Η κοινή άμυνα είναι το πιο πιεστικό ζήτημα για την Ένωση. Σε αυτό το μέτωπο o Φρίντριχ Μερτς έχει ήδη πάρει θέση. Η γερμανική ψήφος θα πρέπει να τερματίσει μια μακρά περίοδο γερμανικής αδυναμίας και δισταγμού στην Ευρώπη.
Στο πιο φλέγον ζήτημα της ημερήσιας διάταξης σήμερα, δηλαδή την κοινή άμυνα, ο ακτιβισμός και οι προτάσεις του Μακρόν σίγουρα δεν αρκούν.
Το καλό εκλογικό αποτέλεσμα του Φρίντριχ Μερτς ανοίγει τον δρόμο για την επανεκκίνηση του γαλλογερμανικού κινητήρα.
Απαραίτητο, όπως και κατά τη διάρκεια του Covid, η προώθηση νέων μορφών επιμερισμού κινδύνου και η ανεξάρτητη διασφάλιση της συλλογικής ασφάλειας.
Η απροσδόκητη εγκάρδια κατανόηση μεταξύ Τραμπ και Πούτιν μας αναγκάζει να εξετάσουμε ακραία σενάρια.
Τι θα συνέβαινε, για παράδειγμα, εάν η Ρωσία απειλούσε ρητά ότι θα επιτεθεί σε μια χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης στα ανατολικά σύνορα;
Το άρθρο 42.7 της Συνθήκης της Λισαβόνας θα υποχρέωνε τα άλλα κράτη μέλη να την βοηθήσουν με όλα τα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους, μια υποχρέωση ακόμη πιο απαιτητική από το άρθρο 5 του ΝΑΤΟ.
Όπως είναι γνωστό, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν διαθέτει κοινό στρατό ούτε ασφαλή υποδομή συντονισμού και επικοινωνίας για στρατιωτικές επιχειρήσεις.
Φυσικά, θα μπορούσαμε να βασιστούμε στο ΝΑΤΟ.
Θα χρειαζόμασταν όμως αμερικανική άδεια και δεν είναι δεδομένο ότι θα μας την έδινε ο Ντόναλντ Τραμπ, ο 47ος Αμερικανός Πρόεδρος και Ανώτατος Διοικητής των Ενόπλων Δυνάμεων των ΗΠΑ.
Σε αυτή την περίπτωση, θα έπρεπε να δημιουργήσουμε, ως Ευρωπαϊκή Ένωση, βιαστικά ένα πολυεθνικό κέντρο άμυνας και μια αλυσίδα διοίκησης.
Αλλά ποιος θα αποφάσιζε την πολιτική γραμμή, ποια η φωνή που θα μιλούσε εξ’ονόματος της Ευρωπαϊκής ’Ένωσης;
Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο των 27;
Ή η τριαδική Προεδρία που συγκροτήθηκε από τον Aντόνιο Κόστα , από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, την Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, την Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και την Κάγια Κάλλας την αντιπρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής;
Στη σύγχρονη εποχή, οι πόλεμοι ήταν αυτοί που διευκόλυναν την ενίσχυση του κράτους. Μέχρι στιγμής η ουκρανική κρίση δεν έχει ωθήσει προς αυτή την κατεύθυνση.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση γεννήθηκε ως μια ένωση εθνικών κρατών, που ενδιαφέρονται να ενσωματωθούν για να ενισχυθούν.
Οι ιδρυτές της Ένωσης ήθελαν να εξαλείψουν τον κίνδυνο νέων ενδοευρωπαϊκών πολέμων και να κάνουν τις χώρες τους πιο ευημερούσες χάρη στην κοινή αγορά.
Η προοπτική ενός υπερεθνικού υπερκράτους πάντα προκαλούσε δυσπιστία, αν όχι φόβο.
Το Ηνωμένο Βασίλειο αποχώρησε από την Ευρωπαϊκή Ένωση για αυτόν τον λόγο.
Αυτό που χρειάζεται σήμερα η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μια κοινή διακυβέρνηση στον τομέα της ασφάλειας, ικανή να επικρατήσει η λογική του συνόλου.
Πολλές από τις λύσεις που υιοθετήθηκαν μετά την κρίση του ευρώ έχουν εμπνευστεί από ιδέες, προτάσεις και πειράματα που έχουν ήδη ξεκινήσει σε προηγούμενες φάσεις της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση προέβλεπε έναν ευρωπαϊκό στρατό, χρηματοδοτούμενο από κοινό προϋπολογισμό, με υπερεθνική δομή διοίκησης.
Η πολιτική ηγεσία θα ανατεθεί σε μια εννεαμελή Επιτροπή, συμπεριλαμβανομένου ενός προέδρου, εξουσιοδοτημένη να λαμβάνει αποφάσεις με πλειοψηφία.
Πολλοί πιστεύουν ότι θα μπορούσε να υπάρξει μια αφετηρία συζήτησης για την δημιουργία μιας Ευρωπαϊκής Αμυντικής Ένωσης.
Το κύριο εμπόδιο παραμένει η απαίτηση της ομοφωνίας, η οποία είναι δύσκολο να παρακαμφθεί ακόμη και μέσω του μέσου της ενισχυμένης συνεργασίας.
Πολιτική φαντασίας;
Μόνο μέχρι ένα ορισμένο σημείο.
Σε αντίθεση με τον Σόλτς , ο Μερτς έχει ήδη πάρει θέση υπέρ της κοινής άμυνας, δείχνοντας επίσης την προθυμία του να χρηματοδοτήσει την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Όμως τα φώτα της δημοσιότητας ανήκουν πλέον στην προέλαση του AfD.
Ας μην ξεχνάμε όμως ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Γερμανών έχει επιβραβεύσει τα κόμματα της δεξιάς και της ακροδεξιάς.
Το γεγονός και μόνο ότι η Γερμανία επιβεβαίωσε την ευρωπαϊκή της επιλογή είναι, ωστόσο, ένα πολιτικό μήνυμα τεράστιας σημασίας όχι μόνο για την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και για τον Τραμπ, τον Πούτιν και τον Ζελένσκι.
Θα δώσει η εκλογή Μερτς νέα ώθηση στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο πολιτικό σκηνικό που διαμορφώνεται μετά τις γερμανικές εκλογές;
Ας περιμένουμε τον σχηματισμό κυβέρνησης στη Γερμανία και τις πρώτες αντιδράσεις μέσα στους κόλπους της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.