«Αφού ο γιος μου δεν βγήκε Παναθηναϊκός ή αδερφή, όλα καλά», έλεγε πριν από μερικούς μήνες γνωστός δημοσιογράφος, εις επήκοοον πολλών συναδέλφων του σε μεγάλο μέσο ενημέρωσης, προκαλώντας γενική θυμηδία. Την ίδια περίπου φράση (αλλά από την πλευρά του Ολυμπιακού φιλάθλου) είχε πει πριν από κάποια χρόνια, με απόλυτη φυσικότητα και χωρίς ουσιαστική ομοφοβία, ο πατέρας ενός καλού μου φίλου. Αστεϊσμοί, οι οποίοι όμως δείχνουν την βαθιά πεποίθηση ενός άκρως συντηρητικού λαού. Ότι οι γκέι ανήκουν στην αντίπαλη ομάδα.
Η ομοφυλοφιλία είναι μια συζήτηση που δεν έγινε ποτέ στη χώρα μας. Όπως στην Βόρεια Κορέα, που το επίσημο κράτος απαγορεύει κάθε αναφορά γύρω από το θέμα (με αποτέλεσμα πολλοί Βορειοκορεάτες να μην ξέρουν καν ότι υπάρχουν γκέι παρά μόνο όταν αυτομολούν στη Νότια Κορέα), έτσι, και στην Ελλάδα, η θρησκεία, ο συντηρητισμός και οι κλειστές κοινωνίες έκλειναν τα στόματα. Ή μάλλον έκλειναν κάποια στόματα. Όχι αυτό του «μάγκα» Έλληνα που χρησιμοποιεί ακόμα τις ίδιες αγοραίες εκφράσεις στην καθημερινότητα του. Στο γραφείο, στους καυγάδες στους δρόμους και στα γήπεδα, μέχρι και στις ταινίες. Ποιος δεν ξέρει το cult πλέον «Με θυμάσαι ρε πούστη»;
Η 17η Μαΐου έχει καθιερωθεί ως διεθνής ημέρα κατά της ομοφοβίας, δηλαδή κατά των διακρίσεων με αφετηρία τον σεξουαλικό προσανατολισμό. Η ομοφοβία μπορεί να είναι ξεκάθαρη ή διακριτική, χυδαία ή σχεδόν ανεπαίσθητη. Μπορεί να είναι σωματική. Οι ομοφυλόφιλοι στο στόχαστρο της Χρυσής Αυγής. Το άγριο λιντσάρισμα του Ζακ Κωστόπουλου. Ή ψυχολογική. Έλλειψη αποδοχής από την οικογένεια. Πληγωτικό bullying στο σχολείο. Ταπεινωτικά σχόλια από συναδέλφους στον χώρο εργασίας.
Κυρίως μπορεί να είναι κρυφή. Αθέατη. Από τους άλλους. Και από τον εαυτό μας.
Παράδειγμα 1: Δεν έχω πρόβλημα με τους γκέι, αλλά γιατί προκαλούν; Δηλαδή γιατί κάποιοι γκέι επιλέγουν να διαφοροποιούνται στην εξωτερική εμφάνιση (ντύσιμο κλπ) από τα στερεότυπα του φύλου τους; Όλοι οι γκέι πρέπει να ντύνονται όπως ένας υποτιθέμενος «χρυσός» μέσος όρος σε μία κοινωνία όπου, κατά τα άλλα, ο καθένας δικαιούται να βγει έξω φορώντας το… βρακί του ανάποδα.
Παράδειγμα 2: Δεν με νοιάζει τι κάνει ο καθένας στο κρεβάτι του, αλλά γιατί πρέπει να το ξέρω; Ένα ετερόφυλο ζευγάρι μπορεί να κρατιέται χέρι – χέρι στον δρόμο. Ή να φιλιούνται δημόσια. Οι γκέι, όχι. Δεν έχουν το δικαίωμα.
Παράδειγμα 3: Δεν είμαι ομοφοβικός αλλά μην… τα ισοπεδώσουμε όλα! Γάμοι; Υιοθεσίες παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια; Προς… Θεού. Τα παιδιά έχουν ανάγκη από μπαμπά και μαμά. Σωστά. Διότι η κοινωνία είναι ομοφοβική. Και θα κοροϊδεύουν τα παιδάκια με δύο μπαμπάδες ή δύο μαμάδες στο σχολείο. Οπότε, αντί να αλλάξει η κοινωνία, ας μεγαλώνουν προς το παρόν κάποια παιδάκια χωρίς καθόλου μαμά ή μπαμπά. Σε ιδρύματα. Ή με άλλους ακατάλληλους ετερόφυλους γονείς.
Ας αλλάξουμε λοιπόν εμείς. Όσοι έχουμε δημόσιο λόγο στα μέσα ενημέρωσης. Όσοι είμαστε γονείς, θείοι, φίλοι, συνάδελφοι. Ας μην μεταδίδουμε μισαλλοδοξία στα παιδιά μας και στον κοινωνικό μας περίγυρο. Αλλά για να το κάνουμε αυτό, πρέπει πρώτα να είμαστε σε θέση να αναγνωρίζουμε τη μισαλλοδοξία μας, εάν υπάρχει. Είναι σίγουρο ότι ο γνωστός δημοσιογράφος του αρχικού παραδείγματος που διαλαλεί ότι δεν θέλει ο γιος του «να γίνει αδερφή» δεν θα περιέγραφε τον εαυτό του ως ομοφοβικό. «Εγώ ομοφοβικός;», θα έλεγε. «Μα εγώ έχω πολλούς φίλους γκέι!» Ως γνωστόν οι γκέι, όπως και οι γυναίκες, είναι οι καλύτεροι φίλοι του ανθρώπου.