Την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, της ημέρας των… ερωτευμένων, βρέθηκα να παρακολουθώ τη παράσταση : «This is not Romeo and Juliet» σε σύλληψη και σκηνοθεσία Αργύρη Πανταζάρα, με τον ίδιο και την Έλλη Τρίγγου.
Από το θέατρο Πορεία σε διαδικτυακή παρουσίαση. Έσβησα τα φώτα, συνέδεσα τον υπολογιστή στη μεγάλη οθόνη της τηλεόρασης και η παράσταση εξήντα λεπτών άρχισε.
Ο μύθος του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, έργο του Σαίξπηρ, μπλεγμένος με τη προσωπική σχέση των δύο πρωταγωνιστών, που ως θεατρίνοι, θα ερμήνευαν το έργο.
Το έργο ξεκινά με το αγόρι να παρακινεί το κορίτσι να παίξουν το έργο για τελευταία φορά. Το κορίτσι τον αποτρέπει, δεν θέλει. Πιστεύει ότι είναι μια ιστορία θανάτου και αρνείται. Αυτός πάλι της αντιπαραθέτει πως είναι μια ιστορία αγάπης. «Έστω να παίξουμε μία σκηνή», φτάνει να της ζητάει αυτός.
Η κόντρα μεταξύ τους, δείχνει πως η προσωπική τους σχέση περνά κρίση. «Δεν είμαι η Ιουλιέτα και σίγουρα δεν είμαι η δική σου Ιουλιέτα, δε σ αγαπάω». « Δεν σε πιστεύω… λες ψέματα», της λέει αυτός.
Κάποια στιγμή αυτή συναινεί, ερμηνεύουν τους σαιξπηρικούς διαλόγους, όμως εκείνη του ανατρέπει, στη πορεία, τη ροή του έργου. Υποκρίνεται πολύ γρήγορα ότι πεθαίνει! Αυτός την παρακαλά : «Όχι από τώρα, μη πεθαίνεις ακόμα».
Διαπληκτίζονται σαν ερωτικοί σύντροφοι, μαλώνουν, αγκαλιάζονται, ανάμεσα σε ερμηνείες μέρους των ρόλων του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας. Ή πάλι, χρησιμοποιούν, τους σαιξπηρικούς στίχους για να εκφραστούν στην δικιά τους ερωτική σχέση.
Αυτός βρίσκει την ευκαιρία να της εκφράσει έτσι την αγάπη του, για την πραγματική τους σχέση, αυτή διακωμωδεί τον ρόλο της σαν Ιουλιέτα, δεν τον αφήνει να ορκιστεί στον έρωτα του, ούτε σαν Ρωμαίος αλλά και ούτε σαν ταίρι της. Φτάνουν να ανατραπούν οι αρχικές τους θεωρήσεις.
Αυτός πια διαπιστώνει ότι ο έρωτας τους είναι καταστροφικός, την προτρέπει να φύγει για να σωθεί.
Ξαφνικά δεν του αρέσει πια που το έργο τελειώνει με θάνατο. Αυτή αρχίζει και γοητεύεται από τον έρωτα του. Τον αναζητά , ενώ αυτός διαλέγει να φύγει…
Με συνεχή ένταση, εναλλαγές ανάμεσα στους ρόλους του έργου που ανεβάζουν, και της μεταξύ τους σχέση. Το μίγμα που παρακολουθούμε είναι πολύ ενδιαφέρον.
Δημιουργεί αγωνία, απορίες, πότε ακριβώς ο καθένας τους εκφράζει τους σαιξπηρικούς ήρωες ή χρησιμοποιεί τα λόγια τους για να εκφράσει αγωνίες δικές του ή αγωνία για τη προσωπική τους σχέση.
Μεταξύ θεάτρου και ζωής, ένα πολύ καλό σχόλιο στην αμεσότητα του θεάτρου!
