Εάν όντως ο στόχος των εμπνευστών της οικοδόμησης της Ε.Ε ήταν η δημιουργία μιας πραγματικής και λειτουργικής ένωσης κρατικών οντοτήτων σε επίπεδο νομοθεσίας, οικονομίας και άμυνας, τότε ασφαλώς, υπό το φως των εξελίξεων των τελευταίων ετών, θα έπρεπε να είναι πλήρως απογοητευμένοι, όσοι τουλάχιστον από αυτούς είναι ακόμη εν ζωή.
Και εάν ο Μακρόν είχε δίκαιο χαρακτηρίζοντας, σχετικώς προσφάτως, το ΝΑΤΟ, «εγκεφαλικά νεκρό», τότε με την ίδια λογική η Ε.Ε θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί, ως προς την οικονομία και την άμυνα, αυτοκτονική και καχεκτική, αντιστοίχως.
Ως προς, δε, τον πολιτικό της σχεδιασμό, για την αντιμετώπιση των σύγχρονων προκλήσεων της επελαύνουσας Τέταρτης Βιομηχανικής Επανάστασης, αυτός ανέτως χαρακτηρίζεται, ως «αδικαιολογήτως απών».
Και για όσους τυχόν απορούν ή διαφωνούν με τους ως άνω αποδιδόμενους χαρακτηρισμούς, εξηγούμαι σαφώς και συνοπτικώς.
Πρώτον: Εννοιολογικώς η λέξη Ένωση, στην περίπτωση της άσκησης της «ενιαίας», υποτίθεται, οικονομικής πολιτικής της Ε.Ε, είναι τουλάχιστον κενή περιεχομένου, ακόμη και σε επίπεδο Ευρωζώνης!
Δεν είναι δυνατόν, οποιαδήποτε πολιτική να θεωρηθεί κοινή και ενωτική, από τη στιγμή που αυτή ασκείται και εφαρμόζεται με διαφορετικά και ανισοβαρή κριτήρια για κάθε ένα μέλος ξεχωριστά.
Το αποτέλεσμα αυτής της ανάπηρης οικονομικής πολιτικής είναι η εξασφάλιση υπέρογκων πλεονασμάτων για συγκεκριμένες χώρες μέλη του Βορρά, όπως η Γερμανία, σε βάρος των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου, οι οποίες δανείζονται με πολύ υψηλότερα επιτόκια σε σχέση με το σκληρό πυρήνα του Βορρά, τόσο σε κρατικό, όσο και ιδιωτικό επίπεδο.
Συνέπεια αυτού του γεγονότος είναι ο άνισος οικονομικός ανταγωνισμός, ακόμη και στο χώρο του νομισματικού ευρωσυστήματος.
Παράλληλα οι χώρες του ευρωπαϊκού Νότου είναι καταδικασμένες να πληρώνουν πανάκριβα τον εκσυγχρονισμό τους, να τιμολογούν ακριβότερα τα παραγόμενα προϊόντα και υπηρεσίες τους και να καθίστανται όλο και λιγότερο ανταγωνιστικές σε παγκόσμιο επίπεδο.
Η Ε.Ε διέθετε όλο το χρόνο, αν είχε πράγματι ως σκοπό την ολοκλήρωσή της ως «ένωση», να προσδιορίσει, με ρεαλιστικό τρόπο, το σύγχρονο όραμά της, τις στρατηγικές της επιδιώξεις και να καθορίσει τη βραχυπρόθεσμη και μακροπρόθεσμη στοχοθεσία της, η επίτευξη της οποίας θα συνέβαλε αποφασιστικά στην πραγμάτωσή της τόσο σε οικονομικό, όσο και σε πολιτικοστρατιωτικό επίπεδο.
Δυστυχώς οι προσπάθειές της, επί μισό και πλέον αιώνα περίπου, παρέμειναν οικτρά ημιτελείς.
Όλοι πια αντιλαμβανόμαστε, ότι, στην πράξη, πολιτικά και στρατιωτικά, το ευρωπαϊκό πολιτικό ειδικό βάρος και εκτόπισμα, στις τρέχουσες παγκόσμιες εξελίξεις, είναι κυριολεκτικά αμελητέο.
