Οι άνθρωποι ταράζονται όχι απ αυτά που συμβαίνουν, αλλά από την άποψή τους γι αυτά που συμβαίνουν
Επίκτητος
Πριν από δύο χιλιάδες χρόνια ο ανωτέρω Στωικός φιλόσοφος διατύπωσε σε μία φράση, τον επηρεασμό ενός συνόλου ανθρώπων από μια μορφή εικονικής πραγματικότητας που δεν αποτυπώνει απαραίτητα τα αληθινά γεγονότα, αλλά όπως αυτά γίνονται αντιληπτά από τους ίδιους.
Σήμερα στην εποχή της αποθέωσης της εικόνας, κυρίως αυτής που με επιμέλεια ο καθένας διαμορφώνει για τον εαυτό του, ζούμε στην ουσία σε μία υβριδική κατάσταση της πραγματικότητας, η οποία αποτελεί τη σύνθεση του αληθινού, σε συνδυασμό με την επιθυμητή ή τη διαμορφωθείσα με τεχνητό τρόπο εικόνα.
Αυτό ξεκίνησε έντονα μερικές δεκαετίες πριν, όταν ένα μαγικό ραβδί κατηύθυνε τους ανθρώπους να αναζητήσουν την ευτυχία στα υλικά αγαθά και την υπερκατανάλωση.
Έτσι ετέθησαν στο περιθώριο τα σημαντικά της ζωής και μέσω της αρχής του ατομικισμού στην απόλυτη μοναξιά, στην απομόνωση, στην περιθωριοποίηση και τελικά στην αδιαφορία για τις σχέσεις, για τη συνοχή της κοινωνίας, για τα ιδανικά, , για την ενσυναίσθηση και το νοιάξιμο του ενός για τον άλλον.
Αυτός ο τρόπος ζωής και η διαστρεβλωμένη κοσμοθέαση, δεν ρίζωσε ξαφνικά ούτε επιβλήθηκε άσκοπα, αλλά μεταλαμπαδεύτηκε, σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, λόγω και της ανάπτυξης της τεχνολογίας, με τις λογικές της μεταδημοκρατίας και της μετανεωτερικότητας στον μετα- άνθρωπο.
Έναν μετα-άνθρωπο χωρίς ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, χωρίς φυσικές διαφοροποιήσεις, χωρίς φύλο, χωρίς προσωπικότητα.
Κάπως έτσι πραγματώνεται η σκοπούμενη και αδιασταύρωτη ”αλήθεια”, από πλείστους ”ειδικούς στα ΜΜΕ αλλά και στα ΜΚΔ.
″ Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε”, και μάλιστα την εποχή της παραπληροφόρησης και της υπερπληροφορίας, όπου άνθρωποι από κάθε φάσμα ανεξέλεγκτα και χωρίς κανένα επιστημονικό και εμπειρικό κύρος, βρίσκονται καθημερινά σε διάφορες εκπομπές ποικίλης ύλης, οι οποίες προσπαθούν εναγωνίως να γεμίσουν τον τηλεοπτικό τους χρόνο, και διατυπώνουν περισπούδαστες απόψεις για κάθε θέμα.
Και ο απλός τηλεθεατής ή δέκτης της ”πληροφορίας” ή της ανάλυσης, πεπεισμένος ότι κατέχει τη μοναδική αλήθεια, ξεσπαθώνει προς την μία ή την άλλη πλευρά, καθόσον ”το είπε ο τάδε τηλεσχολιαστής”.
Αυτό με ευθύνη των καναλιών αλλά και της πολιτείας πρέπει επιτέλους να λάβει ένα τέλος, γιατί αποτελεί κίνδυνο για την ίδια τη δημοκρατία.
Παρά τις επιστημολογικές θέσεις του Πιέρ Ντιέμ για τη φαινομενοκρατία, που ομοιάζουν με αυτές του Μαχ, ο Εμίλ Μέγερσον αναφέρει στο έργο του ”Ταυτότητα και πραγματικότητα”, ότι δεν πρέπει να αρκούμαστε σε μία άρτια διατεταγμένη περιγραφή των φαινομένων, αλλά να δίνουμε έμφαση στην ”ακατανίκητη τάση του πνεύματός μας να υπερβεί τις διαπιστώσεις που πηγάζουν από μία απλή γενίκευση των δεδομένων”.
Συνεπώς κάθε γεγονός θα πρέπει να συνοδεύεται από απόδειξη με υπευθυνότητα και εγκυρότητα κι όχι από αυθαιρεσίες και έωλες απόψεις και φυσικά να διατυπώνεται από ανθρώπους που είναι επιστημονικά και επαγγελματικά απολύτως καταρτισμένοι.
Η δικαιολογημένη αμφιθυμία σήμερα είναι αποτέλεσμα της τυφλής εμπιστοσύνης από τη μία και της υπερβολικής αμφισβήτησης και ανησυχίας από την άλλη. Πρέπει να ξαναβρεθούν οι ισορροπίες.
Με αυτή τη βασική επιλογή για αξιοπιστία της πολιτείας στο σύνολό της, ο κόσμος θα αρχίσει και πάλι να εμπιστεύεται και να συμμετέχει και ο λαϊκισμός θα τεθεί στο περιθώριο. Ο δρόμος είναι δύσβατος αλλά αποτελεί τη μοναδική επιλογή για να ορθοποδήσει η κοινωνία και να διασωθεί ο πολιτισμός.
Η πλειοψηφία του κόσμου απαιτεί την εποχή της τεχνητής νοημοσύνης και της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης, τεκμηρίωση, εγκυρότητα, αξιοπιστία, ορθό λόγο και νομιμότητα.
ΥΓ: Το πραγματικό δεν είναι ποτέ αυτό που θα μπορούσαμε να πιστέψουμε, είναι πάντοτε αυτό που θα έπρεπε να σκεφτούμε
Γκ. Μπασελάρ