Δίκαιες οι χαιρέκακες και ειρωνικές αμφιβολίες για τη δυνατότητα της Ευρώπης, αυτής της Ευρώπης να διαδραματίσει πλέον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ουκρανική και σε οποιαδήποτε άλλη παγκόσμια κρίση. Πράγματι, μοιάζει σαν ο οδοστρωτήρας Τραμπ να την έχει αφυπνίσει θέτοντάς την προ των ευθυνών της να υπερασπιστεί την ίδια την Ευρώπη και όσες αξίες απέμειναν από τον αγώνα κατά του ολοκληρωτισμού στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά και από τις σημαντικές πολιτικές και κοινωνικές κατακτήσεις που τον ακολούθησαν.
Στην πραγματικότητα όμως έρχεται έστω και απρόθυμα και δειλά στη θέση της Ελλάδας, που εδώ και δεκαετίες, ειδικά μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο και την όξυνση του μεταναστευτικού ζητά να υπάρξει κοινή αμυντική πολιτική και πραγματική αλληλεγγύη στο θέμα της διαχείρισης της μετανάστευσης. Έστω και αργά, συνειδητοποιούν πρώτα στην ανατολική Ευρώπη και στη Σκανδιναβία, τώρα και δυτικότερα ότι η άμυνα μιας χώρας εγγυάται τις ελευθερίες και τις κατακτήσεις της και σε μία ένωση κρατών αυτή οφείλει να είναι συλλογική.
Η Ελλάδα όφειλε από την αρχή της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία να θέτει αδιάλειπτα και σε κάθε ευκαιρία με όλους τους τόνους το ζήτημα της παράνομης εισβολής και κατοχής στην Κύπρο και της απειλής που υφίσταται από τις νεοθωμανικές διακηρυγμένες επιδιώξεις της Τουρκίας. Όφειλε παράλληλα να την καταγγέλλει αντί να προσφέρει άλλοθι στην Τουρκία πως τάχα συνομιλεί με καλή διάθεση. Γιατί σωστά κατηγορούμε τους σταθερά ευνοϊκά διακείμενους (για να το πούμε ευγενικά) Βρετανούς απέναντι στην Τουρκία, αλλά ποια είναι αλήθεια η ελληνική στάση απέναντί της; Όταν εξαιτίας της απόφασής της να μην επιβάλει κυρώσεις στη Ρωσία και της στήριξής της στη Χαμάς βρέθηκε απομονωμένη, η Ελλάδα έσπευσε να την επανεμφανίσει ως χώρα του διαλόγου, της ειρηνικής διευθέτησης των διαφορών. Γίναμε οι καλύτεροι ... πρεσβευτές της τη στιγμή που έκανε ανοιχτά στροφή προς το ευρασιανικό μέτωπο και εναντίον της Δύσης.
Είναι και τώρα καιρός να συνειδητοποιήσουμε ότι απέναντι στην πραγματική απειλή που αποτελεί ο τουρκικός αναθεωρητισμός χρειαζόμαστε άμυνα. Άμυνα στρατιωτική, διπλωματική, πολιτισμική, αλλά και άμυνα ιδεολογική εγκαταλείποντας τις ψευδαισθήσεις ότι μπορούμε να διατηρήσουμε τα κεκτημένα μας χωρίς θυσίες. Εκείνη, για παράδειγμα, την ελληνική αμυντική βιομηχανία που σήμερα θα αποτελούσε έναν δυναμικό παράγοντας οικονομικής ανάπτυξης τόσο για τις ελληνικές ανάγκες όσο και για την ενίσχυση των εξαγωγών ποια δύναμη στην Ελλάδα την έχει εντάξει στο πρόγραμμά της;
Οι άλλες επιλογές είναι είτε να μην προβαίνουμε σε εξοπλισμούς και να ”πουλάμε κανέναν πύραυλο για να πάρουμε βιβλία” είτε να είμαστε μονίμως εξαρτημένοι από τις ξένες πολεμικές βιομηχανίες. Όπως και γεωστρατηγικά, για να κλείσω το σημείωμα όπως το ξεκίνησα, καλή η συχνά πετυχημένη και εύστοχη σκληρή κριτική στην Ευρώπη, αλλά ούτε ο Τραμπ αποτελεί (ούτε ο ίδιος εξάλλου το επιθυμεί) αξιόπιστο σύμμαχο ούτε κάποια από τις σκοταδιστικές δυνάμεις του ανατολικού δεσποτισμού.
Τώρα που η πλειοψηφία των Ευρωπαίων έρχεται στις δικές μας θέσεις ας τους θυμίζουμε τις ευθύνες και τις προτεραιότητες για τις οποίες για δεκαετίες επιμένουμε. Αρκεί να είμαστε πρώτα εμείς συνεπείς και μάχιμοι.