Με όλη αυτή την αντιπαράθεση «τεσσάρων», τελικά χαρακτήρων πάνω στη σκηνή που αλλάζουν συναισθήματα, που φαίνεται να ωριμάζει η σχέση τους, να αναδεικνύεται, με μέσον την παράσταση που προσπαθούν να ανεβάσουν, οτιδήποτε τους χωρίζει αρχικά και ότι τους δένει τελικά. Όλο αυτό σε κρατά εκεί…
Θα ήταν ένα αριστούργημα, αν με κάποιο, άλλο τρόπο έκλεινε το έργο.
Αν «κατέληγε» κάπου, αν επισήμανε που ακριβώς κατέληξε η σχέση τους, με μέσον τους ρόλους στο σαιξπηρικό έργο.
Είχε πολλές ανατροπές και αναγνώσεις, στη μεταξύ τους σχέση, στο έργο του Σαίξπηρ, με πολύ ένταση, μας έβαλε σαν θεατές στην όλο αγωνία, διαπροσωπική τους σχέση.
Και είχε ανάγκη τελικά το έργο, μια κορύφωση στο τέλος του, μια «κάθαρση» για μας τους θεατές που παρακολουθήσαμε μια άλλη προσέγγιση των σαιξπηρικών ηρώων και του μύθου τους, που παρακολουθήσαμε τη αγωνία του ζευγαριού των θεατρίνων να βρουν τον έρωτά τους.
Μια «κάθαρση» για τους ίδιους που βρήκαν την αγάπη τους. Μια εκδοχή ίσως προβληματισμού για να ανασκύψουν όλα τα ζευγάρια στη σχέση τους, στις ανάγκες και τις αγωνίες που έχει το απέναντι ταίρι τους.
Αντί για αυτό, προτιμήθηκε να δοθεί ένα εικαστικό συμβολικό «θεατρικό», εύκολο τέλος.
Η κόκκινη πέτρα που κυριαρχούσε στη κορυφή του σκηνικού και συμβόλιζε το δηλητήριο. Πάνω σε ένα θαμπό γυάλινο βάζο που με ένα ιδιαίτερο τρόπο- μηχανικό φαινόταν να μην ακουμπά στην επιφάνεια και να γυρίζει αέναα!
Η σκηνοθεσία μάλλον κάτι «έπρεπε» να κάνει με αυτό το εξαιρετικό εύρημα, δεν μπόρεσε να μείνει ανεπηρέαστη από κάτι τέτοιο και έτσι έκλεισε το έργο με τους πρωταγωνιστές να φιλιούνται έχοντας πάρει την κόκκινη πέτρα δηλητήριο ανάμεσα στα χείλη τους.
Και έτσι τελικά … έγινε στο τέλος ένα « This is Romeo and Juliet»!
Ροκ μουσική και τραγούδια, ανέδειξαν κατά κανόνα την εξέλιξη της παράστασης. Φωτισμοί που ταίριαζαν με το όλο κλίμα του έργου, ένα πολύ γεωμετρικό, ίσως υπερβολικά γεωμετρικό πολυεπίπεδο σκηνικό που τελικά αποδείχτηκε λειτουργικό αλλά και συμβολικό με όλα αυτά τα «επίπεδα» στις σχέσεις και στους ρόλους που αναζήτησε το έργο.
Συνολικά ένα πολύ ωραίο έργο. θα πήγαινα στα καμαρίνια να συγχαρώ τους συντελεστές!
Υ.Γ.: αναρωτήθηκα τι αίσθηση θα έπαιρνα από την παράσταση αν την έβλεπα ζωντανά στη θεατρική σκηνή του θεάτρου Πορεία.
Η παρουσίαση βιντεοσκοπήθηκε με εν μέρει με κινηματογραφική λογική: χωρίς κατάχρηση, είχε όμως αρκετά κοντινά πλάνα των πρωταγωνιστών, οπτική κάμερας από την οροφή, κοντινά πλάνα της μεταξύ τους συνεύρεσης, του προσώπου και άρα των εκφράσεων τους που σε μια ζωντανή παράσταση δεν θα είχες σαν θεατής, άρα εκεί θα βάραινε η ερμηνεία του σώματος και των διαλόγων, της ερμηνείας.