Έχω μία ξαδέρφη. Μακρινή, αλλά μεγαλώσαμε η μία στην άλλη πολύ κοντά. Από την πλευρά των μητέρων μας, κι δυο με καταγωγή από το Καταφί (Καταφύγι) Πιερίων, δηλαδή Καταφιώτισσες.
Είχα αγωνία να ανταμώσουμε τις γιορτές. Για την ακρίβεια είχα λαχτάρα να συμπέσουν οι ημέρες που θα είμαστε Κατερίνη για να συναντηθούμε. Από το καλοκαίρι που την προσέλαβαν μέσω LinkedIn σε μία κατασκευαστική εταιρεία στη Γερμανία, σε μία πόλη με δύσκολο όνομα, συνεχώς είχα την έγνοια αυτή. Crailsheim, Crail-sheim, έλεγε και ξανάλεγε, αλλά εγώ που να επαναλάβω.
Έτσι όταν μαζευτήκαμε παραμονή Πρωτοχρονιάς όλοι μαζί γύρω από το μεγάλο μοναστηριακό τραπέζι στο αγαπημένο μας στέκι, το Red, δεν κρατήθηκα:
-Τι ωραία που συνέπεσαν οι άδειές μας! Μέχρι πότε θα είσαι εδώ;
-Με απέλυσαν. Από τις 16 Νοεμβρίου.
-Γιατί;
-Δεν μου είπαν. Με απέλυσαν χωρίς να μου πουν τίποτα. Ρώτησα την υπάλληλο στο λογιστήριο με ποιον μπορώ να μιλήσω, αλλά μου είπε ότι είναι καλύτερα για μένα να μην μιλήσω με κανέναν.
Καίτοι εν συνεχεία στη συζήτηση ανέφερε ότι είχε πάει με πρόθεση να εξαντλήσει το δεκαοχτάμηνο συμβόλαιό της, δεν στεναχωρήθηκα. Η ξαδέρφη μου έχει έναν τρόπο ακόμη και τις μικρές ήττες που όλους τους υπόλοιπους μας γονατίζουν, να τις κάνει να λάμπουν σαν υπέρλαμπρες νίκες. Παρά ταύτα, το ερώτημα περί λόγου απολύσεως συνέχιζε να πλανάται.
-Την τελευταία ημέρα στο γραφείο, η Χρ. έκανε τροχό και κατακόρυφο, ξαφνικά πέταξε ο φίλος της στην ομήγυρη.
-Ε και; Για να ξεμουδιάσω, δεν με απέλυσαν γι΄αυτό, εκείνη επέμεινε, εξάλλου δεν είδα κανέναν συνάδελφο εκείνη την ώρα να τρέχει να το μαρτυρήσει.
Η Χρ. είναι σπάνιο πλάσμα. Αποτελεί έναν σπάνιο συνδυασμό ακριβών χαρισμάτων. Δεν έχει κακία μέσα της, μπορεί να γίνει απότομη, να πει ή να κάνει καμιά μικροκακιούλα, αλλά κακία δεν έχει. Σε αντίθεση με τους περισσότερους που διαφημίζουν και πουλάνε τις καλοσύνες τους, αλλά μέσα τους δεν κατοικεί καλοσύνη καμία. Η Χρ. δεν ασχολείται ποτέ με τους άλλους, δεν σχολιάζει, δεν κρίνει. Ακόμη και αν αναφερθεί σε κάποιον, θα το κάνει με έναν κατάδικό της, ευγενή τρόπο, που νομίζω ότι τον πήρε από την μητέρα της. Η Χρ. την πιο δύσκολη, κρίσιμη ώρα, είναι πάντα εκεί. Χωρίς να συμβουλεύει, να νουθετεί, να φλυαρεί. Απλώς να περιφέρεται και να μιλάει για συνταγές ή για έρωτες, ή μοναχά για να σου κρατάει το χέρι στα υπόγεια των χειρουργείων τις ατελείωτες ώρες μιας μεγάλης επέμβασης: «Μη στεναχωριέσαι, ο πατέρας σου δεν πονάει, αυτή την στιγμή δεν καταλαβαίνει τίποτα».
Η μητέρα της και θεία μου, που την έκανε μετά τα δεύτερα άντα, έχοντας δύο πτυχία, ελληνικής και αγγλικής φιλολογίας, και πολυετή εμπειρία στην διδασκαλία, συνεχώς έλεγε στην δική μου, όταν μας μεγάλωναν: «Μετριότητες, παρακαλώ τον Θεό τα παιδιά μας να είναι μετριότητες, μη ζηλέψεις ποτέ τα ξεχωριστά παιδιά». Και πιο ξεχωριστό παιδί από το δικό της τελικά δεν βγήκε.
-Την λατρεύω την Κατερίνη, μου λεγε την παραμονή, αλλά όταν είμαι εδώ βαριέμαι. Και όταν ζω αλλού, μου λείπει, μου λείπουν όλοι εδώ.
Η Χρ. μετά από τις σπουδές στην Αρχιτεκτονική Θεσσαλονίκης, στην οποία εισήχθη χωρίς διάβασμα, παίζοντας όλη την ημέρα τάβλι στο στέκι της εποχής, έκανε μεταπτυχιακά και εργάστηκε στο Λονδίνο.
-Στην Γερμανία είναι όλοι άρρωστοι. Ξυπνούσα κάθε πρωί και ξεκινούσα με πρόπολη, βασιλικό πολτό και κοκτέιλ από βιταμίνες.
-Η Χρ. είναι ο μόνος άνθρωπος στον οποίο φέρνει νεύρα ο βασιλικός πολτός και η γιόγκα, συμπλήρωσε εκ νέου ο σύντροφός της, που δεν είναι μαζί παρά τα τελευταία δύο χρόνια.
Θυμήθηκα που πριν από δεκαπέντε περίπου έτη ένας δικηγόρος, φίλος του ιατρού χειρουργού πατέρα της, -Μπεκτασή με καταγωγή από τη Μετζγκοράνη Τεπελενίου, καθώς ο Κεμάλ Ατατούρκ είχε εξορίσει όλους τους Μπεκτασήδες Δερβίσηδες στην Αλβανία, τη μόνη χώρα της Ευρώπης που αποδεχόταν όλες τις θρησκείες, σέκτες και εθνότητες -, αυστηρά της είχε πει: «Γιατί παιδί μου έχεις τόσα νεύρα; Ο πατέρας σου δεν ήταν νευρικός άνθρωπος». Για να λάβει την απάντηση: «Γνωρίζατε τον πατέρα μου όταν ήταν στην ηλικία μου;»
Η ομορφιά και η κορμοστασιά της, -μπαλαρίνα γαρ και επί χρόνια αθλήτρια-, είναι παροιμιώδεις. Από εκείνη την ημέρα, που μας έλεγε τα νέα της για τον Γερμανό διευθυντή της, συνεχώς χαμογελάω, όταν στα καλά καθούμενα δεν σκάω μόνη μου στα γέλια. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το αφεντικό της στην Γερμανία θα την θυμάται για πολύ καιρό ακόμη.
Η φωτογραφία απεικονίζει ό,τι είναι η ξαδέρφη μου για εμένα: η αιώνια λιακάδα, ένας χρυσός ανθός, ακόμη και μέσα στην πιο σκληρή βαρυχειμωνιά.