Η Λόρι Λάιτ είναι αεροσυνοδός. Γράφει στην HuffPost για να περιγράψει πως είναι να δουλεύεις εν μέσω πανδημίας, με τον τρόμο πάνω από τα κεφάλια τους. Όχι μόνο για τον κορονοϊό. Αλλά και για το μέλλον της δουλειάς της.
«Πριν από ένα μήνα, η πιο ενοχλητική ερώτηση που θα μπορούσες να κάνεις σε μια αεροσυνοδό, ήταν η εξής: Είναι γεμάτη αυτή η πτήση; Εκείνη την εποχή, οι άδειες θέσεις ήταν σπάνιες. Η υγιής οικονομία κράταγε τα αεροσκάφη γεμάτα για χρόνια - ειδικά την αεροπορική εταιρεία στην οποία εργάζομαι από το 2006», γράφει.
«Έχουμε δεχτεί τις γεμάτες πτήσεις ως τρόπο ζωής και παρόλο που ήταν ενοχλητική η ερώτηση αν η πτήση είναι γεμάτη, καταλαβαίναμε 100% την ανακούφισα όταν λέγαμε ότι δεν είναι. Ακόμη και όταν μόνο το ένα δέκατο των θέσεων ήταν άδειο, έκανε τη διαφορά στη συλλογική ψυχολογία των επιβατών. Ακόμη και λίγος περισσότερος άδειος χώρος για να αναπνέουν οι επιβάτες σήμαινε λίγο λιγότερο άγχος για όλους μας».
«Πιο καταστροφικός για τη δουλειά μας από την 11η Σεπτεμβρίου»
Όπως γράφει, τις πρώτες ημέρες του Μαρτίου, όταν στις ΗΠΑ άρχισε να εξαπλώνεται ο Covid-19, έβλεπε όλη τη δουλεία της να αλλάζει μπροστά στα μάτια της. Επιβάτες που παλαιότερα άφηναν τα παιδιά τους να τρώνε ακόμη και το φαγητό που είχε πέσει πάνω στο τραπεζάκι χωρίς να τους ενοχλεί, τώρα σκούπιζαν με αντισηπτικά μαντιλάκια κάθε επιφάνεια που θα μπορούσε να έχει πιάσει κάποιος άλλος.
«Στις 9 Μαρτίου ο CEO μας εξέδωσε μια ανακοίνωση για τους εργαζόμενους που μας πληροφορούσε ότι ο COVID-19 ίσως είναι πιο καταστροφικός για τη δουλειά μας από ότι η 11η Σεπτεμβρίου, που σε εκείνο το σημείο ήταν πολύ περισσότερες πληροφορίες από όσες είχαμε ακούσει από τον πρόεδρο Τραμπ. Ήταν μια τραγική ανακοίνωση. Μια ανακοίνωση που θα θυμάμαι πάντα. Ο σύζυγός μου και εγώ βγήκαμε για φαγητό εκείνο το βράδυ και αν το ήξερα τότε ότι θα ήταν η τελευταία μας έξοδος -για ποιος ξέρει πόσο καιρό- θα είχα ασχοληθεί περισσότερο με το να το απολαύσω, αντί να ανησυχώ για την ανακοίνωση.
Αλλά πως να μην ανησυχούσα;
Μόλις έλαβα την επιστολή αυτή, πήρα μια εβδομάδα άδεια και όταν επέστρεψα, ήρθα αντιμέτωπη με μια εντελώς διαφορετική βιομηχανία. Στις 17 Μαρτίου σταματήσαμε να σερβίρουμε, απλά δίναμε ένα σνακ και νερό. Στις 25 Μαρτίου σταματήσαμε το σέρβις εντελώς.
Όλοι οι συνάδελφοι μου συμφωνούν ότι η δουλειά μας δεν ήταν ποτέ ευκολότερη -ή πιο δύσκολη. Περνάμε πολύ χρόνο απλά να καθόμαστε σε ένα αεροπλάνο που είναι άδεια από επιβάτες. Και αναρωτιόμαστε, γιατί πετάμε ακόμα; Απλά σκέφτομαι πόσα χρήματα χάσουμε. Όλα αυτά τα άδεια αεροδρόμια και τα άδεια αεροπλάνα φέρνει έναν τεράστιο φόβο σε όλους τους ανθρώπους που δουλεύουμε μαζί.
Και μετά είναι ο φόβος του ίδιου του ιού. Δεν υπάρχει αυτό που λέμε κοινωνική αποστασιοποίηση όταν είσαι εργαζόμενος τις αερομεταφορές. Από τις 18 Μαρτίου δουλεύω κάθε μέρα εκτός από τρεις μέρες. Καταβάλλω κάθε δυνατή προσπάθεια για να κρατάω αποστάσεις από τα άλλα μέλη του πληρώματος και από άλλους ανθρώπους με τους οποίους έρχομαι σε επαφή, αλλά κάποιοι δεν καταλαβαίνουν τι σημαίνει κρατάω αποστάσεις.
Έχω δει προσωπικό εδάφους να στέκεται μπροστά μου στο ένα εκατοστό. Κάνω πίσω χωρίς να πω τίποτα γιατί δεν θέλω να είμαι αγενής, αλλά η υπομονή μου εξαντλείται. Η εταιρεία μας δεν έχει αλλάξει ακόμα πολιτική για το πως καθόμαστε δίπλα στα μέλη του πληρώματος στο κάθισμα.
