Tο Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (όχι το ΕΔΑΔ, το οποίο ανήκει στο Συμβούλιο της Ευρώπης, όπου μέλος είναι και η Τουρκία) είχε εκδώσει μια απόφαση-σταθμό το 2009. Το Δικαστήριο της ΕΕ, επικυρώνοντας απόφαση Κυπριακού Δικαστηρίου, αποφάσισε οριστικά και τελεσίδικα ότι η ανέγερση οικοδομής από το ζεύγος των βρετανών Όραμς στην κατεχόμενη περιουσία του Αποστολίδη στην Λάπηθο, ήταν παράνομη και έπρεπε να κατεδαφιστεί και η περιουσία να παραδοθεί στον νόμιμο Ελληνοκύπριο ιδιοκτήτη. Από πολιτικής άποψης, νομικά κατοχυρώθηκε πλήρως το περιουσιακό δικαίωμα, με βάση το Κτηματολόγιο της Κυπριακής Δημοκρατίας. Οτιδήποτε άλλο κρίθηκε παράνομο, παρά την τουρκοβρετανική συνεργασία. Ούτε η παρέλευση του χρόνου από το 1974 επηρέασε την απόφαση, ούτε η ηλικία του ιδιοκτήτη, ούτε υπήρξε αναφορά σε δήθεν δικαιώματα του ”χρήστη” ή σε άλλο ένδικο μέσο (π.χ. ”Επιτροπή” Αποζημιώσεων που λειτουργούσε το ψευδοκράτος). Το Δικαστήριο της ΕΕ εκδίκασε βάσει του συνόλου της νομοθεσίας της ΕΕ (κοινοτικού δικαίου) εξετάζοντας παντός είδους παραβιάσεις, από θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων μέχρι οτιδήποτε άλλο, και αποφάσισε οριστικά ότι οποιαδήποτε παρέμβαση στην κατεχόμενη περιουσία του Ελληνοκύπριου ιδιοκτήτη, συνιστά παρανομία.
Η πολιτική σημασία της απόφασης υπήρξε τόσο μεγάλη, ώστε, μεταξύ άλλων:
α) Υποχρέωσε την Τουρκία να παρέμβει προς τα Ηνωμένα Έθνη (μέσω του Αμερικανού Πάσκο, Βοηθού Γεν. Γραμματέα/ΟΗΕ), για να απαλειφθεί η αναφορά στην δικαστική απόφαση, η οποία υπήρχε στην εξαμηνιαία έκθεση του Γεν. Γραμματέα/ΟΗΕ, επειδή ”ανέτρεπε την διζωνικότητα”. Και απαλείφθηκε!
β) Βάσει εγγράφων που αποκάλυψα στις 7/2/2010, ο περιβόητος Ντάουνερ (Σύμβουλος του ΓΓ/ΟΗΕ για το Κυπριακό), παρενέβη προς τα έδρανα του Δικαστηρίου της ΕΕ, για να επηρεάσει την απόφαση, και επιπλέον εκμίσθωσε νομικούς οίκους, για να την ακυρώσει.
γ) Ο Ταλάτ, τότε επικεφαλής του ψευδοκράτους, σε ”διάγγελμα” προσπάθησε να καθησυχάσει, τους σφετεριστές Ελληνοκυπριακών κατεχομένων περιουσιών και ιδιαίτερα τους ξένους, Ευρωπαίους και μη.
Η απόφαση του Δικαστηρίου της ΕΕ αποτελεί την πλέον ξεκάθαρη και τελεσίδικη νομική κατοχύρωση του δικαιώματος περιουσίας, με αυτονόητη πολιτική σημασία. Μάλιστα, η ανάδειξη της θα λειτουργούσε και ως ανάχωμα στις παράνομες επεμβάσεις σε Ελληνοκυπριακές κατεχόμενες περιουσίες. Αλλά, η απόφαση «εξαφανίστηκε» με πρωτοβουλία της Ε/κ πλευράς, που πρότεινε στην Τουρκοκυπριακή πλευρά: ”να μην προβάλλουμε εμείς την απόφαση του Δικαστηρίου της ΕΕ, για να μην αντιπαραβάλλει η άλλη πλευρά την απόφαση του ΕΔΑΔ (Δημόπουλος)”. Σήμερα, η απόφαση του ΕΔΑΔ είναι στο προσκήνιο, δήθεν ”για να κατοχυρωθεί νομικά το δικαίωμα ιδιοκτησίας”, ενώ η απόφαση του Δικαστηρίου της ΕΕ παραμένει «εξαφανισμένη»! Ούτε η Κυπριακή Δημοκρατία λειτούργησε οποιοδήποτε μηχανισμό στήριξης των ιδιοκτητών για τις κατεχόμενες περιουσίες τους. Στο μεσοδιάστημα, μέσω της τουρκοποίησης Ε/κ περιουσιών από την ”Επιτροπή Αποζημιώσεων”, προωθείται και η… «αλά τούρκα διζωνικότητα».
Κώστας Μαυρίδης, Ευρωβουλευτής (ΔΗΚΟ - S&D), Πρόεδρος της Πολιτικής Επιτροπής για την Μεσόγειο