Οι συζητήσεις για τα οικονομικά με τον/τη σύζυγό μας, η κακή βαθμολογία του έφηβου παιδιού μας, ο ενδεχόμενος χωρισμού με το ταίρι μας, το γεγονός ότι πάσχουμε από μια επικίνδυνη ασθένεια: Όλες αυτές οι συζητήσεις δεν είναι απλές. Όμως όταν τις αποφεύγουμε τα προβλήματα διογκώνονται. Οπότε μήπως αντί να τις παρακάμπτουμε, να προσπαθήσουμε να τις κάνουμε λιγότερο αγχωτικές;
Δυστυχώς, δεν υπάρχει τρόπος να εξαλειφθούν μονομιάς όλα τα άβολα συναισθήματα που εμφανίζονται όταν χρειάζεται να συζητήσουμε κάτι σοβαρό. Ωστόσο, υπάρχει μια απλή στρατηγική που μπορούμε να δοκιμάσουμε, προκειμένου να κάνουμε αυτές τις συνομιλίες να κυλήσουν λίγο πιο ομαλά: Ξεκινάμε την κουβέντα, ενώ κάνουμε μια βόλτα με τα πόδια.
Γιατί οι ειδικοί μας συνιστούν να περπατάμε καθώς μιλάμε για σοβαρά θέματα
Οι περισσότεροι άνθρωποι πιάνουμε όλες τις δύσκολες συζητήσεις καθιστοί γύρω από ένα τραπέζι. Οπότε οι συνομιλητές είμαστε όλοι στατικοί και κοιταζόμαστε στα μάτια. Αλλά σύμφωνα με την Κιάρα Μπογδάνοβιτς, θεραπεύτρια γάμου και οικογένειας, ένας χαλαρός περίπατος είναι στην πραγματικότητα μια μακράν καλύτερη επιλογή για την επεξεργασία των συναισθημάτων που προκύπτουν από τις σκληρές και «τζιζ» συζητήσεις.
Αυτό συμβαίνει γιατί όταν περπατάμε τα μάτια μας κοιτάζουν εκ φύσεως προς τα εμπρός, καθώς οφείλουμε να παρατηρούμε το περιβάλλον γύρω μας για λόγους ασφαλείας. Παράλληλα κοιτάζουμε με λοξή ματιά τον συνομιλητή μας και είμαστε αφοσιωμένοι και σε αυτόν. Αυτή η πλάγια κίνηση των ματιών, γνωστή ως αμφίπλευρη διέγερση, είναι η βάση για τη θεραπεία EMDR που στη γλώσσα μας μεταφράζεται ως απευαισθητοποίηση και επανεπεξεργασία της οφθαλμικής κίνησης. Αυτή η πλάγια κίνηση των ματιών είναι που μας βοηθά να επανεπεξεργαζόμαστε τις οδυνηρές αναμνήσεις με λογική και συναίσθημα ταυτόχρονα.
Επομένως, το να κάνουμε μια δύσκολη συζήτηση εν κινήσει μπορεί να είναι πιο αποτελεσματικό από το να κοιτάζουμε το άλλο άτομο κατάματα. Διότι η κίνηση μας βοηθά να συμμετέχουμε στην κουβέντα και με τα δύο μέρη του εγκεφάλου, επιστρατεύοντας τόσο τη λογική όσο και τα συναισθήματά μας.
«Επιπλέον, ενώ η άμεση οπτική επαφή είναι κάτι όμορφο όταν νιώθουμε πραγματικά συνδεδεμένοι με τον απέναντί μας, όπως όταν μιλάμε με το ταίρι μας, μπορεί να εξελιχθεί σε επικίνδυνη και απειλητική συνθήκη όταν έχουμε μια συγκρουσιακή συζήτηση», προειδοποιεί η ψυχοθεραπεύτρια Mαντλίν Πελάχ.
Οπότε, αν περπατάμε καθώς μιλάμε, ενώ μπορούμε πού και πού να κοιτάζουμε το άλλο άτομο, όποτε νιώθουμε άβολα αποστρέφουμε το βλέμμα μας. Τόσο απλά. Και εκτός αυτού, τα διαλείμματα που παίρνουμε από την οπτική επαφή μας βοηθούν να αισθανθούμε πιο ήρεμοι και λιγότερο αγχωμένοι. Και τότε ως συνομιλητές γινόμαστε πιο ικανοί να επιλέξουμε τις σωστές λέξεις για να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας
Κι αν δεν μπορούμε να περπατήσουμε;
Ο κακός καιρός και το φορτωμένο μας πρόγραμμα συχνά μας στερούν την ευκαιρία για βόλτες. Όμως υπάρχει λύση: Αν δεν μπορούμε να περπατήσουμε, μια επιλογή για να ανοίξουμε μια ζόρικη συζήτηση είναι ο χρόνος που περνάμε στο αυτοκίνητο. Διότι όπως ισχύει και με το περπάτημα, ούτε στο αμάξι είναι απαραίτητη η άμεση οπτική επαφή. Επιπλέον, στο αυτοκίνητο δεν θα ανησυχούμε και μην τυχόν μας ακούσει κάποιος περαστικό που έτυχε να περπατά πλάι μας. Κι αν φοβόμαστε ότι η συζήτηση μπορεί να μας αποσπάσει από την οδήγηση, σταθμεύουμε σε ένα ασφαλές σημείο και τα συζητάμε εκεί.
Αν πρέπει σώνει και ντε να συναντηθούμε σε δημόσιο χώρο
Αν βρεθούμε σε ένα καφέ καθόμαστε δίπλα-δίπλα αντί να καθίσουμε ο ένας απέναντι από τον άλλο. Μπορούμε να καθίσουμε ακόμα και στο μπαρ.
Ή καθόμαστε και πάλι ο ένας δίπλα στον άλλο σε ένα παγκάκι στο πάρκο, όπου είναι φυσικό να παρακολουθούμε το τοπίο κατά τη διάρκεια της κουβέντας, αντί να συνομιλούμε πρόσωπο με πρόσωπο.
(Mε πληροφορίες από yahoo).