Ανάμεσα στην είδηση της δολοφονίας του ενδεκάμηνου βρέφους που βρέθηκε να επιπλέει στον Αλιάκμονα, από τη μητέρα του, και τον αδόκητο χαμό μιας αγαπημένης φίλης που ήθελε να ζήσει, μεσολαβεί ένα…όνειρο.
Τόση είναι η διάρκεια μας με τις ενδεχόμενες αυξομειώσεις. Άλλος πολύ, άλλος λιγότερο, την ώρα του ύπνου ο άνθρωπος συνειδητοποιεί πως δεν διαφέρει σε τίποτα από τους υπόλοιπους. Ακούγεται σκληρό και παράδοξο, αλλά έτσι γίνεται : νομοτελειακά και πέρα ως πέρα αδιαμφισβήτητα. Ένα όνειρο είμαστε, που άλλοι το βιώνουμε κοιμισμένοι και άλλοι ξυπνητοί, άλλοι μπρούμυτα και άλλοι ανάσκελα , ένα όνειρο ασυνάρτητο με την ίδια κατάληξη που οι τυχεροί το παίρνουν αγκαλιά κι οι άτυχοι γυρνάνε πλάτη , ένα όνειρο όπως θέλεις να σε θυμούνται.
Ένας ψέμα πιο βολικό από την άγνοια , πιο χρήσιμο από το χρήμα, πιο ανθεκτικό από την αγάπη.
Ενδιάμεσα, στα στάδια που μεσολαβούν από την υπνηλία μέχρι την απώλεια συνείδησης, εκεί που το κεφάλι γέρνει , το σώμα χαλαρώνει και το τηλέφωνο ακούγεται βαθειά, εκεί που τα πεπραγμένα της ζωής περνάνε σε κρόουλ στην κάτω πλευρά της οθόνης, το όνειρο που δεν κατακτήθηκε επειδή εμείς δεν αλλάξαμε, γίνεται το προστάδιο μιας διαδικασίας που οδηγεί σε ένα χρόνο χωρίς καλοκαίρια. Εκεί, θυμάσαι τα φιλιά που δεν έδωσες, τα ταξίδια που δεν έκανες, τις μάχες που έχασες, τις φορές που έκανες τη μάνα σου να κλάψει, την καρδιά σου που δεν έγινε ποτέ αλλουνού.
Εκεί, και ενώ η συνείδηση μας είναι ακόμη ενεργή, ενώ το φως και το σκοτάδι εναλλάσσονται μέσα μας, η καρδιά και το σώμα αφήνονται στο εσωτερικό ταξίδι με πυξίδα τον νου που μας οδηγεί στα πιο σκοτεινά συρτάρια της ύπαρξης. Εδώ, λίγο πριν περάσουμε το κατώφλι του ονείρου κι ενώ τα μάτια μας ακόμη κινούνται, μια θάλασσα από πρόσωπα που μοιάζουν αποκομμένα από τα σώματα τους, ένα βουβό συλλαλητήριο αναποδογυρίζει το σκηνικό που στήσαμε τη μέρα γιατί αρνούμαστε να αποδεχτούμε πως ποτέ δεν υπήρξαμε δειλοί, ψοφοδεείς, αναίσθητοι, ιδιοτελείς. Ποτέ δεν υπήρξαμε πρόσωπα ανίκανα να αφοσιωθούν και ανίσχυρα να απολαύσουν τη χαρά του άλλου.
Κι αν ο φόβος μάς κυκλώνει και η αγωνία μας περισσεύει, αν πετάμε στη θάλασσα και κολυμπάμε στα σύννεφα, αν τα ζώα και τα φυτά βρίσκονται στις ταράτσες , η αντίσταση να αποδεχτούμε το παράλογο σαν λογικό προέρχεται από τη γνώση πως το φάρμακο σε κάθε πείνα, σε κάθε λύπη, σε κάθε αρρώστια είναι τόσο απλό όσο ένα ‘κλικ!’
Και τότε, ανακαλύπτεις την αληθινή φιλία στις αντιθέσεις, τη θλίψη στα θεμέλια των πάντων, τα μεγάλα εμπόδια που ήταν τόσο μικρά, την ευτυχία που κόβει σαν μπαμπάκι , το πόσο πλήρεις γεννιόμαστε, το πόσο μαγικά πλάσματα είναι οι άνθρωποι και πως ποτέ μα ποτέ δεν ξεφεύγεις κάνοντας απλά πως δεν βλέπεις.
Εκεί πάνω θες να ξυπνήσεις. Να σβήσεις το όνειρο. Να μπεις στη διαδικασία της λήθης. Θες να τεντωθείς στον ήλιο, να γελάσεις, να αγαπήσεις, να διαβάσεις, να μεθύσεις. Είναι φριχτό να χάνεις την ελπίδα κι ακόμη φριχτότερο να την στερείς από τους άλλους, αλλά με κάποιο ανεξήγητο τρόπο, τα βλέφαρα μένουν κλειστά, τα μέλη δεν υπακούν, τα παράσιτα και οι ιοί κατακλύζουν το σύστημα και το οδηγούν σε κατάρρευση.
Κι ενώ κοιτάς ανήμπορος το βρέφος που χάνεται στα παγωμένα νερά, βλέπεις και τη δική σου ζωή να γλιστράει και να ενώνεται δίκαια, νομοτελειακά, οδεύοντας προς το Σύμπαν, απλά, όπως πλένεις τα χέρια και αποτελεσματικά, όπως αλλάζεις τα γυαλιά σου για να αρχίσεις το διάβασμα.
*‘Η ζωή είναι Όνειρο’ : CALDERON-DE LA BARCA (1635)