Όλοι έχουμε τις ιδιοτροπίες μας αλλά εγώ, μαζί με αυτές, έχω και ένα βίτσιο. Θέλω να έχει ο κάθε ένας την ελευθερία να λέει ότι κατεβάζει η κούτρα του. Να ακούω βρε παιδί μου και να διαπιστώνω ότι η ηλιθιότητα δεν έχει πάτο.
Μπορεί να μην συμφωνώ, άλλα θέλω να έχει το δικαίωμα να λέει τις ανοησίες του χωρίς κανένα περιορισμό, ούτε νομικό ούτε ηθικό. Για να διαπιστωθεί άλλη μια φορά ότι οι δύσκολες καταστάσεις δεν διαμορφώνουν τους χαρακτήρες των ανθρώπων, αλλά τους αποκαλύπτουν.
Θέλω π.χ να θυμάμαι τα ψέματα του Α. Τσίπρα η τις «ουτοπίες», όπως αυτός τα βάφτισε σε μια ομιλία του στην Βουλή, για το σκίσιμο των μνημονίων με «ένα νόμο και ένα άρθρο» και το δημοψήφισμα παρωδία που μας έφεραν πιο κοντά στον πάτο.
Θέλω να θυμάμαι τον Α. Τσίπρα να ανακοινώνει το δεύτερο «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» από την ΔΕΘ, με περισσότερες παροχές από το πρώτο που δεν υλοποιήθηκαν ποτέ και χάθηκαν κατά την επιστροφή του.
Θέλω να ακούω τον Μητσοτάκη να υπόσχεται καλύτερες μέρες, από εκείνες τις καλές, που τις βλέπει μόνο αυτός και κανένας άλλος.
Την «βρίσκω» να ακούω την υπουργό τουρισμού Όλγα Κεφαλογιάννη να δηλώνει μετά την κατακραυγή για την δημόσια δαπάνη των 17.980 ευρώ για τα μπορντοροδοκόκκινα χαλιά της Κυρίας Δ. Μοιραράκη: «Κρίθηκε απαραίτητη η ανανέωση των χαλιών, για την υποδοχή προσώπων από όλο τον κόσμο που εκπροσωπούν, μεταξύ άλλων, κράτη και φορείς του νευραλγικού αυτού τομέα για την Ελλάδα», προκαλώντας τους Έλληνες πολίτες που αδυνατούν να εξασφαλίσουν τα απαραίτητα για την καθημερινότητά τους
Και αναρωτιέται κανείς; Ο προηγούμενος υπουργός που τους υποδεχόταν;
Ξέρω. Δεν είχε την αισθητική της κυρίας Κεφαλογιάννη.
Θέλω να ακούω τους «87» που στην πορεία έγιναν «100» να λένε ότι ο Α. Τσίπρας είναι ένα πολιτικό κεφάλαιο για τον τόπο και αρνούνται να αντιληφθούν ότι την σημερινή τους πολιτική παρακμή και ανυποληψία την οφείλουν αποκλειστικά σε αυτόν.
Ηδονίζομαι όταν ακούω την αριστερή ρητορική του Σ. Κασσελάκη που μου θυμίζει ένα στίχο του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ: «Το κούφιο τίποτα, φαιδρό, με κορδωμένο βήμα».
Και η ηδονή κορυφώνεται όταν αυτό το πολιτικό τίποτα έχει την στήριξη του 45% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ και αναρωτιέμαι τι απωθημένα κουβαλά η ψυχή των ανθρώπων.
Με πιάνουν γέλια να ακούω τον «αψύ Κρητικό» Π. Πολάκη να λέει ότι «θέτει διαθεσιμότητα» για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ.
Και συγχρόνως κλάματα για έναν άνθρωπο που τραμπουκίζει εναντίων γυναικών, πολιτικών αντιπάλων, στοχοποιεί δικαστές, δημοσιογράφους, τραπεζικούς, επικεφαλής ανεξάρτητων Αρχών ζητώντας «εκκαθαρίσεις», ενώ σαν δήμαρχος ομολογούσε ότι κρατούσε διπλά βιβλία.
Γελώ όταν ακούω τον Χ. Δούκα που διεκδικεί την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ να ισχυρίζεται ότι αν εκλεγεί θα κρατήσει και τις δύο θέσεις. Και του δημάρχου Αθηναίων αλλά και την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ και δεν μας λέει πως θα γίνει αυτό.
Εκτός αν πιστεύει ότι το ένα από τα δύο είναι πάρεργο.
Θέλω να θυμάμαι την Μ. Ρεπούση να λέει ότι στη Σμύρνη οι Έλληνες «συνωστίζονταν στην προβλήτα» όχι γιατί τους αφαλόκοβαν οι χασάπηδες Τσέτες, αλλά γιατί βιαζόντουσαν να περάσουν απέναντι να κάνουν διακοπές στην Λέσβο.
Θέλω να θυμάμαι την Ε. Ακρίτα να υιοθετεί και να αναπαράγει ένα προπαγανδιστικό άρθρο του Σπίγκελ εις βάρος της χώρας μας για την νεκρή «Μαρία στον Έβρο», χωρίς να το ψάξει όπως όφειλε σαν δημοσιογράφος, με μοναδικό κίνητρο το κομματικό συμφέρον του ΣΥΡΙΖΑ ζητώντας συγνώμη όταν αποκαλύφθηκε η απάτη.
Θέλω να ακούω την Έλενα Ακρίτα να ισχυρίζεται ξεδιάντροπα ότι δικαίωμα στην πολιτική έχουν αυτοί που το σπίτι τους διαθέτει εσωτερική πισίνα και όχι ο «γιός της πλύστρας». Διασκεδάζω που πίστεψε ότι ο αυτό το είπε ο Λένιν, γιατί κατά την κρίση της ο Λένιν έναν «γιάπη» τον κουβαλούσε πάντα μέσα του.
Θέλω να θυμάμαι τους «ειδικούς» των social media και του ίντερνετ να ισχυρίζονται ότι ο κορονοϊός «ήταν προπαγάνδα φόβου», τα εμβόλια ήταν έργο του σατανά και ότι τα εκατομμύρια άνθρωποι που έχουν πεθάνει μέχρι σήμερα, δεν «έφυγαν» από τον κορονοϊό, αλλά, αφού θα πέθαιναν που θα πέθαιναν γιατί ήταν μεγάλοι σε ηλικία, η είχαν υποκείμενα νοσήματα, αποφάσισαν να «φύγουν» μόνοι τους μια ώρα αρχύτερα.
Έχω ένα βίτσιο το ομολογώ...
Θέλω να βλέπω ότι όλες αυτές οι ανοησίες όχι μόνο βρίσκουν ακροατήριο, αλλά κάποιοι τις πιστεύουν και τις αναπαράγουν κι όλας.