Και είναι απολύτως φυσικό, από τη στιγμή που η Ε.Ε., ως πολιτική οντότητα και οργανισμός, διαθέτει ένα πολιτικά αδύναμο κοινοβούλιο, τα εκτελεστικά της όργανα δεν διαθέτουν την άμεση λαϊκή εντολή και εξουσιοδότηση, ο στρατιωτικός της βραχίων είναι απλώς ανύπαρκτος και οι μηχανισμοί της οικονομικής της πολιτικής διαμορφώθηκαν στα μέτρα και σύμφωνα με τις επιδιώξεις της οικονομικής της «ατμομηχανής», της Γερμανίας, χωρίς να λαμβάνεται σοβαρά υπ’ όψιν η ισομερής και αλληλοσυμπληρούμενη ανάπτυξη Βορρά – Νότου.
Η συστηματική και μετά βδελυγμίας αποφυγή, μέχρι σήμερα κοινού προγράμματος δανεισμού, μέσω έκδοσης ευρωομολόγων, για τη χρηματοδότηση της πραγματικής οικονομίας, της άμυνας, της έρευνας και της διαφανούς και δημοκρατικής διακυβέρνησης της Ε.Ε., αποτέλεσε και αποτελεί βασικό αίτιο για την ανεπάρκεια της Γηραιάς Ηπείρου να παρεμβαίνει ουσιαστικά υπέρ των συμφερόντων της.
Εάν στα ανωτέρω προσθέσουμε την καταστροφική δημογραφική της πολιτική και την εντελώς ανορθολογική και κοστοβόρα ενεργειακή της πολιτική, η οποία καθιστά οποιαδήποτε οικονομική της δραστηριότητα μη ανταγωνιστική, τότε εύκολα διακρίνει κανείς τους λόγους της οικονομικής της στασιμότητας και της αδυναμίας της να ανταποκριθεί στις σύγχρονες προκλήσεις και να καταστεί ουραγός των εξελίξεων, οι οποίες θα αναδείξουν τους ηγέτες και τους νομείς των καρπών της Τέταρτης Βιομηχανικής Επανάστασης, η οποία θα αναδιαμορφώσει και θα επαναπροσδιορίσει τη νέα παγκόσμια τάξη.
Η ως άνω εκτεθείσα πραγματικότητα και τα απορρέοντα εξ’ αυτής επιχειρήματα, πολύ λίγο φαίνεται να συγκινούν το μεγαλύτερο μέρος της ευρωπαϊκής οικονομικής και πολιτικής ελίτ, η οποία αγνοεί, περιέργως, μεταξύ άλλων, τις λυσιτελείς παραινέσεις και τις συμβουλές ενός αποδεδειγμένα ικανού και πραγματιστή ευρωπαϊστή, με πολύτιμη εμπειρία σε ανώτατο οικονομικό και πολιτικό επίπεδο και ο οποίος, στο πολύ πρόσφατο παρελθόν, θωράκισε την Ευρώπη, από τη θέση του Προέδρου της ΕΚΤ, και τη διέσωσε από μια πιθανή οικονομική και νομισματική κατάρρευση, κατά τη διάρκεια της παγκόσμια χρηματοοικονομικής κρίσης του 2008.
Η Ευρώπη εάν θέλει να διασωθεί και να διατηρήσει τον αμφισβητούμενο ρόλο της, ως παγκόσμιου πολιτικοοικονομικού παίκτη με παγκόσμια επιρροή, θα πρέπει να επαναπροσδιορίσει τους στόχους της στο πεδίο της οικονομικής, ενεργειακής και δημογραφικής της πολιτικής, η υλοποίηση των οποίων θα την καταστήσει ικανή να ανακτήσει την ισχύ της, εδραζόμενη στην εφαρμοσμένη σύγχρονη τεχνολογία, στη συνοχή των μελών της και στην απόκτηση, το συντομότερο, της απαραίτητης αμυντικής ισχύος, η οποία θα της παράσχει τη δυνατότητα να προστατεύει τόσο τα κεκτημένα της, όσο και την αναγκαία περαιτέρω οικονομική της ανάπτυξη.
Οι απαιτούμενοι, για το έργο αυτό, ανθρώπινη πόροι υπάρχουν, όπως και οι αναγκαίοι πόροι.
Αυτό που, δυστυχώς, δε διακρίνεται ακόμη είναι η απαραίτητη και αποσαφηνισμένη πολιτική βούληση της διοικητικής της ελίτ.
Αναμένουμε εναγωνίως…