2019. Η χρονιά που πέρασε. Δασικές πυρκαγιές μαίνονταν ανεξέλεγκτες για εβδομάδες από τη Σιβηρία και την Αυστραλία μέχρι τον Αμαζόνιο, την Καλιφόρνια, την Εύβοια... Είναι μια καλή πρόγευση του τι μας περιμένει στα επόμενα χρόνια αν συνεχίσουμε να βάζουμε το κεφάλι στην άμμο, να κρυβόμαστε από την αλήθεια, να αρνιόμαστε να κάνουμε αυτό που λέει (εδώ και χρόνια) η επιστήμη.
2019. Η χρονιά που είδαμε ένα μεγάλο μέρος των θαλασσών μας (50.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα) να γίνεται «οικόπεδα» για έρευνα και εξόρυξη υδρογονανθράκων. Ναι, των υδρογονανθράκων που πρέπει να μείνουν στο έδαφος αν θέλουμε να έχουμε κάποιες πιθανότητες να μην αυξηθεί η θερμοκρασία του πλανήτη σε σημείο χωρίς επιστροφή.
2019. Η χρονιά που ανακαλύψαμε ότι ο πλαστικός πολιτισμός μας έχει φτάσει από τα βάθη της Τάφρου των Μαριανών (το πιο βαθύ σημείο των ωκεανών του πλανήτη μας) μέχρι το στομάχι σχεδόν κάθε ζωντανού οργανισμού, συμπεριλαμβανόμενου και του δικού μας
2019. Άλλη μια θερμότερη χρονιά που έσπασε πολλά από τα προηγούμενα αρνητικά ρεκόρ.
Ο κατάλογος θα μπορούσε να συνεχισθεί αφήνοντας λιγοστά περιθώρια ελπίδας για το 2020.
Ευτυχώς όμως, τα παραπάνω δεν είναι όλη η εικόνα παρά μόνο το σκοτεινό κομμάτι της. Ευτυχώς υπάρχει και το φως!
2019 λοιπόν. Η χρονιά που είδαμε την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων – τον μεγαλύτερο διακρατικό χρηματοπιστωτικό οργανισμό στον κόσμο – να ανακοινώνει τον τερματισμό της χρηματοδότησης ορυκτών καυσίμων, γεγονός που σηματοδοτεί την περιθωριοποίηση των άλλοτε κραταιών ορυκτών καυσίμων. Αυτό σημαίνει ότι τα ορυκτά καύσιμα δεν θα βρίσουν εύκολα φθηνό χρήμα.
Είδαμε τις επενδύσεις σε καθαρή ενέργεια να έχουν ξεπεράσει για τα καλά τις αντίστοιχες σε ορυκτά καύσιμα, επιβεβαιώνοντας με αυτό τον τρόπο το γεγονός ότι όλο και μεγαλύτερο μέρος της οικονομίας στρέφεται στην καθαρή ενέργεια.
Είδαμε ιδιωτικά κεφάλαια δισεκατομμυρίων να αποσύρονται από επενδύσεις σε ορυκτά καύσιμα. Είδαμε σταδιακή απόσυρση ασφαλιστικών εταιριών από ασφάλιση ορυκτών καυσίμων. Από Ιδρύματα και Funds μέχρι ασφαλιστικά ταμεία, όλο κι περισσότεροι βλέπουν το μέλλον τους μακριά από τα ορυκτά καύσιμα.
Είδαμε ένα αρκετά φιλόδοξο (αν και ανεπαρκές) Green Deal που επιβεβαιώνει τη δέσμευση της Ευρωπαϊκής Ένωσης για πλήρη απανθρακοποίηση της οικονομίας μέχρι το 2050 (κρατώντας επίσης τις ενστάσεις συγκεκριμένων χωρών της ανατολικής Ευρώπης, τις παραφωνίες περί πυρηνικής ενέργειας και, τελικά, το γεγονός ότι υπολείπεται σε φιλοδοξία των επιταγών της επιστήμης).
Είχαμε την ιστορική απόφαση για απολιγνιτοποίηση της Ελλάδας, και μάλιστα ως το 2028, σε συνδυασμό με σχέδιο για πλήρη απανθρακοποίηση (ως το 2050).
Είχαμε εκατομμύρια «πιτσιρίκια» να βγαίνουν συστηματικά στους δρόμους και να ζητούν (άκουσον άκουσον) από κυβερνήσεις και εταιρίες να αγνοήσουν τις πιέσεις των εταιριών και να κάνουν ότι λέει η επιστήμη για την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης, εδώ και τώρα. Και όλα αυτά να ξεκινούν από μια 15χρονη μαθήτρια στη Σουηδία. Γκρέτα σε ευχαριστούμε.
Κανένα από τα παραπάνω δεν ήταν αναμενόμενο στην αρχή της χρονιάς. Για την ακρίβεια, τα περισσότερα από αυτά ήταν αδιανόητα πέρσι τέτοιο καιρό!
Τελικά πράγματι, η αισιοδοξία της δράσης είναι προτιμότερη από την απαισιοδοξία της σκέψης.
Μην περιμένεις λοιπόν να αλλάξουν τα πράγματα. Γίνε μέρος της αλλαγής. Ο καθένας μας είναι ίσως μια σταγόνα. Όλοι μαζί όμως, ένας ολόκληρος ωκεανός.
2020, ερχόμαστε. Ελπίζω για καλό.