Μια ημέρα μετά την ανακοίνωση Τραμπ ότι δεν πρέπει να γίνονται συγκεντρώσεις άνω των 10 ατόμων, ήμουν σε μια πτήση με 175 επιβάτες σε ένα 737. Την προηγούμενη ημέρα ήμουν σε ένα ταξί και πηγαίναμε στο Long Island με άλλους πέντε ανθρώπους καθ οδόν στο αεροδρόμιο. Βλέπω φίλους να σταματούν τη δουλειά για δύο εβδομάδες επειδή έχουν πετάξει με κάποιον που έχει βγει θετικός. Δουλεύω πολύ. Περιμένω ένα τέτοιο τηλεφώνημα».
Και συνεχίζει: Όταν τελειώνω από κάθε ταξίδι, οδηγώ στους άδειους δρόμους για να πάω σπίτι. Προσπαθώ να μην ακούω ειδήσεις. Μπαίνω σπίτι και αμέσως πλένω τη στολή μου, η οποία αμφιβάλλω αν θα επιβιώσει, τόσες ώρες που δουλεύω αυτόν το μήνα. Κάνω αμέσως ένα ντους και ανησυχώ ότι όλα όσα έχω αγγίξει έχουν μολυνθεί από αυτόν τον ιό που αγαπά να ζει σε επιφάνειες. Μερικοί από τους συναδέλφους μου είχαν μικροβιοφοβία πολύ πριν από αυτή την πανδημία. Φοβούμαι ότι οι περισσότεροι από εμάς θα το αποκτήσουμε τώρα για το υπόλοιπο της ζωής μας.
Πριν από δύο εβδομάδες, ένας πιλότος θεώρησες ότι ήταν πολύ αστείο όταν του ζήτησα να πάει λίγο πιο πίσω. Γέλασε με τον φόβο μου και μου εξήγησε ότι όλο αυτό το θέμα ήταν απλά υπερβολικό από τα ΜΜΕ και ότι «θα το έβλεπα» τις προσεχείς εβδομάδες. Θα ήθελα πολύ να τον δω σήμερα και να τον ρωτήσω τι ακριβώς έπρεπε να δω. Μπορούμε να κατηγορήσουμε τον πρόεδρο ή να κατηγορήσουμε τα social media ή τα ΜΜΕ ή όποιον θέλουμε, αλλά όσο περισσότερο συνεχίζουμε να αρνούμαστε την επιστήμη και να δείχνουμε με το δάχτυλο, τόσο περισσότερες ζωές θέτουμε σε κίνδυνο.
Δεν είμαι πολιτικός. Δεν είμαι επιστήμονας. Δεν είμαι γιατρός. Είμαι αεροσυνοδός. Είμαι κάποιος που αγαπά τους ανθρώπους και αυτός ο ιός με κάνει να φοβάμαι πολύ τους άλλους ανθρώπους. Είτε είναι μέλος του πληρώματος, επιβάτης ή φίλος μου, φοβάμαι ότι είμαι ασυμπτωματική και υπάρχει κίνδυνος να κολλήσω όλους όσους αγαπώ. Είμαι επίσης φοβισμένη μην κολλήσω από άλλους.
Δεν ξέρω αν το να συνεχίζω να δουλεύω είναι η καλύτερη επιλογή, αλλά αγαπώ τον εργοδότη μου και έτσι έρχομαι στη δουλειά για να συμμετέχω σε αυτόν τον αγώνα. Δεν ξέρω αν είμαι καλύτερα ή χειρότερα από τους φίλους μου που βρίσκονται προστατευμένοι στο σπίτι τους. Είμαι εξωστρεφής οπότε με γεμίζει να μιλάω με καινούργιους ανθρώπους κάθε μέρα. Αυτό δεν αλλάζει το πόσο ανήσυχη αισθάνομαι κάθε φορά που μπαίνω σε ένα αεροδρόμιο. Είμαι ανήσυχη για τον ιό, ναι, αλλά περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, ανησυχώ για την οικονομία, για το μέλλον των αερομεταφορών - για το μέλλον γενικότερα - και για τη ζωή όλων των ανθρώπων που συναντώ κάθε μέρα στη δουλειά.
Πως θα είναι ο κόσμος όταν τελειώσει όλο αυτό; Πόσοι από εμάς - οι συνάδελφοί μου και οι άλλοι εργαζόμενοι στις αερομεταφορές, αλλά και όλος ο κόσμος- θα χάσουμε τη δουλειά μας; Πόσοι από εμάς θα χάσουν ανθρώπους, ή ίσως ακόμη και την ίδια μας τη ζωή;
Δεν έχουν περάσει 31 ημέρες από τότε που παραπονιόμουν στο πλήρωμα για κάποιον που μου ζήτησε δύο ποτά σε μια σύντομη πτήση. Οι ημέρες εκείνες μοιάζουν σαν μια άλλη ζωή. Με κάνει να αναρωτιέμαι για τους επιβάτες μου που διαμαρτυρήθηκαν για την έλλειψη WiFi, τις γεμάτες πτήσεις και κάθε άλλη ευλογία που ένιωθαν σαν ενοχλητική τότε. Που να είναι τώρα; Εύχονται να ήταν λίγο πιο ευγενικοί, λίγο πιο ήρεμοι, λίγο πιο ευγνώμονες για όσα είχαν; Εγώ είμαι σίγουρα.
*Μετάφραση/αναδημοσίευση από την αμερικανική HuffPost