι πιο βαθύ: είναι μνήμη, ταυτότητα, σχέση με τη γη και τον χρόνο. Είναι το «παράγουμε για να θυμόμαστε» και «μαγειρεύουμε για να συνδεθούμε».
Η γεύση, ειδικά όταν είναι τοπική, δεν είναι απλώς μια αίσθηση. Είναι πολιτισμός. Είναι οικονομία. Είναι βιωσιμότητα. Και κυρίως, είναι γέφυρα – ανάμεσα στο χωράφι και το τραπέζι, στον παραγωγό και τον μάγειρα, στον επισκέπτη και τον τόπο.
Στη συζήτηση μιλήσαμε για την αξία των μεσσηνιακών προϊόντων, για τις διαδρομές που τα φέρνουν από το χωράφι στο πιάτο, και για το πώς η επιστήμη, η δημιουργικότητα και η αγάπη για τον τόπο μας μπορούν να διαμορφώσουν το γαστρονομικό μας μέλλον.