Κατακλυσμοί. Κοινωνικοί καταποντισμοί. Πτώσεις και καταπτώσεις.Σπρωξιές που είναι στυγνές δολοφονίες. Απάνθρωποι και υπάνθρωποι. Βαλτώδεις συσχετίσεις. Επιθετικότητα. Θυμός. Εμμονές. Μανίες και μάνητες. Παράνοια. Αδιαλλαξία. Ψυχώσεις. Άψυχοι ηγητορίσκοι. Τρέλα. Κανιβαλισμοί. Προκαταλήψεις. Άκρατη και άκριτη οργή. Διχασμοί. Σχάσεις. Σχέσεις εξάρτησης. Εθνικιστικές αποφορές. Κοινωνικές δίνες. Συνδιαλλαγές. Οπισθοδρομήσεις. Καταβόθρες. Ζόφος...
Άγριο κύμα συμπαρασύρει τις κοινωνικές μας αντιστάσεις, τις καταποντίζει στην προπέλα της οργής και τις πνίγει στα βουρκώδη νερά μιας εποχής γεμάτης οργή, θυμό και θάνατο.
Νεοβάρβαροι όλοι μας, με την επιθετικότητα ως ρόπαλο και γυμνά δόντια, αλυχτάμε ξερνώντας άρνηση και μίσος. Σε φρενήρεις ρυθμούς σχιζοφρένειας, βιαζόμαστε, προσπερνάμε, παραβιάζουμε φανάρια και νόμους, σουζάρουμε και τσακωνόμαστε, μαρσάρουμε, σφηνώνουμε και σφηνωνόμαστε, σιχτιρίζουμε, μουτζωνόμαστε, σπρώχνουμε και σπρωχνόμαστε, παίζουμε ξύλο, παίζουμε τον παπά, παίζουμε τα παιχνίδια της όποιας εξουσίας και καταλήγουμε παίγνια των συμφερόντων.
Εξέπεσε ο άνθρωπος σε θηρίο αιμοδιψές που σκοτώνει ως «ξέσπασμα», ουρλιάζει κι απειλεί σα λύκος μα «δαγκώνει» και σέρνεται σα φίδι. Στις σπηλιές και τα λαγούμια μιας ζοφερής πραγματικότητας, τρώμε τις σάρκες μας, ξεσκίζουμε τις συνειδήσεις, ακολουθούμε της αγέλης το πιο μοχθηρό κτήνος και καταλήγουμε να αλληλοσκοτωνόμαστε...
Δεν έχει όχθη, δεν έχει υπήνεμο λιμάνι αυτός ο «υδάτινος κόσμος» της άρνησης του ανθρωπισμού που καταπίνει τις πόλεις μας, βουλιάζει τη συνοχή του κοινωνικού ιστού, κατακρημνίζει τις ήπιες φωνές της λογικής και με την οργή σα τσουνάμι, καταστρέφει και ποντίζει σε θλιβερά και βρωμερά βάθη, όλες τις εκφάνσεις πολιτισμού.
Μια αγωνία ολέθρια, μας κατατρώει και μας ρουφά στη δίνη της. Πλέουμε στην επιφάνεια των συνθηκών, ανάμεσα σε σκουπίδια κι αποκαίδια, πτώματα και ιδέες σε αποσύνθεση, σπασμένους κορμούς από πολιτικούς μηχανισμούς, κομματικούς καρχαρίες αλλά και ανόητες γλώσσες του βούρκου, γύλους που ξεγελούν και δολώματα που αγκιστρώνουν.
Μας χτυπούν οι καταιγίδες από παντού. Πότε οι βροχοπτώσεις που πλημμυρίζουν τις άναρχα δομημένες πόλεις μας και μας πνίγουν στους χειμάρρους που μπαζώνουμε ακρίτως και αδιακρίτως... Πότε οι πυρκαγιές του «στρατηγού ανέμου» που καταπίνουν ολάκερα δάση, σε μια χώρα χωρίς στρατηγικές πρόληψης σε κανένα τομέα... Πότε οι αυτόκλητοι σερίφηδες που «συλλαμβάνουν» έρμους πρόσφυγες και τους εγκλωβίζουν σε φορτηγάκια διακίνησης και πότε οι διακινητές που οδηγούν στο θάνατο πλήθος ψυχές... Πότε η φαιά γείτων που χτυπά τα τύμπανα στις όχθες του Αιγαίου και πότε οι «μεγάλες δυνάμεις» που χαιδεύουν αυτιά και οπίσθια... Πότε οι νεολογισμοί των οπισθοδρομικών ταυτοαρνητών και πότε οι κωλοτούμπες των άσπαρτων σπαρτιατών...
Δεν έχει στεριά; Δεν έχει ζωή, αυτή η πλεύση απελπισίας; Δεν υπάρχει μια κοινωνική κιβωτός που να διασώσει τις ανθρωπιστικές μας αξίες;
«Ανθρώπους και κτήνη να σώζεις, κύριε!» υποψιθύριζε πότε πότε ο Παπαδιαμάντης, με ελεητική ειρωνεία. Σήμερα, προκύπτει η αναγκαιότητα να μη διασώζονται άλλα «κτήνη»...